به گزارش خبرنگار تئاتر شبستان، نشست رسانه ای نمایش صیحِ یه روز لعنتی که از ابتدای مردادماه در تالار سایه روی صحنه رفته، پیش از ظهر امروز سه شنبه ۱۷ مرداد در تالار کنفرانس مجموعه ی تئاتر شهر برگزار شد.
حسن باستانی در ابتدای این نشست خبری با تبریک روز خبرنگار، گفت: صبحِ یه روز لعنتی را بر اساس ایده ی یک دوست ارمنی نوشتم که بر این اساس یک فیلم کوتاه را هم ساخته بود. ایده ی نمایش این است که اگر در شرایطی قرار بگیریم که یه روز صبح از خواب پاشیم و بخواهیم به توالت برویم و ببینم توالت ما را گرفته اند، چه حسی خواهیم داشت؟ در مقیاس بزرگ تر چه اتفاقی خواهد افتاد.
وی با بیان اینکه ماجرایی اینچنین سابقه ی تاریخی دارد، گفت: در سال ۱۹۴۷ سازمان بین الملل یک کشور را بین چند کشور تقسیم کرد. یعنی مردم یک روز از خواب پا شدند و دیدند آنچه را که تا دیشب متعلق به آنها بوده و سرزمین شان به حساب می آمد، دیگر کشورشان نیست.
باستانی اضافه کرد: چهار سال از نوشتن این نمایشنامه می گذرد و در این زمان کوشیدم تا این نمایشنامه را روی صحنه ببرم. بنا به دلایل مختلف این فرصت تا به امروز پیش نیامده بود که دلایل آن به مناسبات تئاتر امروز ایران بر می گردد.
نویسنده و کارگردان با سابقه ی تئاتر ایران ادامه داد: یک هفته مانده به اجرا، بازبینی دادیم. ده روز مانده به اجرا متن به طور کامل از سوی شورای ارزیابی رد شد. من اعتراض کردم، شوراهای مختلف نمایشنامه را خواندند. بیشترین گرفتاری نمایشنامه ی ما به واژه ها بر می گشت. من تازه یاد گرفتم چقدر دایره ی واژگانی که نمی توانند روی صحنه بروند، وسیع است.
باستانی با بیان اینکه هیچ هنری غیر سیاسی نیست، گفت: اگر تئاتر حرفی برای گفتن نداشته باشد، چه انتظاری از تماشاگر است که وقت بگذارد، هزینه صرف کند و به دیدن آن بیاید. تئاتر باید با مخاطب ارتباط مستمر داشته باشد و به شکل گیریِ یک اتفاق ما بین تماشاگر و بازیگر روی بدهد.
وی درباره ی مضمون نمایش و نسبت آن با شرایط امروز جامعه ی ایران گفت: این نمایش در مرز جغرافیایی نمی گنجد. ما در جهانی زندگی می کنیم که همواره درگیر جنگ بوده و جنگ ها همیشه برای کشور گشایی و تصاحب مرزهای بیشتر اتفاق افتاده اند. مسئله ی غضب کردن و ادعای مالکیت اتفاق تازه ای در جهان نیست اما با شکل گیری داعش در سال های اخیر به نوعی دیگر تکرار می شود.
باستانی در پایان به همکاری بازیگران اشاره کرد و گفت: رویا افشار، با تجربه ی بازیگری نزدیک به چهل ساله ی خود، نقش تاثیرگزاری در شکل گیری نمایش داشت و حضور او کمک بزرگی برای من بود. باید از همه ی بازیگرانم سپاس گزار باشم که در زمانی کوتاه توانستند جهان نقش ها را بسازند. لیلا برخورداری، مارال فرجاد و پژمان عبدی نقش ها را بیشتر از آن چیزی که من نوشته ام روی صحنه بردند و حمیدرضا فلاحی هم در ایفای نقش موفق و تاثیر گذار بود.
نظر شما