به گزارش خبرنگار تلویزیون شبستان، در دنیای امروز یکی از ابزارهای سرگرمی برای جوامع مختلف، رادیو و تلویزیون هستند که استفاده از آن در کشورهای جهان به نسبت اهداف و مقاصد مختلف، متفاوت است. این رسانه علاوه بر پخش برنامه‌ها و گفتگوهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و ... با نمایش فیلم‌ها، سریال‌ها و مسابقات مختلف در قالب صنعت سرگرمی، روزگار می‌گذراند. کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نیست و اهداف مطروحه مدیران صداوسیما در قاب جادویی تلویزیون، در برنامه‌های مختلف نمود می‌یابد و در همین راستا سریال‌ها و فیلم‌های خانوادگی، طنز، ملودرام، اکشن و پلیسی و ... نیز روی آنتن می‌رود. انتخاب و تولید آثار تلویزیونی نیز پروسه‌ای طولانی دارد که ذکر آن در این مجال نمی‌گنجد اما لازم به ذکر است که تولید این گونه آثار نیز در راستای اهداف و مقاصد رسانه صورت می‌پذیرد.
از ابتدای سال1395 و با انتصاب مدیر جدید سازمان صداوسیما و تغییرات در مدیران بخش‌های مختلف این سازمان و حضور مدیران سال‌های دور سیما، شاهد موج جدیدی از برنامه‌ها و سریال‌ها در تلویزیون هستیم که به نوعی عقبگرد تلویزیون به سال‌هایی محسوب می‌شود که سریال‌هایی چون «زیر آسمان شهر»، «سه در چهار»، «شبهای برره» و مشابه اینها پخش می‌شد و باعث تخریب فرهنگ و گفتار عمومی در کشور شد.
سریال «همسایه ها» که به تازگی از شبکه نسیم در حال پخش است با حضور بازیگران طنزی که دو دهه در این عرصه مشغول هستند، نمونه‌ای از سریال‌هایی است که جدای از موضوع و محتوایش، فرهنگ عمومی را هدف گرفته است که حتی بنابر همین دلایل مدیر شبکه دو در حرکتی نادر از نمایش آن، سرباز زد در حالی که در واقع این سریال از تولیدات این شبکه محسوب می‌شد.
از طرف دیگر، از زمانی که «تب سریالی» در شبکه‌های ماهواره‌ای به ویژه «جم» ایجاد شد، مدیران دست به کار شدند و طرح‌هایی ارائه دادند تا سریال‌های شبکه‌های داخلی نیز از جذابیت‌های خاصی برخوردار باشند و با بهره‌گیری از ملودرام و تم‌های عاشقانه مخاطبان را جذب کنند که از نمونه های آن می‌توان به «کیمیا»، «برادر» و سریال تازه پخش شده «ماه و پلنگ» اشاره کرد.
اما با مرور و دقت در آنچه در بسیاری از این آثار می‌گذرد، مشاهده می‌کنیم که در این میان نکته‌ای مغفول واقع شده و آن اینکه تولید آثاری در خارج از کشور تنها دلیل محکوم بودن آنها نیست بلکه مهمترین ویژگی یعنی فحوا و پیام‌های غیر اخلاقی و دور از استانداردهای پذیرفته شده جامعه اسلامی و اخلاق‌گرای ما است که اثری را غیر مجاز و دور از شأن خانواده ایرانی آثار سخیف و شنیع سریال‌های شبکه‌های ماهواره‌ای را در لیست سیاه قرار می‌دهد و اگر قرار باشد در رقابت جذب مخاطب با اهمال و یا عجله و تنها با رعایت برخی موازین همان کاری را بکنیم که دست اندرکاران شبکه‌های خارجی و در قالب ناتوی فرهنگی انجام می‌دهند، نباید حتی به پیروزی در جذب مخاطب دل ببندیم چه رسد به حفظ شعائر و فرهنگ و سبک زندگی ایرانی اسلامی.
در هر حال، نگارنده معتقد است گرچه از ابتدای دهه 80 که سریال‌سازی در تلویزیون با ساخت سریال مناسبتی برای ماه رمضان رواج یافت، تنها در مواردی اندک، سازندگان آثار توانسته‌اند علاوه بر تکیه بر بعد سرگرمی مجموعه‌های تلویزیونی، با انتخاب صحیح و دقت در نحوه بیان و چیدمان پیام‌ها، به موضوعات مهم زندگی روزمره اشاره و موفقیت کسب کنند و حتی آثار طنزی با محتوای خوب روی آنتن رفتند.
از آنجایی که ایران در جهان و به ویژه منطقه از جمله کشورهای دارای صنعت سینما و تلویزیونی خوب به حساب می‌آید که البته به حضور بین‌المللی نیز توجه دارد، امیدواریم صنعت سریال‌سازی ایران از خواب زمستانی خود بیرون آید و با تولیدات کیفی و غنی نه تنها در داخل و بلکه همانند تجربه بسیار موفق سریال «یوسف پیامبر» ساخته هنرمند فقید فرج الله سلحشور، در خارج از مرزها نیز موفقیت‌های زیادی کسب کند.
یادداشت: آزاده فضلی
نظر شما