به گزارش خبرنگار سرویس اندیشه خبرگزاری شبستان، در کانال تلگرامی مصطفی دلشاد تهرانی، عضو هیئت‌علمی دانشگاه قرآن و حدیث آمده است:
ديگرخواهى و مشاركت درونى در مدرسه حسينى، چنان جلوه دارد كه عواطف هر انسانى را با آن همراه مى‌كند و او را به تسليم در برابر اين همه عظمت انسانى وا مى‌دارد و آتش انسان بودن را در خرمن ظلمانى بودن مى‌افكند و ظلمت‌ها را مى‌سوزاند و انسانيت را جلوه مى‌بخشد.
چون حسين (ع) به منزل شَراف رسيد، سحرگاه، به جوانانش فرمان داد تا از آنجا مقدارى زياد آب برداشتند و به سوى كوفه حركت كردند. هنگام ظهر بود كه سپاه حرّ بن يزيد رياحى، رو در رو، با امام (ع) قرار گرفت. هوا بى‌اندازه، گرم بود. حسين (ع) و يارانش همگى عمامه بر سر نهاده و شمشير به كمر آويخته و آماده شده بودند. حضرت(ع) به جوانانش فرمود: «به آنان آب بدهيد و خود و اسبان‌شان را سيراب كنيد.»
جوانان حسين (ع) برخاستند و سپاهيان و اسبان لشكر حرّ را سيراب كردند.
على بن طعان محاربى گويد در آن روز من از جمله، سپاهيان حرّ بودم كه از همه ديرتر رسيدم. پس چون حسين (ع) مرا و مركبم را تشنه يافت، خود به سراغم آمد و فرمود: شترت را بخوابان و خود و شترت را سيراب كن؛ و چون من نتوانستم به درستى، از مشكِ آب استفاده كنم، خود برخاست و با دست خويش مرا و مركبم را سيراب كرد. (تاریخ الطبری، ج ۵، ص ۴۰۰-۴۰۱
مدرسه حسينى، مدرسه‌اى است كه اين‌گونه زيستن و مبارزه كردن در راه حق را مى‌آموزد، زيستنى انسانى و مبارزه‌اى بر اساس انسان‌دوستى و ديگرخواهى.
نظر شما