به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از شیراز، منیژه عبداللهی ظهر امروز (۲۴ آبان ماه) در آیین نکوداشت استاد امین فقیری با اشاره به نقش زنان در آثار امین فقیری نویسنده شیرازی، بیان کرد: تقریبا تمام منتقدان و محققان فقیری را در ژانر ادبیات اقلیمی قرار دادند. عموم محققان بر این باورند که فقیری از رمان عاطفی اما ذهن ساخته در مورد روستا که همواره پر از صمیمیت است فاصله گرفته و محیط خشن و جهل زده روستا را به تصویر کشیده است.
عضو هیئت علمی دانشگاه ادبیات شیراز افزود: اما من نظرم با اقلیمی بودن فاصله دارد، به نظرم این داستان ها را در محیط وسیع تر ضد آرمان شهر بیان کرده، جایی که خیر از آن اجتماع روی برگردانده است.
این مؤلف شیرازی با تأکید بر اینکه سیستم حاکم بر این نظام های ضد آرمان شهری وسیع است، تصریح کرد: در آثار فقیری افراد در بند تعصب و عقاید خرافی هستند و به نظر می رسد این افراد از شرایط هولناک خود آگاه نیستند و نیاز است تا بیگانه ای وارد شود و آنها را آگاه سازد و فقیری در داستان خود این آگاه دهنده را فردی جذاب از فرهنگ شهری به تصویر کشیده که و در دهکده پرملال این نقش بر عهده معلم شعری است.
عبداللهی با بیان اینکه اگر ترسیم پاد آرمان شهری را در آثار فقیری بپذیریم به نظر می آید فقیری این نقش آگاه دهنده را به عهده زنان گذاشته تا فلاکت را به درستی نشان دهد، افزود: نقش مادری در داستان های «مادر» و «باران ببار» تصویر واژگونانه و متغایر با تصویر ذهنی همگان در مورد مادر است و تصویر زنان در آثار فقیری زنان در محیط های فلاکت بار هستند.
این پژوهشگر و استاد دانشگاه با اشاره به برخی از آثار فقیری و شخصیت زنان داستان هایش متذکر شد: تصویر عشق زنان در آثار فقیری پر از فلاکت است و او در مکان با قلمی تیز و جذاب این فلاکت را روایت می کنند اما عشق به تصویر کشیده به معنای حقیقی عشق نیست و سرانجام آن فلاکت و تیره بختی است.
وی افزود: زنان در آثار فقیری به آینده بی اعتماد هستند؛ عشق نمی شناسند؛ همواره مقهور ذهنیت مردانه قرار می گیرند و نمی ایستند؛ کارشان بیگاری است و ضامن استقلال و حضور اجتماعی نیستند؛ هدف آنها ازدواج است و این تصویری از ضد آرمان شهری است.
نظر شما