شهید سنگری

پروانه‌های سوخته در زلالترین فصل زندگی

آفتاب داشت مغزم را می‌سوزاند. صورتم گُر گرفته بود و عطش گلویم را خراش میداد... اما احساس تکلیف میکردم که این گرما را نادیده بگیرم. آخر جگر گوشه‌های سرزمینم در آتش سوخته بودند. پیکرهایشان اربا اربا شده بود و خونشان با رد پای محرم عجین بود.