به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، نمایشگاهی از آثار نقاشی و عکس «هومن مهردانا» با عنوان «بن بست» از جمعه پنج مهر در گالری کاما برپا می شود. این هنرمند متولد ۱۳۵۹ و لیسانس طراحی صنعتی از دانشکده هنر و معماری دانشگاه تهران است. در سال ۱۳۸۰ فعالیت حرفه ای خود را در عکاسی پرتره و صنعتی آغاز کرد. وی در سال ۱۳۸۳ پس از اخذ مدرک دانشگاهی به کنسرواتوار دولتی کومیتاس ایروان، ارمنستان راه یافت و تحصیلات خود را در رشته نوازندگی فلوت ادامه داد. هومن مهر دانا در سال ۱۳۸۵ موسیقی را رها کرد و به ایران بازگشت و فعالیت هنری خود را در صنعت سینما با ساخت فیلم های کوتاه، مستند و فیلمبرداری آثار کوتاه آغاز کرد. این هنرمند از سال 90 نیز نقاشی می کند و از سال ۱۳۹۳ تا کنون به تدریس زیبایی شناسی هنری و فلسفه هنر و برگزاری کارگاه های تخصصی نقاشی مشغول است، برگزاری این نمایشگاه بهانه ای شد تا با این هنرمند به گفت و گو بنشینیم که در زیر می آید:
چرا عنوان «بن بست» را برای نمایش آثارتان انتخاب کردید؟
«بن بست» یک وضعیت است و به معنی اتفاق در یک کوچه ی بن بست نیست، به مفهوم رخ دادن اتفاقات واقعی زندگی بعد از یک تجربه است. وقتی ما به بن بست می رسیم، واقعی ترین اتفاقات برای ما پیش می آید نه آن چیزی که ما برای آن هدف گذاری کرده ایم. آدم ها در مراحل زندگی آمال و آرزوهایی دارند که به آنها نمی رسند و این را به حساب تقدیر می گذارند، این در حالی است که در این وضعیت «بن بست »راه ها و اتفاق هایی که پیش می آیند واقعی ترین هستند. آدم ها وقتی درباره زندگی شان صحبت می کنند آن چیزی نیستند که می گویند، آن چیزی هستند که دوست دارند. در واقع شرایط بن بست آن چیزی است که خود واقعی زندگی ماست.
آیا پرتره های مجموعه «بن بست» به لحاظ موضوعی با یکدیگر ارتباط دارند؟
این آثار حس و حال همه انسان های معاصری است که هر کدام بن بست را زندگی می کنند. وقتی سکون و سکوتی که در تابلو وجود دارد، حتی بک گراند اثر فضای لاینتاهی دارد، اتمسفر همان شرایط بن بستی است که نمی شود آن را در کلام توضیح داد. در واقع افراد در این پرتره ها می توانند تمثیلی از اشخاص مختلف باشند و روح نشان دهنده تصویر روح خنثی انسان است که جنسیت ندارد و از کالبد جسمی فاصله گرفته است.
شما چندین سال در سینما فعالیت داشتید، آیامی شود رد سینما را در مجموعه آثار«بن بست» دید؟
من نقاشی را با سینما یاد گرفتم. تنها معلم من در نقاشی فیلمبرداران سینما بودند که با بررسی آثار آنها کادر، رنگ، روایت در کادر را یاد گرفتم. کسی که با او سینما را شناختم «هوشنگ بهارلو» فیلمبردار فیلم های «سوته دلان علی حاتمی»، «طبیعت بی جان» سهراب شهید ثالث، «دایره مینای» داریوش مهرجویی بود. «هوشنگ بهارلو» اولین فردی بود که فرمول صحیح فیلم رنگی را در لابراتوار ایجاد کرد. تن رنگ هایی که در سینما می بینیم به خاطر فرمولی است که این استاد رنگ در سینما ساخته است. ما در فیلمبرداری فیلتری به نام فیلتر 85 داریم که وارم تون آن گرم است و چون اولین تصاویری که من را به سینما متصل کرد گرمی تصاویر فیلم سوته دلان بود همین باعث شد که من به رنگ علاقه مند شوم.
چه شد که پس از تجربه سینمایی به نقاشی روی آوردید؟
من به مدت هشت سال در سینما فعالیت کردم و بنا به دلایلی از سال 90 کار سینمایی نمی کنم. فرآیند نقاشی و اینکه چرا نقاشی کردم برای من چیزی در امتداد سینماست نه به عنوان نقاش به عنوان نقاشی تزییینی و دکوراتیو.
همان طوری که در فیلمبرداری برای تثبیت رنگ از فیلترهای رنگی تصحیحی استفاده می کنند در نقاشی هایم همانند سینما که در مرحله آخر اتانولاژ می کنند پس از پایان کار نقاشی هایم یک کوتینگ رنگی با فرمول شخصی خودم روی کار می زنم که همان تصحیح رنگ در سینماست.
در این نمایشگاه چه تعداد اثر به نمایش در می آید و تکنیک این آثار چیست؟
در این نمایشگاه 15 اثر نقاشی با تکنیک رنگ و روغن روی بوم و پنل و هفت اثر عکس به نمایش در می آید.
آیا هفت قطعه عکسی که در این نمایشگاه به نمایش درآمده همان حال و هوا و فضای نقاشی های شما را دارد؟
من در تکنیک های چاپ و موقع عکس برداری روش های شخصی را به موضوع وارد کردم. افراد همیشه نقاشی را با عکس می سنجند، می گویند نقاشی آن قدر طبیعی است که عین عکس است، اما من برعکس عمل کردم و آمدم عکس را به نقاشی نزدیک کردم که وقتی عکس ها را می بینند، فکر می کنید آنها نقاشی هستند.
عکس های به نمایش درآمده در این نمایشگاه در چه دوره زمانی خلق شدند؟
برخی از نگاتیوهای عکس ها مربوط به 20 سال پیش بودبرخی هم تازه عکاسی شده اند؛ تمام این عکس ها تمام پرتره هستند و با نگاتیو و چاپ دستی، آنالوگ و با دوربین های قطع 120 هاسلبلاد و قطع لایکای 135 ثبت شده اند.
نظر شما