به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان: نوشته اند که حضرت آدم علیه السلام وقتی به همراه حوا از بهشت به زمین هبوط کرد، مدت ها در حسرت بهشت گریست؛ به گونه ای که یکی از «بکائین» یعنی بسیار گریه کنندگان تاریخ را حضرت آدم(ع) گفته اند. تا این که سرانجام حق تعالی فرشته ای را که از دوستان آسمانی حضرت آدم علیه السلام بود نزد او فرستاد.
آن فرشته وقتی گریه و حزن شدید حضرت آدم(ع) را دید به او گفت: «آیا می دانی که خداوند وقتی می خواست تو را بیافریند چگونه ما را خبر کرد؟ او فرمود: « إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً(بقره/30)» و ما اعتراض کردیم و گفتم:« أَتَجْعَلُ فيها مَنْ يُفْسِدُ فيها وَ يَسْفِکُ الدِّماءَ»؟ ولی خداوند فرمود:«إِنِّي أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ» و آن گاه تو را آفرید و ما از این سخن فهمیدیم که خداوند تو را برای زندگی در زمین آفریده است. آن وقت تو همچنان در حسرت آسمان هستی؟ حضرت آدم علیه السلام وقتی این سخن را از فرشته شنید، آرام گرفت و گریه اش قطع شد.
این داستان نشان می دهد که تا وقتی نگاه حضرت آدم علیه السلام به گذشته بود، مساله هبوط برایش داغی سنگین بود؛ ولی وقتی نگاهش به چشم انداز آینده افتاد، آرام گرفت.
قرآن هم ضمن آیات داستان هبوط آدم علیه السلام این هبوط را نه از منظری سراسر منفی، بلکه از منظر شروعی روشن و آغازگری درخشان بیان می کند. بدن جهت هر گاه در قرآن داستان حضرت آدم علیه السلام روایت می شود به دنبال آن، بحث نزول دین و چشم انداز روشن ناشی از دینداری مطرح می گردد.
و از آن پس بود که برای بشر چشم اندازی بهشتی در نظر گرفته شد و گویا حضور کوتاه مدت آدم و حوا در بهشت آسمانی، تنها فرصت برای تهیه نقشه راهی بود که قرار بود پس از هبوط به زمین دنبال شود و مدل زمینی آن بهشت با سعی و تلاش مومنانه انسان ها ساخته گردد.
بنابراین، نقشه راه تاریخ انسان ها از زمان هبوط حضرت آدم علیه السلام با مدیریت و هدایت پیامبران آغاز شده و هر پیامبری در کنار تمام هدایتگری هایش تاکید کرده است که راه رسیدن به زمین بهشت، راهی طولانی است که از مسیر و معبر بشارت به پیامبران بعدی، خصوصا پیامبر خاتم صل الله علیه وآله خواهد گذشت.
و البته پیامبر خاتم صل الله علیه وآله هم تاکید فرموده است که خاتمیت ایشان در نزول دین آسمانی بوده نه هدایت مردم؛ و پس از نزول دین کامل و جامع و خاتم نوبت به فرایند تدریجی بسترسازی برای اجرای جهانی این دین خاتم می رسد. این جاست که پیامبر(ص) بشارت می دهد که آن فرایند از مسیر تحقق امامت دوازده امام معصوم علیهم السلام خواهد گذشت و تنها امام دوازدهم(عج) است که سرانجام این اهداف را محقق خواهد ساخت:
- هدف خلقت و آفرینش آدمی: خلافت بر زمین، «إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً»
- هدف هبوط و زندگانی زمینی انسان: زندگی مومنانه «قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْها جَميعاً فَإِمَّا يَأْتِيَنَّکُمْ مِنِّي هُديً فَمَنْ تَبِعَ هُدايَ»
- هدف پذیرش دین خاتم: جهانی سازی دین ورزی و عبودیت «عَدَ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دینَهُمُ الَّذِی ارْتَضى لَهُمْ وَ لَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً یَعْبُدُونَنی لا یُشْرِکُونَ بی شَیْئاً»
بدین جهت همیشه در یک نگاه و آروزی تاریخی مشترک، توجه ایمانی پیامبران ، اوصیا و پیروان برجسته آنها که به مراتب بالای معرفت و یقین رسیده بودند به سوی انتظار منجی و موعودی بوده که آخرین وصی پیامبر خاتم(ص) و بسترساز یهشت زمینی از معبر عبودیت و عدالت است.
ازاین رو، امام دوازدهم علیه السلام به عنوان «موعود الامم» شناخته شده است؛ موعودی که تمامی انبیاء و اوصیای آنها به ولادت، امامت، وصایت و ظهورش بشارت داده اند.
و نهم ربیع الاول دومین آغازهای سه گانه موعود است که شباهنی تام و تمام با رویداد هبوط و داستان حزن و شادی حضرت آدم(ع) دارد، چرا که اگر به آن از منظر آغازگری غیبت صغری بنگریم، به شدت محزون خواهیم شد و باید ناله سر دهیم: «اللهم ان نشکوا الیک ... غیبه ولینا»؛ ولی اگر آن را از منظر آغاز امامت آخرین ولی معصوم(عج) بنگریم - که امامتش آغازگر فرایند ایجاد بهشت جهانی ظهور است- در آن روز جشن و شادی خواهیم کرد و بدین جهت است که امامان و پیامبران، چشم انتظار میلاد، آغاز امامت و آغاز ظهورش بوده اند.
از این منظر نهم ربیع الاول درست همانند غدیرخم خواهد بود؛ چرا که در غدیرخم امامت و ولایت امیرالمومنین علیه السلام اعلام شد ولی رسمیت و فعلیت آن به پس از رحلت پیامبر صل الله علیه وآله موکول شد. هرچند آن هم هیچ گاه محقق نشد، ولی این عدم تحقق، تنها به معنی عدم تحقق ولایت سیاسی آن حضرت(ع) بود و باقی ولایت ها، اعم از ولایت علمی، تکوینی و اجتماعی امام حداقل برای جامعه حق به تحقق پیوست.
بنابراین، همانگونه که تمام عوالم وجود از تفویض مقام امامت در غدیرخم، آن روز را با ابتهاج و سرور و نشاط و شادی جشن می گیرد - حتی با وجود آن که اکثر انسان ها آمادگی پذیرش آن را نداشتند- نهم ربیع الاول هم در مقام آخرین غدیر، جشن آغاز امامت آخرین معصوم است؛ اگر چه در عین حال آغاز دوران غیبت نیز است.
با این نگاه نهم ربیع الاول امتداد تمامی روزهای مقدس زیر است:
- هبوط آدم و آغاز زندگی زمینی با هدف بسیار متعالی و چشم اندازی روشن
- بعثت آشکار و نهان تمام پیامبران آسمانی به ویژه پیامبران اولوالعزم
- غدیر و شروع ولایت امیرالمومنین علیه السلام و عید آغاز امامت تمامی امامان پیشین.
بدین جهت است که از نگاه فلسفه تاریخی، نهم ربیع الاول آخرین آغاز در تفویض مقام ولایت آسمانی است؛ تفویضی که آغاز ماقبل آخر نیز است و پس از آن، جز آغاز ظهور امام موعود علیه السلام آغاز مقدسی نخواهد بود.
*برگرفته از «نهم ربیع الاول، عهدی دوباره با امام زمان(عج)» نوشته محمد رضایی آدریانی، انتشارات بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود علیه السلام
نظر شما