خبرگزاری شبستان- رشت؛ حادثه اتمی چرنوبیل (در ۲۶آوریل ۱۹۸۶) و حادثه اتمی فوکوشیما(۱۱مارس ۲۰۱۱) که رخ داد، کسی فکر نمی‌کرد که ۱۰سال بعد، حادثه‌ای رخ دهد که جهان را زیر و رو کند. «ویروس کرونا» حالا تمام جهان را در برگرفته و کشورهایی هم که تاکنون سعی در پنهان کاری داشتند، حالا ناچارند اعتراف کنند و با ارائه آمار درستی از میزان مبتلایان و فوت شدگان، عواقب وخیم آن را بپذیرند.
ابرقدرت‌هایی که تاکنون تلاش داشتند با پیشرفت تکنولوژی و قدرت اقتصادی، نظریه جهانی شدن را پیاده کنند و از اهمیت قدرت‌های محلی و قومی بکاهند، حالا به نحو دیگری، درگیر مقوله جهانی شدن هستند. پیش از شیوع ویروس کرونا، جامعه شناسان، «بیماری‌های همه‌گیر» را در کنار ترس از جنگ هسته‌ای یکی از انواع دغدغه‌ها و ترس‌های انسان مدرن توصیف کرده بودند. ترس مبهم و ناشناخته‌ای که شرایط فعلی به عینه آن را به جهان نشان داد.
«عباس پارسا» درباره ترس از وقوع جنگ جهانی با توجه به حافظه تاریخی بشر در گفت و گوی اختصاصی با خبرنگار شبستان گفت: ترس از وقوع جنگ هسته‌ای و ترس از بیماری‌های اپیدمیک جهانی، سابقه تاریخی برای بشر در اعصار گذشته داشته است. بشر امروز میراث‌دار دو جنگ جهانی خانمان سوز بوده و پیامدهای چند دهه جنگ سرد دو ابرقدرت جهانی را هم متحمل شده است.
این جامعه‌شناس با اشاره به شیوع ویروس کرونا و ترس جهانی ناشی از فراگیری « کووید ۱۹ » اظهارداشت: فراگیرشدن بیماری‌های مسری، همواره در حافظه تاریخی اجداد ما بوده است و با شیوع جهانی ویروس کرونا، یاد بیماری‌های مسری و همه‌گیر طاعون، وبا، سل و سایر مرض‌هایی که در حافظه نیکان ما به‌جامانده بود، زنده شده است.
وی با بیان اینکه بیماری‌هایی که میلیون‌ها نفر را در گذشته به کام مرگ فرو برده اکنون که در قرن ۲۱ با نام «کرونا» زنگ خطرش را برای جهانیان به صدا درآورده است افزود: این بیماری نشان داد که شاید برخی بیماری‌ها می‌توانند صرف‌نظر از کشوری خاص، خود را جهانی کنند و زاویه‌ای دیگر از جهانی شدن را برای همگان عیان کنند و ترسی را موجب شوند که بشر امروزی هیچ‌وقت خود آن را تجربه نکرده بود.
این مدرس دانشگاه توضیح داد: اگر جهانی شدن را به فرآیندی اطلاق کنیم که از طریق آن، حوادث، تصمیمات و فعالیت‌های بخشی از جهان می‌تواند نتایج مهمی را برای افراد و جوامع در بخش‌های بسیار دور ایجاد کند، می‌توان گفت، شیوع ویروس کرونا رویه دیگری از جهانی شدن است. اگر در گذشته، تلاش کشورهای سرمایه‌دار برای جهانی شدن، پیامدهای کمتری به لحاظ وسعت داشت، اما اکنون شاهد پیامدهای نوع رفتار انسان‌ها در شیوع یک بیماری همه گیر هستیم.
پارسا افزود: در گذشته، شیوع یک بیماری در یک نقطه از جهان چندان بازتاب گسترده‌ای نداشت؛ مثلا بیماری‌هایی که در یک منطقه یا کشور ظاهر می‌شد، نهایتا می‌توانست کشور همجوار را تا حدودی درگیر کند ولی به موازات پیشرفت بشر و تعاملات انسان در سطح بین‌المللی، اثرات رفتارهای بشر شکل گسترده و وسیع‌تری به خود گرفته است و بشر امروز دیگر نمی‌تواند از واژه چهار دیواری اختیاری استفاده کند و مدعی باشد که می‌تواند هر نوع رفتاری را در محدوده جغرافیایی خود داشته باشد. اکنون به‌عینه شاهدیم رفتار غیرمسئولانه مردم یک منطقه تا چه می‌تواند بازتاب فاجعه باری در سطح جهان به بار آورد.
این جامعه شناس شیوع ویروس کرونا را نتیجه رفتار غیرمسئولانه بشر در قبال طبیعت دانست و بیان کرد: شاید تا امروز فکر بشر این بوده که من می‌‌توانم به هر نحوی با طبیعت و موجودات آن تعامل داشته باشم و به هر نحوی بخواهم با آن روبرو شوم، بشری که حتی تصور اینکه یک ویروس بتواند او را با همه تفاخرش به زانو درآورد، برایش قابل باور نبود، اکنون باید بنشیند و تامل کند که آیا طبیعت دست به انتقام زده و شاهد پیامد رفتارهای غیر مسئولانه خود خواهد بود؟
وی پیامدهای رفتار غیرمسئولانه بشر را ادامه‌دار خواند و افزود: نتیجه این رفتار تنها به شیوع بیماری کرونا منجر نخواهد شد. پیامدهای گرم شدن زمین، یک شوخی زودگذر نیست و در سال‌های آتی می‌تواند چنان دامان بشر را بگیرد که شیوع بیماری‌های همه‌گیر نتوانسته چنین ابعاد فاجعه آمیزی ایجاد کند.
این جامعه شناس با توصیف وضعیت فعلی شهرهای پیشرفته جهان ابراز کرد: بسیاری از شهرهای پیشرفته نظیر ایتالیا، ایالت‌های آمریکا، چین و ژاپن امروز تبدیل به شهر ارواح شده‌اند، شهری که گویی هیچ زمانی موجود زنده‌ای در آن نزیسته است. به‌نظر می‌رسد شیوع این ویروس، آغاز یک دوران جدید بر روی کره زمین باشد، دورانی که بشر باید رفتارهای غیرمسئولانه چند قرن گذشته خود را نسبت به طبیعت شاهد باشد. رفتاری که نه فقط حوزه جغرافیایی خود، بلکه کل جهان را در برمی‌گیرد.
نظر شما