استقبال از کتاب «دا» در کشورهای دیگر نشان از درد مشترک از جنگ است

به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از حوزه هنری، سیده اعظم حسینی، نویسنده کتاب «دا»، در حضور جمعی از فعالان بوسنیایی گفت: بسیار خوشحالم که کتاب «دا» به زبان‌هایی همچون بوسنیایی ترجمه شده است. استقبال از این کتاب در فرهنگ‌ها و کشورهای دیگر نشان می‌دهد که جنگ مسئله‌ای سخت و دردی مشترک میان همه کسانی است که آن را تجربه کرده‌اند.

وی ادامه داد: زمانی که جنگ اتفاق می‌افتد، در کنار همه صحنه‌های خشن، اتفاقات تلخ و رخدادهای متاثر از آن، زنان و کودکان بیش از همه آسیب می‌بینند؛ اما هستند قهرمانانی که با جان‌فشانی و ایثار در حفظ آرمان‌های خود تلاشی بسیار می‌کنند. روایت این انسان‌های بزرگ محدود به یک فرهنگ نیست بلکه در تمامی سرزمین‌ها، برای همه انسان‌هایی که این درد مشترک را داشته‌اند قابل درک و فهم است.

این نویسنده تصریح کرد: «لبخند من، انتقام من است» نوشته «جوا آودیچ» کتابی از زبان کودکی خردسال است که از جاده مرگ عبور کرده و توانسته جان خود را نجات دهد. من افتخار می‌کنم در روز رونمایی ترجمه «دا» به زبان بوسنی خانم جوا آودیچ مجری برنامه بودند و من هم امروز درباره کتاب این نویسنده بوسنیایی صحبت می‌کنم. فصل مشترک «دا» با کتاب «لبخند من، انتقام من است» تلخی جنگ، فداکاری و روحیه مقاومت است. زمانی که انسانی بتواند در برابر ناملایمات زندگی ایستادگی کند، قطعاً حرف‌های شنیدنی برای سایر انسان‌هایی دارد که همان ایستادگی را تجربه کرده‌اند.

حسینی با بیان اینکه نگارش خاطرات و معرفی قهرمانان یکی از وظایف نویسندگان است، خاطرنشان کرد: با ثبت خاطرات، روایت حوادث و اتفاقات تاریخی یک ملت جزو هویت آن‌ها به حساب می‌آید و کاری بسیار بزرگ است که باید به رشته تحریر دربیاید تا برای نسل‌های بعدی به یادگار بماند. جنگ بوسنی بزرگ‌ترین نسل‌کشی بعد از دو جنگ جهانی است، اما متاسفانه روند تاریخی به سمتی بوده که بسیاری از چنین حوادثی در قاره اروپا فراموش شده یا در فضای فراموشی قرار گرفته است. از همین رو، وظیفه همگان است که برای حفظ اتفاقات و جلوگیری از فراموش شدن و پاک شدن چنین رویداد بزرگی تلاش کنند.

وی در پایان تاکید کرد: با ترجمه آثار و تبعات جنگ می‌توان این همبستگی را ایجاد کرد که روحیه مقاومت ستوده شود و از جنگ دوری جست. انسان آزاده برای دفاع از اعتقادات خود و جلوگیری از ستم دست به اسلحه می‌برد. ترجمه آثاری از این دست می‌تواند مظلومیت مردم را که در جنگ زندگی خود را از دست داده‌اند نشان دهد. از همین رو باید تلاش شود تا چنین اتفاقات خوبی نه تنها میان ایران و بوسنی بلکه میان همه کشورهایی که قربانی جنگ هستند رخ دهد.