به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان در گچساران، کتاب ملی «پایی که جا ماند» یادداشت های روزانه «سید ناصر حسینی پور» از زندان های مخفی عراق است؛ سید ناصر چهارده ساله بود که به جبهه می رود و شانزده ساله است که در آخرین روزهای جنگ، در جزیره مجنون به اسارت بعثی ها در می آید؛ در حالی که دیده‌بان است و در واحد اطلاعات فعالیت می کند.
وقتی اسیر می شود یک پایش تقریباً قطع شده و به رگ و پوستی بند بوده است، با این حال تصمیم می گیرد در دوره اسارت باز هم دیده‌بان اتفاقات و حوادث آن دوران سخت باشد، اما این بار بدون دوربین و دکل. او دیده ها و شنیده هایش را در کاغذهای کوچکی که از حاشیه روزنامه ها و کتاب های ارسالی سازمان مجاهدین خلق جمع آوری کرده است، با رمز می نویسد و در لوله عصایش جاسازی می کند.
حسینی پور در شهریور ۱۳۶۹، در بیمارستان ۱۷ تموز، این یادداشت ها را در دفتر کوچکی می نویسد و در میان بانداژ پای مجروحش به ایران می آورد، وی به روایت اتفاقاتی که در جبهه و دوره اسارت گذرانده پرداخته است، همچنین به شهادت همرزمانش، رفتار خشونت آمیز عراقی ها با اسرای ایرانی و حتی اسیران مجروح از جمله خود او (مثل شلیک دو گلوله به پاهای مجروحش)، عدم رسیدگی به مجروحیت شدید پایش تا جایی که پایش عفونت می کند و کرم ها روی همه بدنش به حرکت در می آیند و در نهایت عراقی ها پایش را قطع می کنند و جلوی پیشرفت عفونت گرفته می شود.
او در بازداشتگاه های مختلف مورد ضرب و شتم قرار می گیرد و بازجویی می شود ولی هرگز به عقایدش پشت نمی کند، در آبان ۱۳۶۶، در سالگرد شهادت برادرش «سید هدایت الله» می داند که خانواده برای هر دوی آنها مراسم برگزار کرده‌اند. چند روز مانده به آزادی اش می شنود که بازرسان سازمان صلیب سرخ قرار است برای نام نویسی آنها بیایند.
سید ناصر جزو 20 هزار اسیر ایرانی در تکریت است که مفقود الاثر و از حقوق اسیر جنگی بی بهره‌اند، روز پنجشنبه ۲۲ شهریور ۱۳۶۹، اتوبوسی سید ناصر و اسرای دیگر را به فرودگاه بغداد می برد و آنجا سوار هواپیما شده و عازم ایران می شوند.
این کتاب در ابتدا در 23 صفحه به صورت خلاصه و رمزگونه و با چند کد و کلمه کوتاه در دوران اسارت این نویسنده، مخفیانه نوشته و بعد از آزادی وی، براساس تاریخ، کدها و جمله های کوتاه که هر کدام گویای خاطره و اتفاق خاصی بوده، بازنویسی شده است، به طوری که توانسته است خاطرات 187 روز از 808 روز اسارت را به تحریر درآورد.
وی نام این دفترچه را «تقلب های زندان» گذاشته بود، در پایین صفحه اول به طعنه جمله‌ای از صدام درباره اسرای ایرانی نوشته شده است: «الاسرای ایرانی ضیوف من الاعراق» یعنی اسیران ایرانی در عراق مهمان هستند. نویسنده این جمله را به این دلیل نوشته بود که اگر روزی دفترچه اش به دست نگهبانان عراقی افتاد با دیدن این جمله صدام، کاری با او و دفترچه نداشته باشند، در این متن دستنویس، نام صدام از آخر به اول نوشته شده است؛ یعنی مادص.
در قسمت پایانی کتاب تصاویری از 23 صفحه دفترچه جیبی که نویسنده از عراق آورده، ضمیمه شده است. رهبر معظم انقلاب در سال 91 دست نوشته‌ای بر این کتاب نگاشتند و به درستی به اهمیت این کتاب ارزشمند که به روایت استثنایی از حوادث هولناک اسرای ایرانی پرداخته، تاکید کرد. متن تقریظ رهبر معظم انقلاب بر این کتاب بدین شرح است:
بسمه تعالیتاکنون هیچ کتابی نخوانده و هیچ سخنی نشنیده‌ام که صحنه های اسارت مردان ما در چنگال نامردمان بعثی عراق را، آن چنان که در این کتاب است به تصویر کشیده باشد. این یک روایت استثنایی از حوادث تکان دهنده‌ای است که از سویی صبر و پایداری و عظمت روحی جوانمردان ما را، و از سویی دیگر پستی و خباثت و قساوت نظامیان و گماشتگان صدام را، جزء به جزء و کلمه به کلمه در برابر چشم و دل خواننده می گذارد و او را مبهوت می کند. احساس خواننده از یک سو شگفتی و تحسین و احساس عزت است، و از سویی دیگر غم و خشم و نفرت. 2/6/1391
نظر شما