سوم شعبان، ولادت فرخنده مهتر جوانان بهشت و آموزگار شهادت

امام حسین(ع)، دومین ثمره پیوند آسمانی علی (ع) و فاطمه (س) در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه دیده به جهان گشود.

خبرگزاری شبستان// بیرجند


امام حسین( ع) در شریف ترین و اصیل ترین خانواده ها به دنیا آمد چرا که مادرش، فاطمه زهرا(س) در پاک دامنی و تقوا یگانه بود و پدرش، علی (ع)، نماد فضیلت، شهامت و مردانگی به شمار می آمد.


جشن میلاد امام حسین (ع) در ملکوت

ابن عباس از پیامبر اکرم(ص) نقل می کند: وقتی امام حسین(ع) به‌دنیا آمد، خداوند در عالم ملکوت به فرشته خازن و عهده دار آتش جهنم، وحی کرد که به خاطر مولودی که به پیامبرش عطا کرده است، آتش جهنم را بر اهلش خاموش کند و به رضوان، نگهبان بهشت وحی کرد که بهشت را بیاراید و آن را خوشبو گرداند و به حورالعین وحی فرمود که خود را بیارایند و به دیدار یکدیگر بروند و به ملائکه وحی فرمود که در صفوفی بایستند و به تسبیح و تحمید و تمجید و تکبیر بپردازند.


حسین(ع) در زمان پیامبر


امام حسین(ع) تا هفت سالگی در مهد نبوت تربیت شد و پیامبر اسلام، او را در آغوش خویش با آموزه های آسمانی اسلام پرورش داد و زیرنظر خود تربیت کرد. میزان علاقه پیامبر به حسین(ع) به اندازه ای بود که کوچک ترین ناراحتی او را تحمل نمی کرد.

 
پیشوای سوم در دوران خلافت پدر


در دوران خلافت پنج ساله امیرمؤمنان علی (ع)، امام حسین در صحنه های سیاسی و نظامی مهم زمان در کنار آن حضرت قرار داشت. ایشان در جنگ جمل، فرماندهی جناح چپ سپاه علوی را عهده دار بود و در جنگ صفین نیز افزون بر حضور در میدان نبرد، با سخنرانی های پرشور، در تشویق یاران حضرت علی علیه السلام برای شرکت در جنگ نقشی فعال داشت.


حسین(ع) در دوران امامت برادر


امام حسین(ع)، پس از شهادت پدر بزرگوارش، ده سال در کنار برادر و رهبرش، امام حسن مجتبی (ع) قرار گرفت. در زمان حرکت نیروهای امام حسن (ع) به سمت شام برای نبرد با معاویه، همراه آن حضرت در صحنه های نظامی حضور داشت و زمانی که معاویه به امام حسن (ع) پیشنهاد صلح کرد، ایشان با امام حسین و عبدالله بن جعفر درباره این پیشنهاد به گفت وگو پرداخت.


امام حسین(ع) در دوران حکومت معاویه


امام حسین در دوران ده ساله امامت خویش، به دنبال هر جنایت معاویه، او را با نامه های متعدد یا سخنرانی های کوبنده مورد انتقاد قرار می داد. یکی از مهم ترین موارد مخالفت امام با معاویه، موضوع ولی عهدی یزید بود. امام با آگاهی از فعالیت های دامنه دار معاویه در این زمینه، در برابر او موضع گیری تندی کرد.


سیمای حسین (ع) در کلام امام زمان (عج)

 

در بخشی از زیارت ناحیه مقدسه که انتساب آن به امام زمان علیه السلام مشهور است، می خوانیم: «تو ای حسین! برای رسول خدا فرزند؛ برای قرآن، سند و برای امت، بازو و توان بودی. در طاعت خدا، سپاس گزار و در مورد عهد و پیمان، حافظ و مراقب بودی. رکوع و سجودت، طولانی بود و در دنیا، زاهد و پارسا بودی».


معنویت امام حسین(ع)


شخصیت درخشان و بزرگوار امام حسین (ع) دو وجهه دارد: یک وجهه، همان وجهه‌ى جهاد و شهادت و توفانى است که در تاریخ به راه انداخته و همچنان هم این توفان با همه‌ى برکاتى که دارد، برپا خواهد بود؛ که شما با آن آشنا هستید. یک بعد دیگر، بعد معنوى و عرفانى است که بخصوص در دعاى عرفه به شکل عجیبى نمایان است.


سه صفت برجسته از ابعاد وجودی اباعبداللَّه (ع)


برجستگى وجود اباعبداللَّه (ع) داراى ابعاد است که هر کدام از این ابعاد هم بحث و توضیح و تبیین فراوانى به دنبال دارد؛ ولى اگر دو، سه صفت برجسته را در میان همه‌ى این برجستگی ها اسم بیاوریم، یکى از آنها «اخلاص» است؛ یعنى رعایت کردن وظیفه‌ى خدایى و دخالت ندادن منافع شخصى و گروهى و انگیزه‌هاى مادّى در کار. صفت برجسته‌ى دیگر «اعتماد به خدا»ست.خصوصیت سوم، شناختن «موقع» است چرا که امام حسین (ع) در فهم «موقع» اشتباه نکرد. در قبل از حادثه‌ى کربلا، ده‌سال امامت و مسؤولیت با او بود. آن حضرت در مدینه مشغول کارهاى دیگرى بود و کار کربلایى نمى‌کرد؛ اما به مجرّد این‌که فرصت به او اجازه داد که آن کار مهم را انجام دهد، فرصت را شناخت و آن را چسبید؛ موقع را شناخت و آن را از دست نداد. این سه خصوصیت، تعیین کننده است. در تمام ادوار نیز همین‌طور است؛ در انقلاب نیز همین‌گونه بود. امام ما هم که مى‌بینید این‌قدر خداى متعال او را به مقام رفیع رساند - و رفعناه مکانا علیّا- و على‌رغم همه‌ى عوامل در سرتاسر دنیاى مادّیت و استکبار که مى‌خواستند او را محو کنند، به فراموشى دهند و کوچک کنند، او را حفظ و بزرگ کرد و ماندگار و جاودان نمود، علّت همین بود که این سه خصوصیت را داشت: اوّلاً با اخلاص بود و براى خود چیزى نمى‌خواست؛ ثانیاً به خداى خود اعتماد داشت و مى‌دانست که کار و هدف، تحقّق پیدا خواهد کرد - به بندگان خدا هم اعتماد داشت - ثالثاً زمان و «موقع» را از دست نداد. در لحظه‌ى لازم، اقدام لازم، صحبت لازم، اشاره‌ى لازم و حرکت لازم را کرد.

 

جملاتی زیبا از امام حسین(ع)


به درستی که شیعیان ما قلبشان از هرناخالصی و حیله و تزویر پاک است. امام حسین(ع)
ناتوان ترین مردم کسی است که از دعا کردن واماند و بخیل ترین مردم کسی است که از سلام کردن و اماند. امام حسین(ع)
چه دارد آن کس که تو را ندارد؟ و چه ندارد آن که تو را دارد؟ آن کس که به جای تو چیز دیگری را پسندد و به آن راضی شود، مسلما زیان کرده است. امام حسین(ع)
آن که در کاری که نافرمانی خداست بکوشد، امیدش را از دست می دهد و نگرانی ها به او رو می آورد. امام حسین(ع)
بهترین ثروت آن است که انسان به وسیلة آن آبروی خود را حفظ نماید. امام حسین(ع)
اگر حوادث سه گانه فقر، بیماری و مرگ وجود نداشت، انسان در برابر هیچ چیز سر فرود نمی‌آورد. امام حسین(ع)
به یاد آور مردن پدران و فرزندانت را، کجا بودند و اکنون رهسپار چه جایی شده اند؟ می بینم که تو نیز به همین زودی به آنان خواهی پیوست و باعث عبرت دیگران خواهی گشت. امام حسین(ع)
چه آسان است مرگى که در راه رسیدن به عزّت و احیاى حق باشد، مرگ عزتمندانه جز زندگى جاوید و زندگى ذلیلانه جز مرگ همیشگى نیست. امام حسین(ع)

 

منابع:
1-ویژه نامه میلاد امام حسین(ع)
2- بحار الانوار، ج 43، ص 248، حدیث 24- اکمال الدین.
3- www.khamenei.ir
4- پایگاه حوزه


نگارنده : زهرا رجائی مقدم
 

کد خبر 49819

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha