سعید بیابانکی، شاعر و طنزپرداز با اشاره به مولفه های شعر انتظار به خبرنگار شبستان گفت: بزرگترین ویژگی شعر انتظار امید است، به گونه ای که می توان هر شعری را که نور امید در جان مخاطب به جریان بیندازد، در این مقوله قرار داد.
وی افزود: از دیگر ویژگی های شعر انتظار بیدار کردن میل به حیات و زندگی در فرد است، شعر انتظار شعر عشق و امید است و این امید در ذهن مخاطب نیز تجلی می کند که کسی می آید، کسی که مثل هیچکس نیست، مسیحا نفسی که مژده آمدنش را سالهاست داده اند.
وی خاطرنشان کرد: بر این اساس شعر انتظار شعری است که یک سری مولفه های خاص چون امید، نشاط، مژده به تغییر وضعیت، ترغیب به شادمانگی و شور و هیجان زندگی در آن باشد و حتماً لازم نیست شاعر نیت سرودن این نوع شعر را داشته باشد، شعری که غیرمستقیم نیز چنین ویژگی هایی را داشته باشد شعر انتظار است.
بیابانکی خاطرنشان کرد: در طول تاریخ ادبیات شعرهای بسیاری سروده شده است که می توان آنها را تاویل به انتظار کرد، مثلاً این شعر حافظ که می گوید: رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند/چنین نماند چنان نیز نخواهد ماند نمونه ای از این اشعار تاویل پذیر است.
این طنزپرداز و شاعر تصریح کرد: از طرفی مقوله انتظار مقوله ای جهان شمول است یعنی اینکه در همه ادیان الهی چنین مبحثی وجود دارد و همه ادیان منتظر یک منجی هستند که روزی می آید و جهان از عشق، شادی و عدالت پر می کند و این نکته به اهمیت موضوع می پردازد.
بیابانکی همچنین با اشاره به کنگره های شعری مختلفی که با نام انتظار، اضافه کرد: کنگره شعر انتظار تلنگری و انگیزه ای برای شاعر است اما آنچه که در این زمینه تاثیر نهایی را می گذارد و شاعر را تشویق می کند که در این باره شعری بسراید نیت شاعر است که سبب می شود شعرش بر دل بنشیند.
وی همچنین عنوان کرد: نفس کار برگزاری جشنواره ها به نظرم خیلی خوب است اما واقعیت این است که ادبیات برای اینکه به راهش ادامه دهد نیاز به این کارها ندارد در واقع برگزاری کنگره ها وسیله ای برای تولید محتوا نیست، بلکه این افکار شاعر و نویسنده است که منجر به خلق محتوا می شود.
وی در تعریف شعر انتظار گفت: شعر انتظار شعر امید است که ما را از واقعیت موجود به سمت واقعیت مطلوب پیش می برد، بنابراین می تواند در رویحه نشاط بخشی مخاطب تاثیر بسیاری داشته باشد.
بیابانکی در پایان شعری به پیشگاه مهدی موعود (عج) تقدیم کرد که در زیر می خوانید:
بیا که آینه ی روزگار زنگاری ست
ببا که زخم زبان های دوستان کاری ست
به انتظار نشستن در این زمانه ی یاس
برای منتظران چاره نیست ناچاری است
به ما مخند اگر شعرهای ساده ی ما
قبول طبع شما نیست کوچه بازاری است
چه قاب ها و چه تندیس های زرینی
گرفته ایم به نامت که کنج انباری است!
نیامدی که کپرهای ما کلنگی بود
کنون بیا که بناهایمان طلاکاری است
به این خوشیم که یک شب به نامتان شادیم
تمام سال اگر کارمان عزاداری است
نه این که جمعه فقط صبح زود بیدارند
که کار منتظرانت همیشه بیداری است
به قول خواجه ی ما در هوای طره ی تو
چه جای دم زدن نافه های تاتاری است
پایان پیام/
نظر شما