خبرگزاری شبستان، سرویس اجتماعی، هادی دهقانی: تهران در کنار تمام ویژگی های مثبتی که دارد و آرمانشهری برای زندگی بسیاری از ۸۳ میلیون نفری است که در ایران زندگی می کنند، دارای معضلات و مشکلات بسیاری است، ترافیک و آلودگی هوای تهران را می توان صدر نشین معضلات این کلانشهر برشمرد و هر از گاهی صحبت از کمبود منابع آب، پایین بودن سرانه فضای سبز و زندگی مهاجران در شرایط سخت در شهرکهای خوابگاهی و اقماری را می توان از این دست مشکلات برشمرد.
انتشار بوی بد و نامطبوع در برخی از مناطق تهران جدید ترین معضلی است که باعث ایجاد دل نگرانی هایی در خصوص عامل یا عوامل انتشار این بو در بین شهروندان و مدیران شهری شده است، چرا که هنوز به طور قطع و یقین نمی توان در خصوص ععوامل بوجود امدن و یا جلوگیری از انتشار دوباره این بو در تهران نظر داد.
شهر تهران از ابتدای سال ۹۸ تاکنون فقط در ۲۵ روز دارای هوای پاک بوده است و ۱۹۲ روز نیز هوای سالم را تجربه کرده است ولی ۵۱ روز ناسالم برای گروههای حساس و ۲ روز ناسالم را پشت سر گذاشته است، این آمار بیانگر این است که مدیران شهری باید برنامه هایی مدون برای مقابله با آلودگی هوا داشته باشند، برنامه هایی که شامل برنامه های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت باشد ولی ما در عمل و در هنگام افزایش آلاینده های هوای تهران شاهد این هستیم که کمیته اضطرار آلودگی هوای تهران که در استانداری تهران تشکیل می شود فقط در حد تعطیل کردن مهد کودکها، مدارس و نهایتا دانشگاهها برای مقابله با آلودگی هوا دارای برنامه است.
در حالیکه بسیاری از شهرهای آلوده دنیا با برنامه ریزی دقیق و اجرای آن توانستند از زیر چتر آلودگی هوا بیرون بیایند، مدیریت شهری در ایران نهایتا با بیان اینکه دعا کنیم باد و باران بیاید و یا نیم بهاء کردن هزینه بلیط اتوبوس و مترو عملا راهکار دیگری برای برون رفت از این وضعیت ارائه نکرده است.
در دراز مدت هزینه هایی که برای سلامتی مردم بخاطر روزهای آلوده می شود قطعا بسیار بیشتر از هزینه هایی است که مدیران بابت کنترل آلودگی هوا خواهند داشت اما تعدد مسئولیت ها و مصلحت گرایی بابت عدم هزینه کرد بابت طرح های بلند مدت که ممکن است قبل از پایان مدیریت مسئولین به ثمر بنشیند از عوامل اثر گذار برای عدم تمایل مدیران شهری به حل کردن معضل آلودگی هوای تهران است.
نظر شما