هنگامی که دست به آسمان می شوی، کلیدی را بر در می بینی

خبرگزاری شبستان – مازندران

انسان با توجه به مقام خلیفه اللهی خود و اینکه برترین موجودات است باید جهت دست یافتن به این رتبه تلاش کند.

بی شک برای رسیدن به چنین درجه ای، نیاز است که از همنوعان و آنچه که در اطراف اوست، استفاده کند اما زمانی می شود که هیچ کس نمی تواند به او کمکی کند.

در چنین زمان هایی است که یا باید بنشیند و غم و حسرت بخورد و یا نباید از تلاش دست بردارد و برای رسیدن به مقصود، از هیچ کوششی دریغ کند در اینجا است که به کسی، ماورای طبیعت دست نیاز دراز می کند.

هر چند که انسان برای کمک به بالاتری از خود، متوسل می شود و معبودهای مختلفی را در این وادی، انتخاب می کند.

«الله» به عنوان خالق و بی همتا است که دست نیاز به او دراز می کند و طلب رفع خواسته خود را از او می خواهد در اینجا است که عرق شرم، وجودش را فرا می گیرد.

بی شک از خود، خجلت زده می شود که چرا دست نیاز به اشخاصی دراز کرده که به قول معروف، جز خود چیز دیگری نمی بینند و به اینگونه است که از بالایی می خواهد هر چند که همواره در کنار او بوده است.

هنگامی که دست به آسمان می شوی، بدون منت به خواسته هایت می رسی.

هنگامی که به مدارج و مدارک بالا دست می یابی اما از اشخاصی که انتظار داشتی، تقدیر نمی شوی اما افرادی، تو را تحسین می کنند که تعجب می کنی که آنها، غریب تر از آشنایان بودند.

بنابراین همواره باید دست نیاز به شخصی برد که خود بی نیاز مطلق باشد و خودش برای رسیدن به خواسته هایش، چشم انتظار کسی دیگر نباشد و به اینگونه است که به این باور می رسی که باید خود به کمک معبودت، گام های محکم و استوار برای رسیدن به موفقیت را برداری.

خودت باید دست بر زانوهایت بگذاری و با گفتن «خدایا! کمک کن» به اهدافت نائل شوی هر چند که بی شک، راهی که در پیش گرفته ای بدون دست انداز و تحمل شدائد و سختی ها نیست.

هر چند که کمک دیگران می توانست، کمکت کند تا زودتر و بدون دغدغه به اهداف و آرزوهایت، برسی اما چه می شود انگار برای افرادی، مقدر شده که خواسته های خود را با رنج و زحمت و به قول معروف با «چنگ و دندان، بدست آورند».

از امروز نه بلکه از همین لحظه و ثانیه، دست به بالا ببر و از خدا، کمک بخواه و امید به او داشته باش که بدون اندک تردیدی، راه های ناهموار را صاف خواهد کرد و افرادی را در پیش رویت قرار می دهد که خود، حتی در تصور نداشتی.

همواره باید شاکر خدا بود و اطراف را بار دیگر باید به دقت دید چرا که از نعمت های اطرافت، غافل هستی و اینچنین است که با خدا، می توان به اوج و قله، نائل شد.

یادداشت: معصومه علیزاده