به گزارش خبرگزاری شبستان، بحمدلله به واسطه تلاش‌های عالمان و فرهیختگان مذهبی در سال‌های اخیر، بسیاری از کشمکشهایی که معمولاً به واسطه دشمنان اسلام و مسلمین بین دو گروه شیعه و سنی مطرح می‌شد، کمتر شده است.
ولی چون دشمنان اسلام، به واسطه ایجاد این اختلاف، سودهای زیادی برده و می‌برند، نه تنها تلاش خود را در این زمینه کم نکرده‌اند بلکه به روش‌های دیگر نیز تمسک نموده‌اند؛ که وجود این مساله، نه تنها نباید تلاش عالمان دینی برای آگاه سازی افراد جامعه را کم کند، بلکه باید با برنامه ریزی‌های دقیق تر و برپایی مجالس و همایش‌های متعدد خیل افراد عام را نیز متوجه‌ی این حربه‌ی دشمن بنمایند.
برای این منظور لازم است که عواملی را که باعث مستحکم نمودن این رابطه می‌شود را بیان نمود؛ که ما در اینجا در حد توان خود به چند مورد که از آیات و روایات استفاده شده است می‌پردازیم:
1: تمسک به اسلام:
خداوند در سوره‌ی آل عمران به یکی از مهم‌ترین عوامل وحدت اشاره می‌کند و از مسلمین می‌خواهد که همگی به حبل الهی که همان دستورات قرآن کریم و ائمه‌ی اطهار است، تمسک نمایند.
«وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ...[ال عمران/103] و همگى به ريسمان خدا [قرآن و اهل بيت عليهمالسلام] چنگ زنيد ، و پراكنده و گروه گروه نشويد.»
حضرت رسول اکرم صلوات الله علیه نیز پیرامون این حبل الهی می‌فرمایند:
«إنّي تارك فيكم ما إن تمسّكتم به لن تضلّوا بعدي ، أحدهما أعظم من الآخر ، كتاب اللّه حبل ممدود من السماء إلى الأرض وعترتي أهل بيتي ولن يتفرّقا حتّى يردا عليّ الحوض، فانظروا كيف تخلفوني فيهما [1] من دو چيز گران‌بها در ميان شما به يادگار می‌گذارم، اگر به آن چنگ زديد هیچ‌گاه گمراه نخواهيد شد، يكى از اين دو بزرگ‌تر و مهم‌تر از ديگرى است، كتاب خدا «قرآن» اين ريسمان الهى كه از آسمان تا زمين كشيده شده است، و عترت و خاندان من، اين دو از هم ديگر جدا نخواهند شد تا كنار حوض بر من وارد شوند، پس بينديشيد كه چگونه حق مرا در باره اين دو اداء مى كنيد.»
همان طور که مشاهده می‌شود، حضرت رسول صلوات الله علیه تمسک به این دو (کتاب و عترت) را ضامن هدایت و عدم گمراهی افراد معرفی می‌نمایند.
2: توجه و عبرت از گذشته‌های تاریک:
« ... وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَىٰ شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا ۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ[آل عمران/103] و نعمت خدا را بر خود ياد كنيد آن گاه كه [پيش از بعثت پيامبر و نزول قرآن] با يكديگر دشمن بوديد ، پس ميان دلهاى شما پيوند و الفت برقرار كرد ، در نتيجه به رحمت و لطف او باهم برادر شديد، و بر لب گودالى از آتش بوديد، شما را از آن نجات داد ؛ خدا اين گونه ، نشانههاى [قدرت ، لطف و رحمت] خود را براى شما روشن مىسازد تا هدايت شويد »
خداوند متعال در ادامه ی آیه مسلمین را یادآور زمانی می‌کند که هنوز تعالیم دینی بر آنها وارد نشده بود و آنان در گروه‌های مختلف با یکدیگر دشمنی می‌ورزیدند و خداوند به واسطه‌ی فرستادن پیامبری از جنس خودشان بین آنها الفت و مهربانی را حاکم نمود.
از این قسمت آیه می‌توان دریافت که یکی از عوامل مهم برای ایجاد وحدت بیشتر بین شیعه و سنی و دیگر فرق اسلامی، توجه دادن مسلمانان به زمانی است که در بین آنها الفت و مهربانی نبوده است و به همین جهت با خود دشمنی می‌ورزیدند و مایه‌ی عدم آرامش خود می‌گردیدند.
مسلماً خدایی ناکرده در صورت تکرار چنین وضعی، کسانی از این تفرقه سود خواهند برد، که دشمن اسلام و مسلمانان با هر عقیده و مذهبی هستند و در این صورت بوده که می‌توانند به راحتی به فرض غالب شدن یکی از مذاهب بر دیگری بر آن چیره گردند، و به کل نام اسلام و مسلمانان را پاک نمایند.
3: توجه دادن به مشترکات و اهداف یکسان:
ما باید به این نکته‌ی بسیار مهم توجه داشته باشیم که در بسیاری از اعتقادات مانند: توحید، معاد و نبوت و ... مشترکات بسیاری داریم و تنها در موضوع امامت باهم اختلافاتی را داریم. بنابراین با وجود این همه مشترکات، عاقلانه نیست که به واسطه‌ی چند مورد افتراق به جان یکدیگر بیفتیم و با نابودسازی خود موجبات خوشحالی و نشاط دشمنان اسلام را فراهم نماییم.
«... تَحْسَبُهُمْ جَمِیعاً وقُلُوبُهُمْ شَتَّی ذلِكَ بَأَنَّهُمْ قَوْمٌ لاَ یَعْقِلُونَ [حشر/۱۴] آنان را متحد و همدست مىپندارى در حالى كه دلهایشان پراكنده است ؛ زیرا آنان گروهى هستند كه تعقّل نمیكنند »
عصاره‌ی این آیه‌ی كریمه این است كه افرادی كه دارای مبدأ مشترك و هدف مشترك و دین مشترک‌اند، اگر دل‌های ایشان در اثر اغراض و غرایز، پراكنده باشد، خردمند نیستند.
حضرت علی علیه‌السلام، نیز اتّحاد و همدلی را مدار خیر دانسته و اختلاف و كینه‌ورزی را محور شرّ معرفی نموده‌اند. [2] بنابراین باید توجه داشته باشیم که آنچه موجب تفرقه و اختلاف بین افراد یک جامعه می‌شود نه تنها از حیث دین نهی شده، بلکه از نظر منطق و عقل نیز نهی شده است و در نتیجه وظیفه‌ی ما مسلمان این است که آنچه موجبات استحکام این روابط می‌شود را رعایت کنیم.
------------------------------------------------
پی نوشت:
[1]. صحيح الترمذي: 5/329، ح 3876، ط. دار الفكر، الدرّ المنثور للسيوطي: 6/7، و 306، الصواعق المحرقة: 147 و 226، ط. المحمّديّة، أسد الغابة: 2/12، تفسير ابن كثير: 4/113.
[2]. «فإیّاكم و التّلون فی دین اللّه فإنّ جماعةً فیما تكرهون من الحق خیرٌ من فُرقةٍ فیما تحبّون من الباطل وإنّ اللّه سبحانه لم یُعط أحداً بفُرقةٍ خیراً ممّن مضی و لا ممّن بَقی» [نهج البلاغه/ خطبه۱۷۶]
پایان پیام/
نظر شما