خبرگزاری شبستان: در آخرالزمان جهان پر از ظلم و ستم می‌شود، نه پر از ظالم و ستمگر. تفاوت این دو در این است که اگر بخواهد جهان پر از ظالم باشد، باید همه انسان‌ها ظالم باشند اما اگر جهان پر از ظلم باشد، لازم نیست همه ظالم باشند بلکه ممکن است عده معدودی به خاطر در اختیار داشتن قدرت و ثروت نامشروع جهان را از ستم آکنده نمایند. در عین حالی که انسان‌های صالح فراوانی نیز وجود دارند.
حجت الاسلام جواد جعفری، محقق و پژوهشگر این حوزه به برخی پرسش ها پاسخ می دهد.
درخصوص رجعت با دید روایی عقلی و اعتقادی توضیح دهید؟
رجعت به معنای لغوی به معنای بازگشت است و در اصطلاح زنده شدن افرادی که از دنیا رفته اند. در روایات ما در ایام ظهور امام عصر(ع) گروهی از افراد که از دنیا رفتند دوباره زنده می شوند. با همان شکل و قیافه و همان وضع زنده شده و به دنیا برمی گردند.
رجعت کنندگان دو دسته هستند یکی افراد مومن بسیار خالص و افراد بسیار بدی که کافر محض بودند و هیچگونه ایمانی نداشتند.
از لحاظ عقلی باید گفت که در کتاب های معتبر اسلامی از لحاظ عقلی و فلسفی جبر دائم امکان ندارد به این معنا که اگر خدا استعدادی در انسان قرار داده و قرار باشد هیچ وقت این استعداد شکوفا نشود به لحاظ عقلی قرار دادن چنین استعدادی در انسان حکیمانه نخواهد بود.
بر این اساس مومنان خالص که می توانستد استعداد خود را شکوفا کنند و در دنیا نتوانستد شکوفا کنند بر می گردند تا به آن کمال نهایی خود برسند و کافران خالص که عزت دنیا را داشتند بر می گردند تا ذلت آن را ببینند.
به لحاظ نقلی نیز باید بگوییم که در قران آیات متعددی است که بر رجعت دلالت می کند که شیخ حر عاملی در کتاب "ایقاظ الرجعه" تمام این آیات جمع کرده است. همچنین در آیه 83 سوره نمل خدا می فرماید: "ای پیامبر روزی را به یاد بیاور که ما از هر امتی گروهی را محشور می کنیم." این آیه نمی تواند در مورد قیامت باشد این را علامه طباطبایی در المیزان توضیح داده که این ایه غیر از رجعت به چیز دیگری دلالت نمی کند.
در جلد 53 کتاب بحار الانوار نیز علامه مجلسی 160 حدیث نقل کرده است که یکی از آنها روایتی از امام صادق (ع) است که در رابطه با این آیه فرموده اند: این آیه درخصوص رجعت است زیرا آیه قیامت می فرماید ما همه را محشور می کنیم و کسی را جا نمی گذرایم.
آیا جهان از ظلم پر شده است و تا چه زمانی باید این ظلم و ستم ادامه پیدا کند؟
کسانی ممکن است این سوال ها را مطرح کنند که ظهور را یک امر اتفاقی می دانند و هیچ مقدمه و زمینه ای را برای آن لازم نمی دانند. این درحالی است که ظهور امام عصر(ع) تحت شرایطی اتفاق می افتد و جهانی شدن و ایجاد حکومت جهانی نیز شرایطی دارد.
قیام امام زمان(ع)، قیام اصلاحی است، باید حرکت طبیعی داشته باشد و در کنارش امدادهای غیبی وجود دارد نه اینکه قیام حضرت معجزه گونه است بلکه باید یاران فداکار و مستعدی پرورش پیدا کنند مانند جنگ بدر، آنچه باعث ظهور امام است ظلم نیست بلکه ظلم باعث شده امام غیبت کند آنچه باعث ظهور می شود وجود یاران خالص و پذیرش جهانی است، وقتی این شرایط ایجاد شود امام ظهور می کنند. ظهور امام تنها به دست حضرت نیست بلکه شرایطی دارد که به دست مردم است.
در زمان ظهور بعضی علما مقابل حضرت می ایستند. کدام علما هستند؟ آیا چنین چیزی واقعیت دارد؟
وقتی داخل جامعه شیعی گفته می شود که علما در مقابل امام می ایستند، ناخودآگاه منطبق می شود بر علمای شیعه درحالی که ما روایتی مبنی بر اینکه امام با علمای شیعه مقابله می کند، نداریم.
یک سری فرقه های انحرافی وجود دارند. مانند فرقه مرجعه، آنها روحیه اباحه گری داشتند و به نام دین بسیاری از احکام را خود حکم می کردند و افراد گناه کار را گناه کار نمی دانستند بنابراین امام زمان در زمان ظهور با علمایی که می گویند گناهکاران را نباید مجازات کنیم و بگذرایم وقتی مردند خدا آنها را مجازات می کند، درگیر می شوند.
کسانی که گفته شده در مقابل حضرت می ایستد، علمای فرقه های منحرفی هستند که عقاید آنها با حضرت در نتاقض خواهد بود و حضرت با آنها می جنگد. مانند حکم هایی که وهابیت می دهند. این حرف ها ناظر بر علمای شیعه نیست.
پایان پیام/
نظر شما