خبرگزاری شبستان- مازندران؛ بی شک اگر به محیط اطراف خود، نگاه کنیم و در آن، دقت و موشکافی لازم را داشته باشیم به نتایج مهمی می رسیم.
این نتایج ارزشمند موجب می شود که در ابعاد و تصمیم های زندگی، تغییراتی دهیم که نه تنها برای خودمان بلکه برای سایر اعضای خانواده نیز مثبت و ثمر بخش باشد.
در میان حیوانات اگر کمی با دقت، توجه کنیم به خوبی قدردانی و سپاسگزاری را در آنها، می بینیم.
با استناد به فیلم های مستندی که از تلویزیون پخش می شود، هنگامی که شیری به یک گله از حیوانات برای سیر کردن شکم خود حمله می کند، تمام گله پا به فرار می گذارند اما در این میان، حداقل یک حیوان برای نجات جان هم گروهش از چنگال شیر، خود را به خطر می‌اندازد.
به خطر انداختن یک یا حداقل چند حیوان از گله برای نجات جان هم گروهش، شاید در نگاه اول یک کار احمقانه باشد اما به نوعی فداکاری و محبت و مهربانی را به نمایش می گذارد.
نمونه های بسیار در دین اسلام از ایثار و محبت، وجود دارند که تشنه جان دادن حضرت ابوالفضل عباس(علیه السلام)، حامی حرم هنگامی که در کنار آب فرات بود و می توانست حداقل یک مقدار اندک از آب بنوشد اما به احترام خاندان آل الله از این کار، اجتناب کرد تنها گوشه ای از جریان داشتن عطوفت را بیان می کند.
از شکل گیری جامعه و زمانی که انسان های اولیه غار نشین بودند، کمک به یکدیگر اگر هم برای بقای نسل خویش نامیده شود، وجود داشت.
هنگامی که امیل دورکیم، خودکشی را به چهار دسته، تقسیم می کند خودکشی دگرخواهانه همان ایثار و فداکاری را یعنی گذشتن از خود برای دیگران را ترسیم می کند.
جامعه شناسان دیگر نیز وجود محبت و مهربانی را برای تداوم جامعه مورد تأکید قرار می دهند.
اما جای تأسف دارد که در حال حاضر شاهد افول تأسف بار قدردانی در جامعه هستیم که عواقب ناشی از آن بدون تردید، جبران ناپذیر است که همچون آتش زیر خاکستر، خشک و تر را می سوزاند و همانند آتشفشان، فوران می کند.
عده ای از خود ما که جامعه را تشکیل می دهیم همیشه تلاش می کنیم تا به دیگران محبت، داشته باشیم و عده ای نیز همواره خود را بالا می دانند و معتقد هستند که باید به آنها محبت شود اما خود اندکی محبت و مهربانی را برای دیگران، نداشته باشند.
برخی که خود را لایق و به زبان بهتر شایسته از همه نظر برای محبت کردن دیگران به خود، می دادند در پاسخ به محبت نیز قدردانی نمی کنند و اینچنین جامعه‌ای که جامعه انسانی، نامیده می شود به قهقراه می رود.
هنگامی که فردی از لطف و محبت در حق دیگران حتی یک قدردانی کوچک هم نمی بیند در انجام کاری که در واقع ارزشمند و مهم برای جامعه است دچار تردید می شود.
حالا خیلی از افراد، می گویند که برای رضای خدا، محبت و مهربانی می کنیم و خدا، اجرش را می دهد اما در این مهم که ایزد متعال، بهترین ناظر و پاسخ دهنده به اعمال است، شکی نیست اما طاقت انسان نیز حدی دارد.
انسان ها مانند ساعت شنی نیستند که عمری دوباره یابند و گاهی تمام می شوند بنابراین باید برای افول تأسف بار قدردانی و تشکر بابت زحمات دیگران، تاملی صورت گیرد.
دل سوزاندن برای برخی موجب می شود که این دلسوزی را همواره طلب کنند و مانند جمله ای شود که بر پشت اتومبیلی نوشته بود «هنگامی که محبت از حد بگذرد، نادان خیال بد کند».
هنگامی که مسلمان هستیم باید تمام مواردی که در دین اسلام، آمده را مورد توجه قرار دهیم و نه فقط قسمتی که به نفع خودمان باشد.
خدای متعال در قرآن به صراحت اعلام کردند که هیچ قوم و فردی از دیگری، برتری ندارد مگر کسانی که با تقواتر باشند بنابراین فخرفروشی عده ای و قدردان نبودن بسیار زشت و ناپسند است.
توجه به ارزش‌ها و هنجار ها نه تنها برای خودمان بلکه باید برای سایر اعضای جامعه نیز باید مورد توجه باشد تا شاهد تعالی جامعه از همه ابعاد به ویژه در ابعاد اخلاقی باشیم.
کمک به همنوع و قدردانی و سپاسگزاری از آن به ثبات جامعه، منتهی می شود البته اگر به ثبات و آرامش جامعه، اهمیت قائل می شویم و فرهنگ سازی این مهم را باید از خانه و خانواده به عنوان اولین و مهم ترین نهاد اجتماعی، آغاز کرد.
با انجام این مهم در مدرسه در آینده به نتایج خوبی خواهیم رسید و در محیط کار، این مهم به بالارفتن راندمان کاری، کمک می کند.
بنابراین بهتر است که برای قدردانی و تشکر، تاملی شود و تا این مهم هنوز زنده است به فکر شمارش معکوس کاهش و مرگ آن باشیم و تمام افراد جامعه در تلاش برای احیای آن بکوشند.
یادداشت: معصومه علیزاده
نظر شما