خطر مرگ فرا روی دانش آموزان روستای ابراهیم آباد معمولان

خبرگزاری شبستان_ خرم آباد؛

سیل پیام آور ویرانی و نابودی است، سیل ویرانگری که راه های ارتباطی را با خود برده است و امروز به رغم گذشت حدود 9 ماه از سیل ویرانگر هنوز راه های ارتباطی روستایی برقرار نشده است و برخی روستاهای  مناطق سیل زده لرستان با "گرگر "از روی رودخانه کشکان عبور می کنند.

"گرگر" نامی نا آشنا برای بسیاری از مردم است، اما پس از سیل ویرانگر 12 فروردین چند روستا در شهرستان پلدختر و معمولان مجبور به استفاده از این وسیله برای ارتباط با دیگر مناطق و روستاهای اطراف  شدند که با برقراری راه های ارتباطی موقت این وسلیه تردد در این روستاها جمع آوری شد.

اهالی روستای ابراهیم آباد حتی قبل از سیل فرودین ماه مهم مجبور به استفاده از این وسیله تردد بودند و هر روز باید با ترس و دلهره از "گرگر" به عنوان وسیله ارتباطی برای عبور از رودخانه کشکان استفاده کنند.

مردم روستای ابراهیم آباد معمولان به‌علت اینکه در این روستا پلی روی رودخانه ایجاد نشده است، برای عبور از رودخانه چاره‌ای جزء استفاده از "گرگر" و تن دادن به دلهره قطع انگشت ندارند.

کودکان روستای ابراهیم آباد برای رسیدن به کلاس درس و به امید آینده ای بهتر مجبور هستند روزانه با "گرگر" از روی رودخانه عبور کنند، که این اقدام می تواند بسیار ترسناک و هراس آور باشد.

کودکان روستای ابراهیم آباد باید روزانه دو بار از این وسیله استفاده کنند تا خود را به مدرسه در آنطرف رودخانه رسانده و در کلاس درس معلم حاضر شوند.

"گرگر" در واقع صرفاً یک سیم بکسل است که از این سوی رودخانه به آن سوی رودخانه کشیده شده و با دو عدد غلطک فلزی سوار شده روی این سیم بکسل، مردم را جابه جا می کند.

نمی دانم آن گاه در دل کودکان چه می گذرد، آیا هر لحظه که دستان کوچکشان را به میله های آهنی تکیه می دهند به درس و آینده بهتر فکر می کنند یا ناقوس مرگ و خطر غرق شدن در رودخانه و یا حتی قطع انگشتان دست.

من که در یک سمت از رودخانه تنها شاهد عبور دانش اموزان از رودخانه هستم، نفس هایم در سینه حبس شده است، گویی خبری از صدای خنده های کودکانه نیست و صدای خوف انگیز نفس های کودکان و نوجوانان در گوشم نجوا می کند.

هرچه هوا سردتر می شود و بارش باران بیشتر رودخانه ی کشکان پر آب تر می شود و عبور دانش آموزان به وسیله "گرگر" پیام آور خطرات و مشکلات متعدد است.

مردم ابراهیم آباد سال های زیادی است که به وسیله گرگر عبور و مرور می کنند و  بهای  استفاده از این وسیله قطع شدن انگشتان دست است و بسیاری از مردم این روستا انگشتان دستانشان قطع شده است.

فاصله روستای ابراهیم آباد با شهر معمولان کمتر از یک کیلومتر است و با استفاده از جاده حدود چهار کیلومتر است که مردم کشاورز این روستا برای هر بار تردد باید کرایه سنگینی پرداخت کنند.

در سال 85 کلنگ ساخت پل عابر پیاده‌ای برروی رودخانه در این روستال به زمین زده شود و بنا شد پل ایجاد شود تا جایگاه "گرگر" باشد ولی سال 94 پل عابررو به ماشین‌رو تغییر پیدا کرد اما این پل بعد از گذشت سال ها هنوز به بهره برداری نرسیده بود که در سیل مهیب فروردین ماه دچار خسارت زیادی شده است.

پل روستا ابراهیم آباد که در آستانه بهره برداری بود، در سیل فروردین ماه به صورت کامل تخریب شد وسیلاب آن را با خود برد.

سیل فروردین 98 در پلدختر نیز علاوه بر مشکلات پیشین اهالی روستا، مشکلات دیگری بر آن افزوده است و مردم این روستا که در حاشیه رودخانه ساکن بوده اند با تخریب صد درصدی منازل مواجه بوده اند و دیگر بخش های روستا هم خسارت های زیادی داشته است.

جریان سیل علاوه بر پل در آستانه بهره برداری روستا، "گرگری" که از قبل راه ارتباطی اهالی روستا بود را با خود برد که یک خیر مجدداً اقدام به راه‌اندازی گرگر دیگری بین روستای ابراهیم‌آباد و بخش معمولان کرد.

"گرگر" طناب سیمی ضخیمی است که در محل اتصال، دو قرقره آهنین دارد و برای استفاده باید بر آن نشست و به‌وسیله دست قرقره‌ها را به حرکت درآورد، گرگر همانند تله‌کابین عمل می کند.

مردم روستا بویژه کودکان این روستا که برای حضور در کلاس درس مجبور به تردد با "گرگر" هستند، چشم انتطار حمایت مردم توانمند، خیران و وعده های مسئولان برای احداث پلی روی رودخانه هستند.