به گزارش خبرنگار شبستان، دکتر عماد افروغ، نماینده سابق مجلس شورای اسلامی و فعال فرهنگی، در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار شبستان، مباحثی همچون اسلامی سازی علوم انسانی، سیر برگزاری کرسی های آزاد اندیشی و فضای روشنفکری جامعه ایران اسلامی را مورد نقد و بررسی قرار داد.
وی با انتقاد از برخوردهای فرمی و سیاسی در حوزه های علمی کشور، اظهار داشت: ما اگر واقعا خواستار برگزاری راستین کرسی آزاد اندیشی هستیم، باید ابتدا خواهان آزاد اندیشی باشیم و اگر آزاد اندیشی می خواهیم، باید خواهان آزادی تفکر باشیم.
وی بر این باور بود که سوال های ما ابتدا باید در عرصه روشنفکری مطرح شود تا بتواند پس از آن در عرصه آکادمیک جواب خود را پیدا کند. وی در همین باره این سوال را مطرح کرد که شما وقتی که با یک فضای بسته در عرصه روشنفکری مواجه شوید، دیگر چطور می توانید کرسی آزاد اندیشی به راه بیندازید؟
افروغ با این ادعا که کرسی آزاد اندیشی، برخورد گزینشی و سیاسی ندارد، ادامه داد: به نظر من در کرسی های آزاد اندیشی همه چیز می تواند زیر سوال برود، اما مطلب مهم این است که در همه حوزه های مطرح شده، قالب علمی آن حفظ خواهد شد.
وی در پاسخ به پرسش از چگونگی روند اسلامی سازی و بومی سازی علوم انسانی در دانشگا ها، با بیان اینکه این مسئله بسیار ظریف تر و پیچیده تر از آن است که بتوان با صرف تشکیل چند کارگروه و تشکل به آن سامان داد، اظهار داشت: عالمان علم ابزاری تخصص لازم را ندارند و امروزه در جامعه ما این عالمان تعین بخش عالمان علم هدف، که عالمان علوم انسانی می باشند، شده اند.
افروغ که این مسئله را بزرگترین معضل در همین راستا می دانست، ادامه داد: علاوه بر این امر، کسانی متولی این بحث اسلامی سازی و بومی سازی شده اند که یا تمام وقت مشغول این کار بوده و یا اینکه به این کار به عنوان یک دلمشغولی در کنار مشغولیت های دیگر خود می پردازند.
وی در ادامه با طرح این پرسش که مشغولین به این امر از چه زاویه ای به اسلامی سازی و بومی سازی می پردازند، اظهار داشت: سال ها بوده که عده ای این مباحث را دنبال می کردند و در تلاش بودند که ابتدا زیرساخت ها درست شکل بگیرد، اما آیا اینها از مسئله هستی شناسی و معرفت شناسی آغاز می کنند؟ آیا این کسانی که امروزه به این مباحث می پردازند، توانسته اند زیرساخت ها را در ابتدا شکل دهند؟
افروغ که مدعی بود نمی توان در دانشگاه های غیر رقابتی، یک علم بومی را سامان داد، این سوال را مطرح کرد که آیا بدون آزاد اندیشی و بدون روشنفکری آزاد در عرصه عمومی و بازتاب آن در محافل آکادمیک می توان علم بومی را سامان داد؟
وی در پایان این گفتگو، اظهار داشت: تمام نگرانی من این است که همان حرف های خوب مستمسکی شود تا عده ای برای به به قدرت رسیدن از آن استفاده کنند. چرا که امروزه بزرگترین معضل ما این است که محتوا جای خود را قالب ها داده است.
پایان پیام /
نظر شما