به گزارش خبرگزاری شبستان؛ "الوعی نیوز" در مقاله ای به قلم "زیدون النبهانی" نوشت: عربستان سعودی سابقه ای طولانی در تشدید درگیری های نظامی دارد اما برگ برنده ای در دست ندارد، زیرا بدون آنکه ارتشی قدرتمند داشته باشد، رؤیای رهبری را در سر می پروراند.
«آلمان» در جنگ جهانی دوم، رهبری متحدین را بر عهده داشت و در مقابل نیز، «ایالات متحده آمریکا» به تنهایی رهبر گروه متفقین بود. هر دو کشور مدلهای منحصر به فردی را برای حل و فصل جنگ ارائه دادند.
پس از آن و پیش از آغاز جنگ سرد، پیمان هایی استراتژیک منعقد شد؛ در اروپای مرکزی و کشورهای کمونیستی، پیمان «ورشو» به رهبری «اتحاد جماهیر شوروی» بسته شد که با فروپاشی «شوروی» پایان یافت؛ اما پیمان «ناتو» با وجود مشکلاتی که کشورهای عضو با آن مواجه هستند، به رهبری «ایالات متحده» همچنان ادامه یافت.
مثال ذکر شده، از جمله پیمان هایی است که «عربستان سعودی» نیز اخیراً از طریق تشکیل دو ائتلاف به دنبال اجرای آن بوده و با وجود اینکه در ائتلاف نخست با شکست سختی مواجه شد، اقدام به تشکیل ائتلاف دوم نمود که از همان ابتدا مرده متولد شد.
ائتلاف نخست یعنی موسوم به "طوفان قاطعیت" در 26 «مارس» سال (2015) با حضور ده کشور و حمایت «ایالات متحده آمریکا» و «مصر» با بهانه از بین بردن جنبش انصارالله در «یمن» تشکیل شد. اما این ائتلاف با وجود تعداد زیاد کشورها، نه تنها در از بین بردن آن موفق نشد، بلکه در حفظ انسجام و جلوگیری از عدم گسیختگی خود نیز با شکست مواجه شد.
«عربستان سعودی» دوباره برای خروج از تنگنای خسارت به تلاش و تکاپو افتاد؛ این بار از تشکیل ائتلاف «نظامی اسلامی» با مشارکت سی و چهار کشور خبر داد.
این ائتلاف به گونه ای است که ماهیت سیاست سعودی را آشکار و حقیقت نقش این کشور را در جنگ ها مشخص می سازد. «عربستان» کشور تشدید درگیری ها و نه حل و فصل است.
به محض آنکه «عربستان سعودی» لیست کشورهای ائتلاف را منتشر کرد، کشورهای «لبنان»، «اندونزی»، «پاکستان» و «مالزی» از وجود نام کشورهای خود در این لیست ابراز تعجب کردند، به گونه ای که پشت ائتلاف مورد ادعا را قبل از تشکیل آن شکستند، به ویژه اینکه، این ائتلاف با غیاب بیست و چهار کشور اسلامی تشکیل می شد که برخی از آنها مانند «جمهوری اسلامی ایران» دارای ارتشی بزرگتر از ارتش ائتلاف پیشنهادی هستند.
عدم وجود «عراق» و «سوریه» در لیست ائتلاف، به دلیل وجود اکثریت شیعه در این دو کشو، نوعی رنگ فرقه ای به آن می دهد. علاوه بر آن، حضور طرفداران جنبش های افراطی مانند «داعش» و جبهه «النصره» در زمره بنیانگذاران این ائتلاف مانند «عربستان» ، «قطر» و «امارات»، آن را دروغین نشان داد.
کشورهای موجود در فهرست ائتلاف، به استثنای «ترکیه» که در محاصره «روسیه» بوده و «مصر» که آن هم از مسائل داخلی رنج می برد، همگی از نظر مالی و نظامی ضعیف هستند. «مصر» با وجود اینکه مانند دیگر شرکا، موافقت خود را در قبال تأمین نفت از جانب «عربستان » تا پنج سال آینده اعلام کرد، اما اخباری در مورد عدم مشارکت زمینی این کشور به بیرون درز پیدا کرده است و این امر، موافقت «مصر» را موافقتی صرفاً صوری و نه بیشتر نشان می دهد.
عربستان سعودی، که مدتهاست با ضد صهیونیستی نشان دادن این ائتلاف برای آزادسازی فلسطین اشغالی فریبکاری می کند، در واقع به دنبال اثبات دو چیز است:
اول: سرپوش گذاشتن بر شکست خود در یمن.
دوم: تلاش برای پایان دادن به نزاع «محمد بن سلمان» و «محمد بن نایف» بر سر ولیعهدی و تثبیت حکومت برای «بن سلمان» که «آمریکا» وی را تیری برای تحقق اهداف خود یافته است.
کشورها به دور از آشوبگران و دلسوزان، توأمان، همچون ریزش برگهای پاییزی، در حال کناره گیری از ائتلاف اسلامی هستند و ضربه دردناکی بر تکفیر و به وجود آوردندگان آن وارد می کنند.
نظر شما