به گزارش خبرنگار خبرگزاري شبستان از ساري، شهيد صمد مدانلو از شهداي عمليات كربلاي 5 كه دلنوشته راضیه اورعی منتخب بخش بومي دهمين جشنواره بين المللي نامه اي به امام رضا(عليه السلام) به ميزباني استان مازندران به اين شهيد بزرگوار اختصاص دارد پس از سيزده سال در سال 78 به همراه گروه زیادی از شهدا تفحص شده در منطقه ی عملیات کربلای 5 به مشهد مقدس اعزام و با عنايت ويژه حضرت علي بن موسي الرضا(عليه السلام) به زادگاه مادري خويش بازگشت و در روستای پهناب شهرستان جويبار به خاك سپرده شد.
شهید صمد مدانلو در سال 1350 در خانواده ای کشاورز و روستایی در روستای پهناب (از توابع شهرستان جویبار) متولد شد. پس ازمدتی خانواده ایشان به دلیل برخی مشکلات به روستای پایین رود پشت مهاجرت کردند که در این روستا خواهر کوچکش«زينب» را در فصل بارندگی و به هنگام بازگشت از مدرسه به دلیل نامصاعد بودن مسیر و با افتادن در داخل رودخانه، از دست داد. پس از این حادثه به روستای چهار طاق بن که روستای مادری ایشان بود و به نزد پدربزرگش نقل مکان کردند هرچند کماکان برای رفتن به مدرسه مجبور بودند مسافت بین این دو روستا را پیاده طی کنند.
شهید مدانلو در مسیر رفت و آمد به مدرسه به شدت در ارتباط با بچه های کوچکتر احساس مسئولیت می کرد و با وجود سن اندک همواره نسبت به آن ها نقش یک حامی و مراقب دلسوز و مهربان را ایفا می نمود هر چند ایشان علی رغم روحیه ی مهربان و صمیمی اش نسبت به زورگویی و گستاخی بسیار حساس بود به هیچ وجه زیر بار ظلم و زور نمی رفت. همین روحیه ی ظلم ستیزی ایشان باعث شده بود تا پس از تجاوز عراق به خاک ایران به شدت مشتاق باشد تا در جبهه های جنگ حضور داشته باشد .
به گفته یکی از پسر دایی های این شهید والامقام « روزی در جمع خانواده با شهید صمد مدانلو مشغول تماشای یک فیلم تلویزیونی با موضوع دفاع مقدس بودیم در این فیلم قهرمان داستان یک نوجوان بسیجی بود که در انتهای فیلم با گلوله ی آرپیجی به شهادت می رسد به گونه ای که اثری از بدن او باقی نمی ماند . پس از مشاهده ی این فیلم شهید مدانلو به ما می گوید خیلی دوست دارم من هم مثل این بسیجی شهید شوم و اثری از من باقی نماند !»
تحقق این آرزو زیاد به طول نیانجامید. پس از مدتی و در پی عزیمت دایی های شهید مدانلو به جبهه ی نبرد شهید مدانلو تصمیم گرفت به عنوان بسیجی داوطلب جهت اعزام به جبهه نام نویسی کند که این مسئله با مخالفت شدید مادر شهید مواجه شد. شهید مدانلو برای جلب رضایت مادرش به پدربزرگش متوسل شد. پدربزرگ شهید پس از صحبت با مادر شهید موفق به جلب رضایت ایشان شدند و شهید مدانلو در سال 65 پس از گذراندن دوره ی آموزشی در پادگان گهرباران ساری با لشکر 25 کربلا به شلمچه اعزام شد.
به گفته همرزمان شهید ایشان در عملیات کربلای 5 کمک آر پی جی زن بودند که در اثر اصابت گلوله مستقیم در منطقه کانال ماهی به فیض شهادت نائل آمد وبه دلیل دشواری جابجایی پيكرهاي پاك و مطهر شهدا در این عملیات، پیکر مطهر ایشان به مدت بیش از سیزده سال در محل شهادت ایشان باقی ماند تا اینکه در سال 78 به همراه گروه زیادی از شهدا در منطقه ی عملیات کربلای 5 تفحص شدند.
شهيد مدانلو طي اين سال هاي دوري از وطن، بارها و بارها در خواب مادر خود ظاهر شد و سعی در تسلی خاطر ایشان نمود تا اینکه مدتی پیش از بازگشت پیکر شهید، مادر شهید در خواب ایشان را در حال زیارت حرم مطهر امام رضا(عليه السلام) مشاهده نمود. پس از مدتی کاروان شهدای تفحص شده در اکثر شهر های کشور و به مقصد مشهد مقدس تشییع شد و پس از وداع در مشهد مقدس، پیکر شهدا به شهر های خودشان منتقل شد.
پیکر شهید صمد مدانلو در اردیبهشت 78 پس از تشییع در شهرستان جویبار و روستای چهار طاق بن (روستای مادری و محل سکونت خانواده شهید در هنگام شهادت) در روستای پهناب (زادگاه شهید و محل سکونت مادر شهید در هنگام بازگشت پیکر ایشان) به خاک سپرده شد.
در هنگام عبور کاروان شهدا از شهرستان ساری به مقصد مشهد مقدس، مادر شهید در مراسم تشییع شهدا شرکت نمود. پس از عبور کاروان از مسیر های تعیین شده و پایان مراسم تشییع و متفرق شدن جمعیت، مادر شهید مدانلو،علی رغم کهولت سن و درد زانو و دشواری در راه رفتن همچنان کاروان شهدا را مشایعت می کرد تا اینکه یکی از مسئولین مشایعت شهدا به مادر اين شهید بزرگوار می گوید: « مادر جان دیگر مراسم تمام شده است، ما هم داریم از شهر خارج می شویم چرا شما تشریف نمی برید؟» مادر شهید پاسخ می دهد: « آخر من در این کاروان زائر دارم !»
دلنوشته راضیه اورعی منتخب بخش بومي دهمين جشنواره بين المللي نامه اي به امام رضا(عليه السلام):
به نام خدا
سیلام آقا
آقا جان! اَمرو نائب الزیاره هسمّه. امرو عمهی عوِض بیَمومه زیارت. خله توم بیه که خواسمی عمهی همکتی بئیم زیارت ولی قسمت نیه. هر وقت گِتِمی بِرو بوریم مَشَد؛ گِتِه: وَچه! سِرِه رِ سَر بیلِم دوندی که مسافر دارمه.
از وقتی مِرِ یاد اِنِه عمهی سِرِه طاقچه سَر، اَتا عکس دَیه که همیشه وِنِه پَلی اَتا پِچوک شمع ایشته. اَعید که بیه شمع رِ روشِن کِرده. عکسِ دِلِه، عمه دَیه و زَینِب و صَمِد1 که سه تایی تِ حَرِمِ پَلی اِس هاکِرد بینه و شِه دَس رِ شه سینه‌ی سَر بیِشت بینه.
زینب رِ خله مِه یاد نِنِه. اینتی که گِنِّه تازه کلاس یک دَیّه . اَتا وارشی روز بورده مدرسه و دیگه نیَمو؛ بعد وِنه نعش رِ سیرو2 جا بهیتِنه، نَدومبه کی وِرِ راخِنه ی دِله پیدا هاکِرده وچیتی عمه رِ خَوِر هِدانه، ندومبه عمه چَندِه وِنه کیف و کتابِ هارِشا و بِرمه هاکِرده...
ولی صمدِ خار خار مِه یاد دَره، سن و سال خَله نِداشته ولی خَله مِهربون بیه. اَصِش دل نِداشته هیچ کسِ ناراتی رِ بَوینه. وقتی دَی شیه جبهه رِ هَنتا یاد دارمه، خله شِه مارِ سفارش رِ کِرده. اون روز وِنه مدرسه ی وَچه ها همه عمه ی دَرِ سَر جمع بَی بینه. گَت تا کِچیک همه بِرمه دَکت بینه. فقط صمد بیه که همتی خنده کِرده و سعی کِرده همه رِ خنده بیاره. ...
مِه مار هَمِش گِتِه دِرِسه که زینبِ غرصه عمه رِ پیر هاکرده ولی صمد چشم انتظاری وِرِ زمین گیر هاکرده.
بعد از اون عمه ی سِرِه ویشتِر شیمی. همیشه عمه ی سِرِه رِ دوس داشتِمی ولی اَعید ویشتِر. اَعید که بیه عمه ی سِفره سَر اَتا کِچیک گلدون دَیه که وِنِه دِلِه اَتا گل لاله دِکاشته بیه. اَتا گلاب پاش هم وِنِه پَلی دَیه که اَت کم اَت کم گُل رِ او دانه. اون گِدِر همه سِفره سر گل نرگس ایشتِنه ولی عمه ی سره همه جا جِ فرق کِرده.
اَعید تِموم بیه، عَیدی سفره جمع بَیه ولی عمه ی مسافر نیمو، تیم شَنی بورده عمه ی مسافر نیمو، کَرزَنی و گرما، عمه و تیناری، وِنِه مسافر نیمو.
یک سال، دِ سال، ده سال... سیزده سال عمه ی سِفره سَر گلدون رِ بَدیمی ولی وِنِه چِشِ اصری و وِنه دلِ غم و غرصه رِ هیچ کس نَدیه؛ تا اینکه بالاخره خَوِر بیاردِنه عمه ی مسافر بیمو!
اون روز رِ هیچ وقت یاد نَکِمبه: اون روز که صَمِد رِ بیاردِنه، ولی صمد دیگه طاقچه سَرِ عکس رِ نَموندِسِه اصلا هیچ کس رِ نموندسه. وقتی عمه اَتا گِل دَپیتِه هِسِّکا رِ کَشِه بَیتِه و وِنِه جا حرف زوئه تازه مِرِ حالی بَیه که چیشی بَیه. هیچ کس رِ قِد دَنی بیه عمهی دَس رِ بَیره و وِرِ راس هاکِنِه. مِ چِش اصری هَمتی روش کَشیه، دیگه هیج جا رِ نَدیمه فقط مِه گوش عمهی صدارِ اشدوسه که دَیه آسوک آسوک نِواجِش دا:
مِه تَنِ رو، مِه چِشِ سو بیمو جان پِسِر، بِهارِ بو بیمو
سِر سِمِ بو دشت و مَله دَپیته زولنگِ بو همه جا رِ بَهیته
بورِم همه جا رِ ریسه دَوِندِم بورم شِه دَرِ سَرِ او دَشِندِم
پِسِر بیمو هیچی کم نِدارمه بینج کَریِ گِدِر غم ندارمه
پسر تِه قدو بالا رِ بنازِم تِه نوج بَزِّه سبیلا رِ بنازم
پِسِر چِه راس نانی تِه رِ هارِشِم قِشَنگ ته قد و بالا رِ هارشم
شِه دَس و لینگِ کِجِه سَر بیشتی اَمسالِ میچکا کجه پَر بیشتی
تِه قَورِ سَر پِسِر چی بَنوِسِم ته سن و سال رِ چیشی بنِوِسم
ده سال پیش اینجه جِ بوردی پسر چَن ساله بَیی دَگِرِسّی پسر
ونگ هِدامهمِن شِه امام رضا رِ صدا هاکردمه وِنه ریکا رِ
باهوتِمه آقا تِه دور بَگِردِم چَندِ بورِم هِی دَرِ سَر، دَگِردِم
دیشو امام رضا رِ خو بَدیمه تِه رِم اَتا راخِنه لو بَدیمه
باته: وَچه تِه مار چش انتظاره دَگِرد سِره، وِنِه دل بیه پاره
الهی اون آقا رِ فِدا باوِم اَتا دعا هاکِنِم بیسّا باوم
مِه پِسِر رِ آقا شِ وَر جا هاده فِردایِ روز مِه رِم اونجه را هاده
آقا جان خوب مِه رهِ یاد دَره اون گِدِر که خواستنه صمد و بقیه شهدا رِ بیارِن اَوِل وشون رِ بیاردِنه مَشَد زیارِت بعدن همه‌ی شهیدارِ راهی هاکِردِنه وِشونِ مَله3 . یَقِنه صمد، عمهی عَوِضِم شِمارِ زیارِت هاکرده.
دِرِسته که عمهی مسافر آخِد شِمه زائر بَیّه ولی از اون سال دیگه عمهی لینگ هِمکِتی نَکِردهبیه شِمه پَلی. هرگِدِ وِنه چِش طاقچه سر عکس جه کَته شِه دَس رِ سینه‌ی سَر ایشته و شِما رِ سِلام دا.
آقا جان عمه دیگه بورده زینب و صمد پَلی. اَندِ که شِمه معرِفِت جِه سِراغ دارمه حتما وِنه سِلاما رِ جِواب هِدانی. امرو مِن بیمومه اَت بار دیگه عمهی عَوِض شما رِ سلام هادم و شِمه جه خواهش هاکِنِم همه‌ی چشم انتظارای ونگ رِ جِواب هادین و همه‌ی چِش رِ با وِشون عزیزون روشِن هاکنین.
یا امام رضا اَمه چِش خله وقته که صاحت زمون وِسّه را درِه ، تِه رِ به جان امام جواد اَمِه وِسّم دعا هاکِنجانِ خدای جا بخواه زودتِر اَمه آقارِ بَرِسنده و اَمه چِش رِ روشن و اَمه دل رِ شادهاکِنه.
عكس وسايل به جامانده از اين شهيد نوجوان
توضیحات:
1: شهید صمد مدانلو
ولادت: 5/4/1350 روستای چهارطاق بن از توابع جویبار
شهادت: 20/10/1365 شلمچه- کانال ماهی
بازگشت به وطن: بهار 1378
مدفن: آرامگاه شهدای روستای پهناب از توابع جویبار
2: سیاهرود- نام رودخانه ای در روستای پایین رود پشتاز توابع جویبار
3: در سال 78 کاروان شهدای تفحص شده در جنوب، پس از تشییع در شهرهای مختلف کشور به مشهد برده شده و پس از زیارت مرقد مطهر امام رضا (ع) پیکر شهدا به شهرهای خودشان برای تشییع و خاکسپاری منتقل شد.
نظر شما