تئاتر؛ راهی برای ساختن رویاها/ تکنولوژی بازیگر را محو نمی کند

به گزارش خبرنگار تئاتر شبستان، دانیلا ریگنولی بازیگر کمپانی تئاتر «پوتلج» که برای اجرای نمایش «بیست هزار فرسنگ زیر دریا» به ایران آمده است، درباره حضور خود در این کمپانی گفت: آغاز کار این کمپانی به سال 1976 برمی گردد و من از آغاز شکل گیری این کمپانی، بخشی از آنها بوده ام و امسال چهلمین سالگرد تولد کمپانی را در ایتالیا جشن گرفتیم. اگر بخواهم خیلی خلاصه بگویم علاقه مندی به بازیگری از دوران دانش آموزی با من بود که با آقای پینو آشنا شدم و با او به «تئاتر اودین» به رهبری یوجینو باربا رفتیم و به مدل تئاتری ایشان علاقه مند شدیم.

وی توضیح داد: در شکل کار تئاتر اودین، چیزی که برای من جذاب بود بازی بازیگران روی صحنه، تلاش برای یادگیری و انرژی آنها بود که سعی می کردند در هر اجرایی چیزی تازه یاد بگیرند و نگاه خود را به نمایش و اجرا اضافه کنند. ما نیز از سال 1976 که تئاتر پوتلج را ساختیم خیلی چیزها یاد گرفتیم و تلاش کردیم بیاموزیم چطور با کار کردن به آرزوها و رویاهایمان دست پیدا کنیم. این هدفی بود که هر روز برای آن تمرین کردیم و بزرگترین چالش برای ما جنگ برای زندگی کردن کنار هم، تلاش برای به دست آوردن پول به منظور تامین هزینه ها و اجرای نمایش بر اساس ایده هایمان بود.

در ادامه، وینچنزو، بازیگر و طراح جلوه های ویژه تصویری نمایش گفت: وظیفه من طراحی و مدیریت جلوه های ویژه تصویری در آثار گروه است. من سعی می کنم در استفاده تکنولوژی در هر اثر شیوه های مختلف را امتحان کنم چرا که استفاده از تکنولوژی در هر نمایش معنای متفاوتی دارد. برای مثال در این نمایش، تکنولوژی روی صحنه همراه بازیگر به زندگی کردن می پردازد. نکته جالب این است که در این نمایش تکنولوژی بازیگر روی صحنه را محو نمی کند و بلکه مثل یک همبازی با او همراه می شود و زندگی می کند. برای مثال در شروع کار وقتی که حیوانات روی صحنه می آیند ما داریم زیر دریا را می بینیم که بازیگر نقش دانشمند، چطور با حیوانات ارتباط می گیرد و با آنها بازی می کند اما در جایی دیگر تصاویر فقط بخشی از طراحی صحنه است.

وینچنزو یادآور شد: ما در نمایش از پروجکشن فقط برای اینکه تصاویری روی صحنه بیندازیم، استفاده نمی کنیم. بلکه به وسیله آن می خواهیم نگاه تماشاگر را با معنایی که ایجاد می کنیم تغییر بدهیم، ما تلاش می کنیم رابطه ای بین بازیگر و تکنولوژی تعریف کنیم و در استفاده از تکنولوژی برای ما مهم است که فناوری، فقط بخشی از دکور نباشد و جنبه تزیینی نداشته باشد.

پینو دی بودو، کارگردان این نمایش، نیز درباره استفاده از اشیا در نمایش گفت: ما در تئاتر از ابزار مختلف استفاده می کنیم، اما این استفاده فقط برای نمایش نیست. مثلا لباس های ما فقط کارکرد لباس ندارند، ما لباس را نمی پوشیم که فقط پوشیده باشیم. مهم این است که چه پیامی با این لباس ها به تماشاگر منتقل می شود، مثلا وقتی من یک لیوان را بلند می کنم مهم خود لیوان نیست بلکه مهم ارتباطی است که از بلند کردن این لیوان بین بازیگر و تماشاگر ایجاد می شود. در استفاده از تکنولوژی هم همین نگاه را داریم مثلا در این کار وقتی از تصاویر آب استفاده می کنیم، می خواهیم تماشاگر را در تجربه زندگی زیر دریا سهیم کنیم. 

ستاره اسکندری: روحیه کار گروهی در تئاتر ایران، از دست رفته است

ستاره اسکندری، که یکی از مدیران تئاتر باران با هدف حمایت از آثار دانشجویی است، با ارایه توضیحاتی درباره نمایش بیست هزار فرسنگ زیر دریا، گفت: در اجرای این نمایش نور، صدا و صحنه بخش های جذابی از اجراست، اما چیزی که برای من بسیار جالب است تماشای فرهنگ شکل گیری اجرا در این گروه و در نمایش حاضر است. من از تئاتر دانشجویی تا تئاتر حرفه ای با گروه های بسیاری کار کردم، اما نتیجه گیری این شکل نمایش نشان می دهد که آنها کار گروهی را به معنای واقعی انجام می دهند.

وی ادامه داد: در گروه نمایشی کمپانی پولتج، مسئولیت فقط برعهده کارگردان نیست و بازیگر، طراح صحنه و دیگران با هم یک تئاتر را پیش می برند و به مفهوم خالص تئاتر رسیدند. این همکاری واقعی در یک گروه نمایشی چیزی است که متاسفانه سالهاست ما از دست داده ایم و مثل یک شغل با تئاتر رفتار می کنیم.

اسکندری به اجرای نخست نمایش اشاره کرد و گفت: برای من بسیار آموزنده بود که پس از پایان اجرای نخست گروه بی آنکه گریم هایشان را پاک کنند به لابی آمدند و از تماشاگران تشکر کردند، این متواضع و به اصطلاح خاکی بودن اهالی تئاتر چیزی است که سالهاست از فرهنگ ما رخت بربسته و حالا دلمان برای دوران دانشجویی، تکاپو برای شکل گیری یک تئاتر و روحیه یادگیری تنگ شده است.