به گزارش خبرنگار گروه اندیشه خبرگزاری شبستان: مرکز فرهنگی شهر کتاب از سال ۱۳۹۴با هدف تقدیر از دانشجویان دکتری رشته فلسفه و با مشاوره و همفکری، اشراف و حمایت مادی و معنوی رضا داوری‌اردکانی، جایزه «رضا داوری اردکانی» را به بهترین رساله دکتری رشته فلسفه اهدا می کند.
در این راستا، مرکز فرهنگی شهر کتاب عصر سه شنبه، 9 مهر ماه میزبان مراسم چهارمین و پنجمین دوره اهدای جایزه دکتر «داوری اردکانی» با حضور استادان و پژوهشگران فلسفه بود.
بنابر این گزارش، «رضا داوری اردکانی» در این مراسم طی سخنانی اظهار کرد: جایزه ای که اعطا می شود به نام من است اما همه کار آن بر عهده دوستانم است، رساله ها را آنها می خوانند و دردسرهایش را آنها تحمل می کنند.
رئیس فرهنگستان علوم ادامه داد: ما دو سال جایزه را به کسانی دادیم که در باب هایدگر نوشته بودند، از سوی دیگر من و دوستانم غالبا متهم به هایدگری بودن هستیم دلیل این اتهام به اینکه فلسفه در کشور چه جایگاهی دارد، باز می گردد.
وی تصریح کرد: شاید عده ای از بیرون خیال می کردند ما تعمد داریم که جایزه را به کسانی بدهیم که در مورد هایدگر می نویسند در حالی که این چنین نبود، امسال که دکتر حسن امیری آرا را کشف کردیم خوشحال شدیم که جایزه را به رساله خوب فلسفه می دهیم، به هر حال این قبیل مسایل که اشاره داشتم از این جهت است که ما نمی دانیم کار و جایگاه فلسفه چیست.
این چهره ماندگار فلسفه در ادامه بیان کرد: ما باید درباره فلسفه علوم انسانی و علوم اجتماعی کار کنیم. اگر کسی در فلسفه، پژوهش درخشانی کند، من با پژوهش او می توانم موافق باشم اما با اجتهاد او لزوما نباید موافق باشم. این اشتباه است که انتظار داشته باشیم رساله فلسفه را استاد راهنما و مشاور امضا کنند. باید به آراء احترام گذشت ولی نباید لزوما با آن موافق بود.
رئیس فرهنگستان علوم در بخش دیگری از مباحث خود ابراز کرد: ما فقیر هستیم اما خیلی هم فقیر نیستیم، علم در کشور ما غریب است. جهان علم نداریم، ارگانیسم دانایی در کشور نداریم که اگر داشتیم علم جایگاه دیگری داشت. تاکید می کنم که باید به فکر تفاهم و فهم جایگاه علم باشیم. درست است که فلسفه در طول 20 تا 30 سال اخیر توسعه یافته است، به هرحال امروز ما از همه فلسفه های معاصر یک چیزکی داریم.
وی افزود: زمانی که من در دانشکده ادبیات به عنوان دانشجو حضور داشتم، چند جلد کتاب بیشتر نبود. جزوه هایی بود که خود دانشجویان در قالب پلی کپی در کلاس توزیع می کردند، اما امروز پیشرفت کرده ایم با این وجود همچنان فلسفه ها جدا و محبوس در خودشان هستند.
داوری اردکانی در پایان خاطرنشان کرد: فلسفه و علم هیچ کدام نمی توانند شغل باشند، این دو دلدادگی می خواهند و فلسفه بیشتر چراکه اگر دل به فلسفه ندهید فیلسوف و اهل فلسفه نمی شوید. من با فلسفه زندگی کردم و احساس می کنم به فلسفه گوش داده نمی شود. علم گوش نمی خواهد کار خودش را می کند، علم در ذات خودش قدرت است اما فلسفه آزادی است، فلسفه تفاهم و دیالوگ است. این دیالوگ محکوم به مونولوگ نمی شود.
نظر شما