کنیه «اباعبدالله» در دل خود معنایی بزرگ نهفته دارد؛ نامی که از مرز یک لقب فراتر میرود و به نشانی از احیای بندگی در تاریخ بدل میشود، آنگاه که حسین بن علی (ع) با خون خود، چراغ توحید را روشن نگه داشت.
کنیهی «اباعبدالله» که پیامبر اسلام (ص) در بدو تولد به امام حسین (ع) بخشید، نشانهای از حقیقتی عمیقتر در سیره و سرشت آن حضرت(ع) است؛ حقیقتی که امام را علاوه بر «پیشوای شهادت»، «پدر عبودیت» در مسیر الهی میسازد.
«سلام» در زیارت عاشورا، مفهومی ژرف و چندلایه است که در بستر قرآن، سنت و فرهنگ شیعی، بار سیاسی، معرفتی و فرهنگی خاصی یافته است. این واژه، در کنار تکرارشوندهترین عناصر زیارت عاشورا، حامل پیامی است از امنیت، وفاداری، بیعت و تجدید عهد با امام معصوم؛ پیامی که از عمق تاریخ تا افق آینده امتداد یافته و نسبت انسان مؤمن را با جبهه حق و ولایت ترسیم میکند. بررسی ریشهها، معانی و کارکردهای «سلام» در این زیارتنامه فاخر، ما را به درکی تازه از نقش واژگان در معماری هویت شیعی و تداوم تاریخ مقاومت میرساند.
