به گزارش خبرنگار شبستان، مراسم بزرگداشت حافظ را با حضور سلیم نیساری، میرجلالالدین کزازی و علیقلی بختیاری برگزار کرد. شب گذشته، در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی ایران برگزار شد.
در ابتدای این نشست، حجتالاسلام ادبی رئیس انجمن آثار و مفاخر ادبی در سخنانی ضمن ارائه مثالی از انسان امروز بیان کرد: حکایت امروز ما حکایت انسانهایی است که با خورشید زندگی میکنند، در حالی که خورشیدی در کنار آنها نیست. دوران ما دوران حاکمیت الهیات غیبت است. دورانی که خورشید به اختیار خود در کسوف است و دسترسی به آن به آسانی امکانپذیر نیست.
ادبی ادامه داد: موضوعی است که میتواند ما را به خورشیدی که ناخودآگاه از دستان ما به دور افتاده است، بازگرداند، حافظ است.
رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی ضمن اشاره به برگزاری بزرگداشت حافظ بیان کرد: ما درصددیم که با چنین بزرگداشتهایی راهی ایجاد کنیم که حافظ در درونمان پیدا شود؛ حافظ است که میتواند قرار گرفتن انسان در کسوف معنی را دوباره تغییر دهد.
در ادامه این نشست، سلیم نیساری، حافظشناس با بیان خاطراتی از همنشینی خود با علامه گفت: تصحیح علامه قزوینی از حافظ بر مبنای نسخه خطی خلخالی انجام گرفته است که خود این نسخه خطی چیزی نزدیک به 35 غلط انشایی دارد. به همین خاطر علامه این متن را پاکنویس نکرده بوده و فرد دیگری برای او این کار را انجام داده است.
نیساری با بیان اینکه علامه قزوینی مواردی را به این دیوان اضافه کرده است، اظهار داشت: چاپی از دیوان حافظ که به تصحیح علامه قزوینی رسیده است را هنگامی که با نسخ خطی تطبیق میدهیم، متوجه میشویم که او مواردی را به این دیوان اضافه کرده و یا از آن کاسته است که گاه با مشکلاتی از حیث زبانی روبروست.
وی در پایان افزود: بهاالدین خرمشاهی در حافظنامه خود تصحیح قزوینی از حافظ را به مثابه دستنویس خود حافظ فرض کرده است. او یک کلمه را چند بار در غزل تکرار کرده است که کاش آن غزلها در دیوان حافظ نبود.
در ادامه این نشست، نوبت به سخنرانی میرجلالالدین کزازی رسید. وی با اشاره به اینکه مهر ماه هرسال به دلیل برگزاری جشن بزرگ مهرگان، زادروز پیر هنر بلخ، مولانا جلالالدین رومی و روز بزرگداشت خواجه شیراز، روزگار خجسته ایست، بیان کرد: چرا غزلهای حافظ بهگونهای است که همگان آن را خوش میپندارند، از استادان دانشگاه تا ادب دانان و سخنسنجان و حتی دانش نیاموختگان از آن به نیکی یاد می کنند.
کزاری حافظ را در ویژگیهای غزل، متمایز از سایر شاعران پارسی دانست و گفت: غزل حافظ آبگونه است. شعر او نغز است و روان و نرمش پذیر. غزل حافظ اینگونه است که رنگ و ریخت و ذهن خواننده را به خود میگیرد و هرکس میتواند آنچه را میخواهد در آن بیابد.
این استاد حافظ شناس در پایان با ارائه مثالی از اشعار حافظ بیان کرد: رنگ و ریخت غزلهای حافظ به جانی میماند که هر آنی کالبدی دیگر میطلبد و لذا از اینجاست که هر کس حافظ را به شکلی میشناسد.
پایان پیام/
نظر شما