به گزارش خبرگزاری شبستان، فیلم "اینجا بدون من" در سیزدهمین جلسه اتاق رسانه سینمای ایران فرهنگسرای رسانه با حضور بهرام توکلی کارگردان این فیلم نقد شد.
فیلمنامه این فیلم که از نمایشنامه باغ وحش شیشه ای نوشته تنسی ویلیامز اقتباس شده است با حضور بهرام توکلی( کارگردان)، امیر قادری(منتقد) و جمعی از اصحاب رسانه مورد نقد و بررسی قرار گرفت.
بهرام توکلی در ابتدا درباره نمایشنامه این فیلم توضیح داد وگفت: ویژگی نمایشنامه این است که بیشتر روی شخصیت ها تاکید دارد و جذابیت نمایشنامه در این مورد برای من بیشتر بود.
وی در پاسخ به صحبتهای امیر قادری (منتقد و کارشناس اتاق رسانه)در خصوص عدم توجه به بازگشت سرمایه از طریق فروش فیلم در سینمای ایران، اظهار داشت: اقتصاد سینمای ایران با یک بحران جدی مخاطب رو به روست. در دنیا یک جریان اصلی وجود دارد که در آن افرادی به سرمایه گذاری برای تولیدات این جریان مشغول هستند و در کنار آن از سینمای مستقل حمایت می کنند. در این حالت همه چیز دقیقا سر جای خودش است و سینما روز به روز پولدارتر می شود.
توکلی اضافه کرد: وقتی سینمای ایران هر روز فقیرتر می شود کم کم به یک صنعت ورشکسته تبدیل خواهد شد. زمانی که سرمایه های منطقی وجود دارد و یک سری تهیه کننده سرمایه گذاری می کنند، طبعا کارها پیش می رود.
این کارگردان با اشاره به یکسان سازی در تحلیل های سینمایی ادامه داد: وقتی ما عمداً می خواهیم برخی تحلیل ها را جا بیندازیم با مشکل مواجه می شویم. در معنای واقع بخش خصوصی وجود ندارد و یک بخش شبه خصوصی است که ازبانک وام می گیرند.
وی تاکید کرد: وقتی یک ساختار معیوب را می خواهیم بررسی کنیم باید به جوانب توجه کنیم. چون حتما نقش ها و سهم های مختلفی در آن دخیل بوده و این مسئله ای پیچیده است.
توکلی با بیان اینکه باید یک کمپانی اقتصادی برای سینما داشته باشیم، تصریح کرد: ما در ایران فیلم پرمخاطب نداریم. اساسا سینما با مخاطب معنا پیدا می کند پس سینمای بی مخاطب باید کنار رود. اما این بحث باید در جایی مطرح شود که ما یک نگاه صنعتی به سینما داشته باشیم.
توکلی همچنین درباره پایان فیلم توضیح داد و گفت: پایان این فیلم از دل نمایشنامه باغ وحش شیشه ای که درواقع تعلیقی است درباره آدم ها هنگام مواجه با یک موضوع ، در آمده و در این نمایشنامه مدت زمانی که شما را درگیر چگونگی مواجه با بحران می کند کمتر از زمانی است که عکس العمل شخصیت ها را نشان می دهد.
این کارگردان اشاره کرد: اینکه مخاطب مجبور شود تصمیم بگیرد که از این اتفاق تلخ فرار کند یا با رویاهایش بازی کند و همچنین تصویر کردن این تناقض و عدم قطعیت برای مرزبندی بین رویا و واقعیت، هدف من بوده است. پایان بندی این فیلم هم طبق نشانه هایی که در فیلم وجود دارد، رویای فرد است.
توکلی بین پایان فیلم با نمایشنامه تمایزی قائل نشد و اضافه کرد: در نمایشنامه هم این نتاقض دیده می شود و رویایی را تماشا می کنید که مطمئن هستید کابوس است. البته قرار است پس ازفیلم برداشت های متفاوتی شود و مرزبندی خاصی برای یک برداشت مشخص نشده است.
وی در ادامه بیان کرد: جادوی نمایشنامه ویلیامز که ظاهری ساده داشته و برای بر آمدن از پس آن نیاز به تجربه زیستی فراوانی است. من خودم گاهی احساس می کردم کم می آورم. چون ظرافت های آن خاص ویلیامز است.
وی تاکید کرد: آنچه مد نظر من بوده نمایش بستر اجتماعی ای است که برای تصویر کردن برخورد آدم ها در مواجه با بحران های اطرافشان شکل گرفته است. در این بین معادل سازی فرهنگی هم در راستای نمایشنامه اتفاق افتاده است. البته وقتی شما اقتباس می کنید طبعا دنیای آن هم تغییر می کند.
توکلی در پایان اظهار داشت: جزییات شخصیت پردازی آدم ها چیزی است که من به آن نرسیدم اما ایده آل من و هر کارگردانی است. اگر ما از فضای متوهم دور باشیم، خودمان به عنوان فیلمساز می فهمیم که باید چه چیزی را هدف گزاری کنیم. مهمترین چیزی که باعث شد این فیلم را بسازم؛ سیر ایده تا به درام رسیدن بوده که برای من برعکس شده است.
گفتنی است این نشست با امضای لوح یادمان توسط بهرام توکلی و اهدای تندیس و لوح تقدیر به او به پایان رسید.
پایان پیام/
نظر شما