عشق در روزهای دود و باروت

روزهای با هم بودنمان زود گذشت. چشم برهم‌زدنی رضا راهی مشهد شد و من هم به تب و تاب درس خواندن برای کنکور افتادم.  مرهم دوری‌مان تلفن بود و نامه. تلفنی که با گفتن «الو» ی من آغاز و با «جانم» رضا ادامه می یافت. یک قرار از پیش تعیین نشده و البته دلبرانه از سوی رضا که تا آخر ادامه داشت. می‌دانست چطور شش گوشه قلب مرا متوجه خود کند.

اولین نامه‌اش که به دستم رسید انگار رضا کنارم نشسته و با صدای بلند برایم می‌خواند.

«محبوبم زهرا جان- سلام

امیدوارم حالت خوب و خوشوقت و سعادتمند باشد{باشی}، و امیدوارم سلامی را که از قلب جوانی که، مهر و محبت تو در تار و پودش ریشه دوانیده، برخاسته تا از صدها کیلومتر راه دور با پیمودن فراز و نشیب‌های فراوان، خودش را به مرادش برساند قبول نمایی و با قبول نمودش، قلبی را که به خاطر تو می‌تپد {را} مسرور نمایی.

عزیزم با وجود اینکه بیش از سی ساعت بیش‌تر نمی‌شود که از تو جدا شده‌ام ولی این مدت اندک برایم مساویست با سی برج چرا که تحمل همین زمان به ظاهر کوتاه، خیلی مشکل است، و مثل اینست که سال‌هاست از تو دور بوده‌ام و هر لحظه در آرزوی دیدار توام با وجودی که می‌دانم دیگر نمی‌توان به این زودی‌ها به زیارتت موفق شوم. ولی چه‌ کنم که تقصیر خودم نیست و کار دل است. مگر می‌شود این موضوع را به دل تفهیم نمود؟ قلب انسان تنها دستگاهی است که می‌توان دانست که استقلال مطلق دارد و بدون اینکه تحت تاثیر عوامل بیرونی قرار گیرد به راه خود ادامه می‌دهد».

رضا به همان قشنگی که نوشته بود، حرف می‌زد. بارها و بارها به تاکید می‌گفت: «وجود تو هست که نسبت به زنده بودن و زیستن امیدوارم می‌نماید و باعث می‌شود احساس مسئولیت کنم و باعث وابسته بودنم به این جهان فانیُ تویی. می‌دانی؛ ‌انسان تا زمانی که وابسته و دلبستگی به چیزی نداشته باشد به این دنیا هم دلبسته نیست ولی زمانی که به چیزی وابسته شد برای رسیدن به آن نهایت تلاش و کوشش خویش را می‌نماید و در نهایت نیز، هدفش، حراست از آن است.»

رضا معتقد بود که عشق است که در واقع انقلاب واقعی را در درون انسان ایجاد می‌کند و از یک انسان ساکت و خاموش، انسانی پرشور و بی‌تاب می‌سازد که هدفی جز رسیدن به معشوق در خویش احساس نمی‌کند.

مدتی بعد که رضا دیپلمش را در مشهد گرفت به بیرجند آمد و به دنبال مقدمات ثبت‌نام در دانشکده افسری و رفت و آمد بین بیرجند و تهران بود. منطقه زیرکوه به حضور مردان در نظام و مشاغل نظامی خیلی اهمیت می دادند و با ورود یک مرد به این عرصه، او را «سرکار» خطاب می‌کردند.

اسفند به روزهای آخرش نزدیک می‌شد که با اتوبوس به بیرجند آمدیم. عید که شد به پیشنهاد رضا، چند روزی را به محمدآباد رفتیم. یکی از پسربچه‌های روستا به محض دیدن ما، در کوچه‌های محمدآباد می‌دوید و بلند می‌گفت: «آقا رضا آمده - آقا رضا آمده» و اهالی روستا را با خبر کرد. این جوری دید و بازدیدهای عید با حضور رضا، به مهمانی‌های نهار و شام ختم می‌شد.

مدتها گذشت و من حالا دیگر معلم شده بودم و رضا بین جبهه و بیرجند در رفت و آمد بود.  یک روز صبح پنج شنبه، رضا به مدرسه زنگ زد و صحبت کردیم. گفت: «هفته بعد خانه پدرت باشی که تماس می گیرم.» از آن روز کارم این بود که از مدرسه مستقیم به خانه ننه می­رفتم و توی خانه بَس می­نشستم تا رضا زنگ بزند.

شنبه و یک­شنبه و دوشنبه از رضا خبری نشد. دل­شوره مثل خوره ای به جانم افتاده بود. رضا گفته بود از داخل سنگر خودش می ­تواند تلفن بزند پس چرا هیچ خبری نشد؟

موضوع را با خانم دباغ پور مدیر مدرسه در میان گذاشتم. کمی آرامم کرد. سه­ شنبه ظهر که از مدرسه به خانه ننه رسیدم، مثل همیشه به سعید رسیدگی کردم و احوالی از علی جویا شدم. هنوز لباس مدرسه به تن داشتم که «نرگس؛ خواهرم»  گفت: «صبح آقایی به در خانه آمد و عکس آقا رضا را می خواست.» توی دلم قیامت شد. زیر لب گفتم «یا زهرای مرضیه» و زدم به صورتم. صدای قلبم را می شنیدم. پاهایم سست شده بود. دستم را به دیوار گرفتم تا بلند شوم. نمی­دانستم به کجا باید بروم و از چه کسی سراغی از رضا بگیرم.

آقا غلامعلی (پسر عمه شهید) هم همان روز به بیرجند آمده بود. به خانه ننه آمد از او خواستم همراهم تا پادگان ۰۴ بیاید. مسیر خانه تا پادگان، را پیاده رفتیم، هرچه می­رفتیم، نمی­رسیدیم. رمقی در پاهایم نبود و چاره­ای هم، جز رفتن نبود. در پادگان هم، هیچ کس خبری از رضا نداشت.

شیفت عصر مدرسه را با هماهنگی مدیر، نرفتم. دلم گواهی خبری بد می داد. عصر یک نفر دیگر به در خانه آمد تا عکس رضا را به او بدهیم، تا دست بجنبانم و خودم را به او برسانم آقا غلامعلی، سوار بر ترک موتورش شد و دور شدند.

آن روز عصر غلامعلی را به سردخانه بیمارستان امام رضا (ع) بردند تا رضا را شناسایی کند و بعد از اینکه مطمئن شدند، تعدادی از مسئولان راهی محمدآباد شدند تا جناب شیخ و مادر رضا را خبردار کنند.

صبح ماشینی از اهالی محمدآباد و روستاهای اطراف به خانه ننه آمدند و من، شَکَم به یقین تبدیل شد. به سردخانه بیمارستان رفتیم. سینه‌ام سنگین بود. درون خودم مچاله شده بودم و کف سردخانه، آرام مویه می­کردم. کلی حرف گفته و نگفته داشتم. دلم یک خلوت دو نفره میخواست.

دوست داشتم همانجا، کنار رضا می‌نشستم. حالا من برایش بگویم و او فقط بشنود. از روزهای قشنگی بگویم که قرار بود با هم برای علی و سعید بسازیم. از اینکه گفته بود اسم دخترمان را «مریم» بگذاریم.

پارچه‌ی سفید کفن را که باز کردند، صدای صلوات و گریه اطراف در سرم پیچید. ارتشی بود اما بیش‌تر لباس سپاه به تن داشت. انگار با محاسن غرق خون، آرام خوابیده بود. بعد از یک هفته از شهادتش، هیچ تغییری در صورتش ایجاد نشده بود.

کمتر از چهار سال با رضا زندگی کردم اما یک دلِ سیر ندیده بودمش. حتی چند ماه کنار هم زندگی نکردیم، رضا شوهر من بود و پدر بچه‌هایم اما بیش‌تر در میدان رزم بود. به نامه‌هایش عادت کرده بودم. حالا دیگر نه خودش را دارم و نه نامه‌هایش را. بی حال روی زمین افتادم، زیر بغل‌هایم را گرفتند و مرا از رضا جدا کردند.

تا صبح مثل اسپند روی آتش، آرام و قرار نداشتم. از زندگی خسته بودم. خوابم نمی‌برد. برای آخرین بار هم با رضا تنها نبودم. باز هم رضا مال دیگران بود. آرزوی بوسه خداحافظی و آغوش گرمش بر دلم ماند. در دل رضا را به خدا سپردم و دو نشانه وجودش را تنگ در آغوش فشردم. اشک چشمانم تا صبح خشک نشد.

سعید آنقدر گریه می کرد که گویی مصیبت یتیمی را درک کرده است؛ در بغل هیچ کس آرام نمی گرفت، او را سفت در آغوش گرفتم. هق هق گریه، نفس بچه را بند آورده بود. رضا که در دل خاک سرد و باران زده آرام گرفت، سعید هم در آغوش من ساکت شده بود. فرمانده دلم برای همیشه در کنار دوست قدیمش اش، اکبر، آرام گرفت.

مدت­ها بعد آقای چهکندی گفت: «عراق شبانه پاتک زده بود، دستور آمد تا سنگرها را محکم نکرده­اند، باز پس­ گیری شود، دو گروهان وارد عملیات شدند که فرمانده یکی از آنها جناب «حسینی» بود. به سنگرها که رسیدیم، عراقی‌ها فرار کرده بودند اما با قایق با فاصله‌ای از ما، در حال دور زدن بودند.

رضا دوربینش را به دست گرفته بود تا گرای آنها را به بچه­ها بدهد اما با تیرهای سرگردانی که عراقی ­ها می ­زدند، شهید شد. مثل یک فرد عادی بود، دوربین در دستش، ترکش به داخل چشمش رفته بود. به یاد حرفش افتادم که یک روز گفته بود: «من با تیر مستقیم ترکش شهید می­شوم.»

گفتنی است،  شهید محمدرضا حسینی روز دوم خرداد ماه سال ۱۳۳۹ در روستای محمد آباد بخش شاهرخت از توابع شهرستان زیرکوه در خانواده ای متدین پا به عرصه وجود گذاشت.

در دوران جنگ تحمیلی، ایشان که با انگیزه دفاع از آرمانهای مقدس نظام اسلامی و انقلاب، وارد ارتش شده بود، در سن ۲۳ سالگی، یعنی آبان ماه سال ۱۳۶۲ برای اولین بار به جبهه اعزام شد. پس از رشادتهای فراوان، در نهایت با درجه ستوان دومی، از سوی لشکر ۷۷ پیروز خراسان، تحت فرماندهی ارتش جمهوری اسلامی ایران، با مسئولیت فرمانده گردان، روز ۱۷ دی ماه سال ۱۳۶۴ در منطقه عملیاتی جزیره مجنون، حین مبارزه با متجاوزان بعثی، به علت اصابت ترکش خمپاره به قفسه سینه و صورت، به درجه رفیع شهادت نائل گشت و به کاروان عظیم شهدا پیوست. پیکر پاک و مطهرش پس از تشییع، در گلزار شهدای شهرستان بیرجند به خاک سپرده شد، تا زیارتگاه عاشقان و دلدادگان باشد.

برگرفته از کتاب «فرمانده دل» نویسنده «زینب رمضانی»