به گزارش گروه دین و اندیشه خبرگزاری شبستان، حضرت امام خمینی رحمه الله ارادت خاصی به امامان معصوم و از جمله امام رضا علیه السلام داشتند و پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، چند بار در فرصت های مختلف به زیارت ایشان شتافتند. بعد از شروع حوادث مربوط به انقلاب اسلامی و نقشی محوری که حضرت امام (ره) در رهبری ملت و هدایت این جریان عظیم الهی بر عهده داشتند و مسائلی از قبیل زندان، تبعید ۱۵ ساله و سپس مشکلات مربوط به پیروزی انقلاب اسلامی و محدودیت های ناشی از رهبری از یک سو و کهولت سن و برخی بیماری ها، همه سبب شد که حضرت امام (ره) نتوانند به سایر شهرها از جمله مشهد مقدس مسافرت کنند. هر چند ایشان همواره در بیانات و مناسبت های مختلف، ارادت و علاقه خویش را به امام رضا (ع) و بارگاه ملکوتی ایشان ابراز می کردند تا آنجا که در فرمایشی می فرمایند: «پایتخت حقیقی ایران مشهد است»
قبل از هر کاری محضر علی بن موسی الرضا(ع) مشرف شوید
شهید محراب آیت اللّه صدوقی می گوید: «ما مسافرت هایی با امام به مشهد مقدس برای انجام زیارت کرده ایم. ایشان در آن مسافرت ها، اخلاق پدرانه ای با ما داشتند». حضرت امام با ارادت قلبی به اهل بیت علیهم السلام همواره به آن بزرگواران متوسل می شد و در مواقع حساس، از آنان کسب تکلیف می کرد. از جمله یکی از رابطان ایشان درباره پیام امام در مورد لایحه ضد اسلامی انجمن های ایالتی و ولایتی برای رساندن به شهرهای استان خراسان می گوید: هنگامی که برای آخرین بار به حضور ایشان برای دریافت آخرین پیغام ها و سفارش ها رسیدم، حضرت امام به من فرمودند: «شما مستقیما قبل از هر کاری در مشهد به محضر علی بن موسی الرضا علیه السلام مشرف شوید و از حضرت کمک بخواهید».
مرحوم آیت الله سید محمدباقر ابطحی که سال ها افتخار شاگردی امام را داشت، از زیارت امام رضا علیه السلام در محضر امام اینگونه نقل خاطره کرده است: ما مشهد مشرف بودیم عصرها دم غروب آفتاب امام به حرم مشرف می شدند. روبروی حرم زیارت جامعه را تمام می خواندند و بعد دو رکعت نماز به جا می آوردند و بر می گشتند. سر ساعت می رفتند و می آمدند. حتی اگر ساعت کوک می شد به این دقیقی نبود.
چرا امام خمینی بعد از انقلاب به مشهد نرفتند؟
استقبال مردم از امام(س) در روز ۱۲ بهمن که با وجود ۵۰ هزار نیروی انتظامات باز هم خودروی حامل ایشان متوقف شد و بدرقه امام در خرداد ۶۸ در تشییع پیکر مطهر ایشان را بیاد بیاوریم و بر این قیاس تصور کنیم اگر امام(س) پس از پیروزی انقلاب وارد مشهد می شدند، چه وضعی پیش می آمد؟، اگر مخفیانه می خواستند به مشهد بروند که مردم مطلع نشوند، بی تردید چنین رفتاری در قاموس ایشان نبود و آن را دور از مروت و اخلاق اسلامی می دانستند. اگر می خواستند به طور رسمی وارد مشهد شوند، تا چه میزان نیاز به صرف وقت و هزینه بود تا هم امنیت ایشان حفظ شود و هم مردم لطمه نبینند. از طرفی ایشان از تشریفات به شدت پرهیز داشتند و ضایع شدن حق مردم ولو در زیارت را هم برنمی تابیدند. البته برای ورود به قم چون قرار بر ماندن دائمی بود، انتظار نمی رفت که مشکل جدی برای ایشان و مردم فراهم شود. اما در روز رفتن به قم هم استقبال مردم قم واقعا استثنایی و شگفت آور بود. به یاد بیاوریم که حضور دوباره امام(س) در تهران، اصولاً به دلیل بیماری قلب بود که البته با شروع جنگ دیگر چنین حضوری اجتناب ناپذیر شده بود که در مرکز بمانند. بنابراین مسافرت هوایی یا زمینی ایشان به جایی دور آن هم در میان جمعیتی چنان مشتاق، منوط به اجازه پزشکان بود که البته اجازه نمی دادند. به علاوه در شرایط بحرانی آن روزها، رهبری برای خود وظایف بسیار مهمی داشتند که تصور می شود سلام زیارت از دور کفایت و به صواب نزدیک تر بود و می دانیم که «بعد منزل نبود در سفر روحانی».
خادمان بارگاه سلطان خراسان در محضر امام
امام خمینی در دیدارهایی که با خادمان بارگاه منور رضوی داشتند همواره از منظر یک عالم دینی و رهبر سیاسی جایگاه معنوی آنان را ستودند و فرمودند: من از شما آقایان که از راه دور و از مرکز ولایت و از محل قدس ملکوتی آمدید تشکر میکنم. چه سعادتی دارید که چشم های شما به آن بارگاه عظیم ملکوتی باز می شود و در آن حرم شریف؛ مرکز علم و مرکز ملائکة اللَّه می روید و ما حسرت آن را داریم.
همچنین در فراز دیگری از سخنان اشاره کردند: شما مهمانهای عزیزی هستید که از محل تجلّی نور، از محل توجّه ملائکة اللَّه، از آستان قدس رضوی آمدید و خوش آمدید. خداوند شماها را حفظ کند، و اسلام را به جدیتهای شما و همه ملت به پیش ببرد. و من امیدوارم که با دعای شما در آستان قدس رضوی موفق بشوم به پایبوس آن حضرت... این میهمان های عزیز از جایی می آیند که دلهای ملائکة اللَّه به آنجا متوجه است. اصلًا مرکز ایران آستان قدس است. و ما امیدواریم که همه ما را خداوند از خدمتگزاران آستان قدس رضوی- سلام اللَّه علیه- قرار بدهد. و شماها چقدر خوشبخت هستید که در آن آستان زندگی می کنید، چه آنهایی که خدمتگزار مستقیم آستانه هستند و چه آنهایی که در آستان مقدس، خدمتگزار به ملت و اسلام و جمهوری اسلامی هستند.
امام راحل درباره امام رضا(ع) چه فرمودند؟
حضرت رضا، علیه السلام، به حضرت جواد، سلام اللّه علیه مرقوم فرمودند: «شنیدم غلامان تو وقتی سوار می شوی، تو را خارج می کنند از در کوچک، آنها بخل می کنند و می خواهند تو به کسی چیزی ندهی. به حق من بر تو که بیرون رفتن و داخل شدنت نباشد مگر از در بزرگ. و وقتی سوار شدی همراه خود طلا و نقره بردار و هیچ کس از تو سؤالی نکند مگر آنکه به او عطا نمایی. و از عموهای تو هر کس از تو سؤالی کرد، کمتر از پنجاه دینار به او مده، و اگر بیشتر خواستی بدهی، اختیار با تو است. و من اراده کردم به این امر اینکه خداوند مقام تو را رفیع فرماید، پس انفاق کن و ترس مکن که خداوند بر تو سختگیری فرماید.»
مأمون حضرت رضا (ع) را با آن همه تزویر و سالوس و گفتن «یا ابن عم» و «یا ابن رسول اللَّه» تحت نظر نگه می دارد! که مبادا روزی قیام کند و اساس سلطنت را درهم بریزد. چون پسر پیغمبر(ص) است و در حق او وصیت شده، و نمی شود او را در مدینه آزاد گذاشت. حکام جائر سلطنت می خواستند، و همه چیز را فدای این سلطنت و امارت می کردند؛ نه اینکه دشمنی خصوصی با کسی داشته باشند. چنانکه اگر امام (ع)، نعوذ باللَّه، درباری می شد، کمال عزت و احترام را به او می گذاشتند، و دستش را هم می بوسیدند.
حضرت رضا در آن ابتلائاتی که داشت و در آن مصیبتهای معنوی که برایش وارد می شد، بدون اینکه یک اختلافی ایجاد کند، با آرامش، راه خودش را به پیش می برد. مقید بود به اینکه آرامش ملت را حفظ کند.
حسرت دیدار یار
من از شما آقایان که از راه دور و از مرکز ولایت و از محل قدس ملکوتی آمدید تشکر می کنم. چه سعادتی دارید که چشم های شما به آن بارگاه عظیم ملکوتی باز می شود و در آن حرم شریف؛ مرکز علم و مرکز ملائکة اللَّه می روید و ما حسرت آن را داریم.
منابع:
۱- صحیفه امام خمینی
۲-دیدار یار، زینب خاتون جلال کمالی، گلبرگ، ش ۷۰
۳-پرتال امام خمینی
۴-شرح چهل حدیث
نظر شما