به گزارش خبرنگار شبستان، مستند «وقایع خانه سینما» که به داستان تعطیلی و بازگشایی خانه سینما طی سال های 90 تا 92 می پردازد، بعداز ظهر دیروز در مرکز سینمای مستند و تجربی به نمایش درآمد و با حضور پگاه آهنگرانی، کارگردان، نیما عباس پور، منتقد و ناصر صفاریان نقد شد.
در ابتدای این نشست، پگاه آهنگرانی با بیان این که عدم ثبت وقایع اجتماعی در ایران به نوعی انگیزه ساخت مستند «وقایع خانه سینما» بوده، گفت: «در سال‌های اخیر بارها در بزنگاه‌ها و حوادث مختلفی حضور داشتم و متوجه شدم با وجود فعالیت عکاسان خبری در محل، کم‌تر کسی به فکر ضبط تصویر از آن ماجراها می‌افتد. همین نکته مرا به فکر واداشت تا از خودم بپرسم چرا در کشور ما عادت به ثبت وقایع و ایجاد آرشیوی تصویری از وقایع اجتماعی وجود ندارد.»
آهنگرانی در ادامه اتفاقات حول و حوش تعطیلی خانه سینما، تجمعات موافقان و مخالفان را بهانه ای برای همراه داشتن دوربین و ثبت وقایع دانست و در این باره توضیح داد: «وقتی ماجرای تعطیلی خانه‌ی سینما به انتهای راه خود نزدیک شده بود، من هم یکی از کسانی بودم که در تجمع‌ها و تحصن‌های مقابل این مرکز صنفی شرکت می‌کردم. یک روز بی آن که قصد مشخصی داشته باشم، از یکی از دوستان خواهش کردم همراه من به محل تجمع اعضای معترض بیاید و از اتفاق‌هایی که در جریان بود تصویربرداری کند. سپس ثبت نماهایی از تحصن موافقان تعطیلی خانه‌ی سینما در مقابل وزارت ارشاد و ماجراهای دیگری از این قبیل هم به این تصویرها اضافه شد و کار ادامه پیدا کرد.»
این سینماگر جوان که اتفاقات آن روزها را «کابوس‌هایی که اینک به دست فراموشی سپرده شده» می نامد، گفتگو با موافقان و مخالفان تعطیلی خانه سینما را بخش دیگری از مستندسازی خود در آن زمان خواند که برای ثبت در تاریخ ضروری بوده است.
در ادامه این نشست، نیما عباس‌پور موضوع مستند را «یک ماجرای بسیار پیچیده و تقریباً غیر قابل تشریح» توصیف کرد و افزود: «موضوع تعطیل شدن این مرکز صنفی به قدری پیچیده است که به سختی می‌توان توقع داشت یک فیلم با ویژگی‌های این مستند بتواند آن را توضیح دهد و این موضوع بیش از آن که قابل تشریح باشد، به عنصر پوچ اما پرسش‌برانگیزِ مک‌گافین در فیلم‌های آلفرد هیچکاک شبیه است! به عبارت دیگر شاید حتی برخی تماشاگران عادی هم پس از پایان فیلم متوجه دلیل یا دلایل بسته شدن خانه‌ی سینمای ایران نشوند، اما این مساله نشان‌دهنده‌ی ضعف این مستند نیست؛ چنان که شاید خیلی‌های دیگر، از جمله بسیاری از اعضای خانه سینما هم قادر به تشریح این موضوع نباشند.»
عباس‌پور در بخش دیگری از سخنان خود «نمایش برهه‌ای از تاریخ فرهنگی و سیاسی ایران» را «مهم‌ترین ویژگی مستند» برشمرد و مستند وقایع خانه سینما را از جمله مستندهایی دانست که «می‌توانند تاریخ یک کشور را به نسل بعد منتقل کنند.»
پگاه آهنگرانی در ادامه نشست در مواجهه با پرسشی درباره «جهت دار بودن مستند» این چنین توضیح داد: «تمام سعی خود را به کار گرفتم تا این مستند جهت‌دار نباشد، اما در روند کار متوجه شدم هر چه بیش‌تر سعی می‌کنم، کم‌تر موفق می‌شوم دیدگاه شخصی خودم را پشت لایه‌های آن پنهان کنم. من مستندساز حرفه‌ای نیستم و به همین دلیل زمانی که فیلمم را تدوین می‌کنم متوجه نمی‌شوم کاری که انجام می‌دهم و تصمیمی که می‌گیرم درست و به‌جاست یا نه. در حقیقت به جای این که با نگاهی حرفه‌ای این مساله را بررسی کنم خیلی حسی جلو می‌روم و تصمیمم را عملی می‌کنم.»
وی همچنین با انتقاد از مدیران وقت خانه سینما به خاطر عدم همکاری با تیم تولید، درباره نگاه مستند به وضعیت خانه سینما پس از بازگشایی گفت: «متاسفانه به دلیل رفتار متفرعنانه و غیرحرفه‌ای برخی مدیران ممکن است همدلی موجود در میان اعضای صنوف خانه سینما خدشه‌دار شده و از بین برود. هنرمندان و سینماگرانی که روزگاری مانع تعطیلی و انحلال خانه سینما شدند اما متاسفانه باید پذیرفت که امروز و به دلایل صنفی، از آن اتحاد سابق برخوردار نیستند.»
گفتنی است عوامل تولید مستند 60 دقیقه‌ای «وقایع خانه سینما» عبارتند از: پژوهشگر، نویسنده، کارگردان، تدوینگر، گوینده و تهیه‌کننده: پگاه آهنگرانی؛ فیلمبردار: سجاد آورند؛ صدابردار: میثم میرزایی؛ صداگذار: آرش قاسمی؛ مدیر تولید و مجری طرح: درنا مدنی؛ دستیار کارگردان: افروز شادکی؛ تهیه شده در: مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی
نظر شما