به گزارش خبرگزاری شبستان، گزارش جدید موسسه علوم و امنیت بین المللی درباره برآورد زمان «گریز هسته ای ایران» و روش های افزایش این زمان تا جایی که جامعه بین المللی به موقع آن را کشف کرده و فرصت لازم برای نشان دادن واکنش موثر به آن را داشته باشد را، می توان مبنای فنی مذاکرات ژنو 5 در نظر گرفت. این گزارش درست زمانی منتشر شده است که دو طرف در حال آماده سازی خود برای طرح پیشنهادهایی نهایی در مذاکرات ژنو 5 هستند و مهم ترین دغدغه آنها این است که ببینند آیا می توانند نقطه مشترکی برای تبدیل مذاکرات به توافق پیدا کنند یا نه.
سایت ایران هسته ای در ادامه این خبر می نویسد: گزارش جدید دیوید آلبرایت و همکارانش از چند جنبه بسیار مهم و حیاتی است:
1- این گزارش نشان دهنده نحوه رویکرد امریکا به مذاکرات است. امریکا همچنان برنامه هسته ای ایران را از موضع یک برنامه تسلیحاتی تحلیل می کند. این گزارش زیر ساخت های برنامه هسته ای ایران را یکسره به عنوان زیرساخت های ساخت سلاح هسته ای تحلیل می کند و هیچ جایی برای این فرضیه باقی نمی گذارد که ممکن این برنامه در واقع یک برنامه تولید سوخت برای راکتورهای هسته ای باشد نه چیزی بیشتر.
2- تحلیل آلبرایت و همکارانش کاملا نشان دهنده آن است که از جنبه تاکتیکی مهم ترین و فوری ترین هدف امریکا از مذاکرات با ایران افزایش زمان گریز هسته ای ایران است. در واقع امریکا قبل از هر چیز می خواهد زیرساخت غنی سازی ایران به محوی تغییر شکل بدهد که ایران نتواند در زمانی کمتر از 6 ماه، عملیات گریز را انجام بدهد. بنابراین کاملا منطقی است اگر فرض کنیم که اولا اگر امریکا در مذاکرات امتیازی می دهد برای رسیدن به این هدف است و ثانیا وقتی امریکا به این هدف رسید در واقع دیگر خواسته فوری از مذاکرات ندارد و بنابراین جدیت امریکا در مذاکرات کاهش خواهد یافت. معنی روشن این تحلیل این است که اگر ایران می خواهد امریکا به طور جدی پای میز باقی بماند نباید محدودیتی در این خد و اندازه را بپذیرد.
3- این گزارش به گونه ای نوشته شده است که مفهوم گریز هسته ای کاملا واقعی و عملیاتی جلوه کند. آلبرایت و همکارانش این حقیقت را نادیده می گیرند که اگر مبنای محاسبات آنها به جای اوت 2013، مثلا وضعیت ایران در ژانویه 2013 بود؛ باز هم می شد همین حرف ها را با خطای اندکی تکرار کرد. ایران اگر می خواست عملیات گریز را انجام بدهد پیش از این هم می توانست این کار را بکند. همین امر نشان می دهد که مفهوم breackout بر خلاف آنچه این گزارش به ما می گوید یک خطر فوری نیست.
4- سبک تحلیل این گزارش نشان می دهد که امریکا همانقدر که روی کاهش فعالیت ایران متمرکز است، بر کاهش ظرفیت ایران هم تاکید دارد. این در حالی است که ایران –کاملا برعکس- از راهبرد کاهش انباشت و افزایش ظرفیت در بخش فنی خود تبعیت می کند.
5- این گزارش نوعی آدرس دهی به مذاکره کنندگان ایرانی هم هست. سناریوهای افزایش زمان گریز که در این گزارش پیشنهاد شده در واقع ارائه الگوهایی به ایران برای تدوین پیشنهادهای هسته ای خود است، گویی آلبرایت به نمایندگی از جامعه اطلاعاتی امریکا به ما می گوید تنها در صورتی که پیشنهاد ایران بر یکی از این الگوها مبتنی باشد، واقعا رفع کننده نگرانی های امریکا خواهد بود.
پایان پیام/
نظر شما