به گزارش خبرگزاری شبستان، کتاب «شیعه‌شناسی در غرب؛ نقد و بررسی انتقادی- تطبیقی پژوهش‌های شرقشناسان» توسط پروفسور عبدالجبار ناجی تألیف یافته است. این کتاب از سوی گروه فرهنگ و تمدن پژوهشکدۀ تاریخ و سیرۀ اهل بیت(ع) به قلم عبدالحسین بینش ترجمه شده و در حال حاضر در دست اصلاح نهایی قرار دارد.
بنابر این گزارش، نویسنده در مقدمه، امامان شیعه را مبارک دانسته و این اثر را به آن بزرگواران هدیه کرده است. از نظر وی در آغاز گمان نمی شد که حجم آثار به دست آمده به اندازه ای باشد که به صورت کتاب درآید اما بعدها معلوم شد که این جماعت از زوایای گوناگون فکری، سیاسی، مذهبی و منبع شناختی به این موضوع پرداخته اند.
آنان طی پنجاه و اندی اثر درباره پیامبر عمدتاً بر منابع زبیری، عثمانی و اموی تکیه کرده اند که در کتاب نقد روایت تاریخی به آن پرداخته شد و این امر به تفاسیر نادرست آنان از شخصیت پیامبر (ص) منتهی شده است.
همچنین، درباره تاثیر اندیشه یهودی و مسیحی و نیز در مطالعات قرآنی چنین خطاهایی صورت گرفته است. برای نویسنده سوال برانگیز بوده که چرا مستشرقان بیش از هر فرقه دیگر و بیش از شخصیت‌های دیگر جهان اسلام بر تشیع و امامان شیعه متمرکز شده اند.
تفرقه افکنی مذهبی و سیاسی میان مسلمانان، فعالیت های تبشیری و بیان تاثیر مسیحیت بر تشیع، بیان تاثیر فرهنگ توراتی بر تشیع از سوی یهودیان و صهیونیستها، ایجاد فاصله قومی، ملیتی و دینی میان ملت های مسلمان برای اهداف بین المللی از جمله عوامل شرق شناسی بوده است، به ویژه در میان شیعه شناسان متقدم.
البته آنان بعد از مدتی دریافتند که نگرششان نسبت به تشیع به دلیل اعتمادشان به منابع سنی بوده است. چنین تردیدی موجب گردید که موج جدیدی از پژوهش‌ها درباره تشیع آغاز گردد. همچنین عناصری از جمله توجه به عقل و اجتهاد در تشیع، تمایل مستشرقان را به شناخت وضعیت فکری، فرهنگی و تمدنی شیعه افزایش داد و آنان را به حوزه های تمدنی شیعه به ویژه تاریخ علوم گوناگون اسلامی کشانید.
علاوه بر این، منافع استعماری و سیاسی بریتانیا و آمریکا تصویری منفی از تشیع ارائه دادند و آنان را به خشونت و تروریزم نسبت دادند. همچنان برخی مستشرقان به خطا بر این باورند که تشیع دو مرحله را طی کرده است: نخست از عاشورا تا آغاز غیبت کبری که تشیع در این دوره ارتباطش را با سیاست قطع کرد و زندگی آرام و مسالمت‌آمیزی را طی کرد و دوم: عصر انقلاب‌ها و شورش‌های مسلحانه.
درحالی که که شیعیان همچون سلف خود، پیامبر اکرم(ص) اهل مدارا و مسالمت با مخالفان خود بودند که سیره پیامبر (ص) با مخالفان، منافقان و یهودیان بیانگر این امر است. سیره امام علی، امام حسن و امام حسین(علیهم السلام) نیز به همین صورت بود.
بنابر گزارش ایسکا، انقلاب اسلامی ایران را نمی توان به تروریزم نسبت داد، بلکه قیامی بود از سوی مردم ایران که علیه انحرافات اخلاقی و دینی صورت گرفت. البته این سخن که تشیع همواره در برابر دشمنان اسلام مقاومت کرده کاملاً درست است.
شایان ذکر است، نویسنده در پایان هدف این کتاب را چنین بیان کرده است: هدف این اثر معرفی و بررسی نقش ایجابی و سلبی مطالعاتی است که شرق شناسان دربارۀ زوایای گوناگون تشیع از جمله سیاسی، فقهی، فکری، علمی و فلسفی انجام داده اند.
پایان پیام/
نظر شما