زیاده خواهی از طبیعت، معضلی بی پایان/ ریه قم این روزها ملتهب است

 خبرگزاری شبستان  - قم: سال های متمادی ذهن ها درگیر فصل پاییز و زمستان و داستان وارونگی هوا در تهران بود. آلودگی هوایی که به علت تغییر در درصد عناصر هوا به وجود آمده و میزان اکسیژن موجود در فضا را کاهش می دهد. موضوعی که در سال 74 باعث شد تا بیانیه "هوای تهران 74" از سوی دلسوزان در این خصوص صادر شده و از این مشکل تحت عنوان بحران ملی نام ببرند. در ادامه این داستان چند سالی است که چهره کشورمان علاوه بر خستگی ناشی از آلودگی ها غبار هم گرفته است.

غباری که از بی مهری بشر به طبیعت نشات می گیرد. این روزها رنگ شهر قم هم بخاطر این گرد و غبار پریده و مردم شهرمان را نگران کرده است. ریزگردهایی که مهم ترین منشاء آن بیشتر از مسائل داخلی ناشی از گسترش بیایان ها در منطقه و مخصوصا کشور عراق است و این معضل توانسته این روزها در قم هم قدرت نمایی کند. البته 50 سالی طول کشیده تا خودمان به بهانه های مختلف زمینه را برای این قدرت نمایی فراهم کنیم. قم از جمله شهرهای قدیمی کشورمان است که همین 50 سال قبل تر 15 هزار هکتار فضای سبز و باغات مختلف داشته و امروز به لطف خودمان و تلاش بی وقفه برای ویرانی این فضاها به بهانه ساخت و ساز و یا پروژه های مختلف این کمربند وسیع را به 500 هزار هکتار رسانده ایم. اینگونه شد که شهرمان 2 سالی است که به نفس نفس زدن افتاده و گرفتار صرفه های تابستانی شده است. بی مهری ادامه دار که نمی توان گفت کی قصد داریم به صورت جدی به آن توجه کنیم.

پوشش گیاهی علاوه بر تعدیل حرارت  و افزایش رطوبت هوا نقش مهمی در تقویت آب های زیرزمینی دارد. درختان قدرت فراوانی در تهویه و پالایش هوا دارند و همچنین در جذب آلودگی های صوتی هم موثرند. با نگاهی کوتاه به این موارد می توان عمق داستان تلخ و خاکستری رنگ این روزهای شهرمان را کاملا درک کرد. البته باید در کنار همه این حسن هایی که از دست داده ایم به هجوم ریزگردها به شهرمان هم اشاره کنیم که اگر پوشش گیاهی که نسل های قبلی ایجاد کرده بودند را حفظ کرده و حتی بر آن می افزودیم شاید امروز هم شهر خنک تری داشتیم هم با حمله ریزگردهای وارداتیمان به منطقه هشدار نمی رسیدیم...

مهمان ناخوانده ای که علاوه بر آلودگی هوا که به گفته صاحب نظران 70 درصد آن ناشی از بی کیفیتی خودروهایمان است، توانسته است هوای شهر را برایمان ناامن کند و تا جمعه در قم ماندگار است.

ریزگردها یکی از مهم ترین مخاطرات زیست محیطی هستند که در قم همانگونه که اشاره شد از عوامل فراملی و استانی نشات می گیرد ولی یکی از موارد تاثیرگذار در این اتفاق البته در سطح استانی خشک شدن تالاب های استان است. تالاب هایی همچون حوض سلطان که این بار البته نه به دست خودمان بلکه به علت کاهش بارندگی ها و همچنین کاهش سهمیه آب رو به خشکی است. تالاب هایی که زیستگاه گونه های مختلفی از حیوانات، جانوران و گیاهان هستند و اگر قادر باشند با سخاوت تمام به کمک انسان ها هم می شتابند ولی حیف که این روزها حتی تالاب ها هم به نفس نفس زدن افتاده اند...

اگر برای نابودی ذخایر طبیعی مان این همه عجله نداشتیم، شاید این وضع امروز شهرمان نبود و شاید این مشکلی است که باید در سطح ملی به آن پرداخته شود. مشکلی که باید تحت عنوان زیاده خواهی هایمان از طبیعت از آن نام ببریم. اینکه به بهانه پیشرفت و ساخت و ساز با بی رحمی تمام به جان طبیعت و فضای سبز می افتیم و فکر می کنیم که برج های بلند شهرهایمان هم روزی به مانند درختان به دادمان می رسند و هوای پاکی را برایمان به ارمغان می آورند.

این غفلت ها باعث بروز بیماری های مختلف و صعب العلاج هم می شود. روند معکوسی که همچنان ادامه دارد. محیط زیستی که بی وقفه از آن خرج می کنیم برای رسیدن به خشکی!...

کمربند سبز شهرهایمان را از دست می دهیم تا مثلا چهره ای پیشرفته به خود بگیریم. و غافلیم از اینکه باید مانع از ادامه این چرخه شویم. چرخه ای که به اندازه هر درختی که در جریان حرکت خود قطع می کند، انواع سرطان ها، بیماری های تنفسی و ریوی، حساسیت ها، افسردگی ها، کم توانی ذهنی و بیماری های پوستی را هدیه می کند و ما همچنان غافل از این مسئله با لبخندی ملیح برای استقبال از آن تمام قد به احترام ایستاده ایم. موضوع فقط به اینجا ختم نمی شود در کنار این مسائل به هزینه های سرسام آور معالجه مبتلایان به این دست بیماری ها هم باید توجه کرده و بدانیم که چاره کار کجاست.

این را بدانیم که بشر باید تا همیشه قدردان طبیت باشد و برای محافظت از آن تلاش کند به جای کمر بستن برای نابودی آن...

عذری صفری

پایان پیام/