خبرگزاری شبستان: حضور کودکان در مساجد به عنوان عاملی در جهت نهادینه کردن تربیت مذهبی در نسل‌های آینده کشور، مساله‌ای است که از دیر باز مورد توجه دلسوزان این امر قرار گرفته و در سنت و روایات اسلامی نیز توجه پیامبر و صحابه به آوردن کودکان خود به مساجد مهر تاییدی بر این سخن است.
اما اینکه چه عواملی می‌تواند طفلی گریز پا را به محیطی که عمیق‌ترین و در عین حال جدی‌ترین مناسک مذهبی دین مبین اسلام در آن جریان می‌یابد جذب کند، مساله‌ای است که در دوره‌های مختلف راهکارهای گوناگونی برای آن در نظر گرفته می‌شد. به عنوان نمونه سنت تکبیر گویی یکی از این موارد بود که به دلیل اهمیت هماهنگی امام جماعت با نمازگران، با تقویت اعتماد به نفس و احساس مسئولیت پذیری در بین کودکان، از عوامل جذب آنها به مساجد به شمار می‌رفت. امری که اکنون و به دلایل مختلف نظیر استفاده از میکروفن‌های کوچک و یقه‌ای کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
البته باید اذعان داشت که بهره گیری از تکنولوژی‌های امروزی بسیاری از کارها را برای افراد جامعه در منش‌ها و جایگاه‌های مختلف آسان ساخته است، چنانچه برای هماهنگی امام جماعت و نمازگزاران از میکروفن‌های کوچک استفاده می‌شود، اما نباید فراموش کنیم که اموری چون تکبیر گویی در واقع "احس مسئولیت پذیری" و رقابت برای به دست آوردن آن را در بین کودکان ایجاد می‌کرد و باعث جذب غیر مستقیم آنها به محیط مساجد می‌شد. نکته‌ای که از دیربار مورد توجه پیشینیان و گذشتگان قرار داشت.
• مکبری و خاطرات کودکی
" کودکی‌ها یادش بخیر، وقتی که توی محله چو افتاده بود هر کس تکبیر گوی بهتری باشد می‌تواند مسئولیت مهم هماهنگی امام جماعت با نمازگران را برعهده بگیرد، رقابتی بین بچه‌های محله افتاده بود که خواهی نخواهی همگی‌مان را به مسجد می‌کشاند." این سخن شاید شرح حال بسیاری از افرادی باشد که به بهانه تکبیر گویی در واقع با برخورداری از حس مسئولیت پذیری جذب محیط مساجد می‌شدند. این مسئولیت پذیری از آنجایی ناشی می‌شود که اغلب کودکان برای یافتن جایگاهی در دنیای بزرگسالی همواره در تلاش هستند و عهدار شدن مسئولیت مهم مکبری پاسخی بر این احساس بود.
آیت الله سیدجمال الدین دین پرور از ائمه جماعات در این خصوص می‌گوید: تکبیرگویی در مساجد در گذشته بسیار مرسوم بود زیرا به عنوان یک نیاز محسوب می شد و درحال حاضر به دلیل استفاده از میکروفون های یقه ای، تکبیرگویی کمی در حاشیه قرار گرفته است. البته باید گفت که هیچ منافاتی وجود ندارد که از این وسایل جدید استفاده کنیم و همزمان سنت مکبّری هم برپا داشته شود. پیشنهاد می کنم مساجد برنامه مشخصی را برای دعوت از نوجوانان برای مکبّری داشته باشند تا عده ای آموزش ببینند و به صورت دوره ای و نوبتی همه نوجوانان برای این کار در مسجد حضور یابند.
در یک نگاه کلی نباید از نظر دور داشت که شاید اکنون احیای سنت‌هایی چون مکبری به دلیل عدم نیاز قطعی به آن با وجود تکنولوژی‌های نو از احساس مسئولیت پذیری مکبری بکاهد، اما نباید از نظر دور داشت که همواره فعالیت‌های جانبی در مساجد وجود خواهند داشت که با سپردن آنها به کودکان می‌توان احساس اعتماد به نفس را در آنها برانگیخت و به این ترتیب جذب شان کرد. فعالیت‌هایی چون ایجاد پایگاه‌های مقاومت بسیج یا کانون‌های تربیتی و برگزاری مسابقات نماز خوانی و ... شاید پاسخی بر این امر باشد.
پایان پیام/
نظر شما