یک هفته ناآرامی/لیبی هنوز آشفته و عصبانی است

به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از «سی ان ان»، گلوله ها در فرودگاه فرود می آیند. بیمارستان ها در آتش می سوزند. مهاجران در بازداشتگاه های بین شبه نظامیان متخاصم درگیر هستند و اختلافات میان جناح هایی که اختلافات غیر قابل انکار دارند،موجب می شود تا دستیابی به یک راه حل برای آرام کردن آشفتگی ها در لیبی بعید و دور از دسترس باشد.

وضعیت لیبی از سال 2011 میلادی یعنی از زمانی که معمر قذافی از قدرت خلع شد آشفته و ناآرام بوده است اما هفته گذشته یک نمایش بی سابقه از این ناآرامی ها بود.

شبه نظامیانی که بخشی هایی از طرابلس را در اختیار دارند و وفادار به «دولت وفاق ملی» مورد حمایت سازمان ملل هستند از سوی گروه مسلح دیگری موسوم به «گردان هفتم» از «تارحونا» تا جنوب شرقی پایتخت مورد حمله قرار گرفتند و جالب اینجاست که همه طرف های منازعه یکدیگر را متهم به فساد می کنند.

درگیری های هفته گذشته در لیبی آنقدر بالا گرفت که دبیرکل سازمان ملل از طرف‌های مخالف خواست تا درگیری‌های خشونت آمیز در طرابلس را متوقف کرده و به توافق آتش بس امضا شده با نظارت سازمان ملل پایبند باشند.

شبه نظامیان سال هاست که برای کنترل بخش هایی از کشور با هم می جنگند و داد و قال به راه می اندازند اما جریانات اخیر موجب شد تا «دولت وفاق ملی» درگیری ها میان شبه نظامیان وفادار به خود را محکوم کرده و حالت فوق العاده اعلام کند.

بر اساس اطلاعاتی که «سی ان ان» دریافت کرده است ،درگیری های جاری تا کنون منجر به کشته شدت حداقل 47 و زخمی شدن بیش از 14 نفر شده است.

روز یکشنبه،زندانی ها در جریان یکی از ناآرامی در یک زندان را شکسته و به گفته رسانه ها 400 نفر از آن فرار کرده اند.

اما این تنها بخش کوچک تری از یک مشکل بزرگ تر است.لیبی بار دیگر دچار جدایی و تقسیم پذیری شده است.در شرق،ژنرال «خلیفه هفتر» که یک دهه پیش به کودتای اصلی قذافی کمک کرد کنترل اطراف بنغازی را به طور ثابت در دست گرفته است.دیگر گروه شبه نظامی با عنوان «گردان های میسراتا» نیز بر بندری در غرب بنغازی تسلط دارد.

همچنین خشونت های جاری لیبی را به یک رکورد اقتصادی رسانده است تا جایی که مردم برای دریافت خدمات ابتدایی باید ساعت ها پشت در بانک ها بایستند.

علاوه بر این،نیروهای داعش که کنترل بخش زیادی از شهر «سرت» لیبی و خط ساحلی مدیترانه را تا سال 2015 که به آنها حمله شد در دست داشتند،هنوز یک تهدید در این کشور محسوب می شود.

اگرچه مذاکره کنندگان سازمان ملل به دنبال آرامش یا حتی یک صلح کوتاه مدت هستند اما هیچ یک از این ها نمی تواند خشم مردم لیبی که می بینند انقلاب به وجود آمده در کشور غنی از نفتشان به جای راحتی،سلاح و جنگ را برای آنها به ارمغان آورده است،آرام نمی کند.