به گزارش خبرگزاری شبستان، علیرضا آدم بکان در نقاشی های تازه اش نمادها و تجربیات حسی، اجتماعی و فرهنگی خود را با تکنیک ترکیب مواد برروی مقوا و بکارگیری لایه¬هایی از رنگ¬های تند و قوی، همچون لایه¬های تخریب و ساخت دوباره فضاهای شهری، بیانگرانه به تصویرکشیده است.
در این مجموعه، هنرمند دغدغه همیشگی خود را که تغییر معماری شهری وفضای اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و مذهبی است با آثاری تازه در سومین ارائه به شکل مجموعه¬ای بر مقوا به نمایش درآورده است، او در مورد مجموعه «شمایل های من » گفت: این مجموعه از سال 1375 شروع شده است، محوریت موضوع آن در مورد فضاهای شهری و اتفاقاتی است که روزانه در شهر برایم رخ می دهد، ممکن است این حوادث برای خودم افتاده باشد و یا اتفاقاتی باشد که در اطرافم در شهر رخ داده است.
اودر مورد مجموعه آثار قبلی اش اضافه کرد: یکی از تفاوت این مجموعه با مجموعه آثار قبلی به روز بودن آن است، در گذشته ایده ای در ذهنم بوده و آن را اجرا می کردم اما در این آثار مانند کسی که هنگام شب خاطرات کل روز خود را می نویسد، اتفاقات روزانه اطرافم را به تصویر کشیده ام. از دیگر تفاوت ها می توان به فضای شهری اشاره داشت که این فضا در آثار قبلی با کوچه های قدیمی تهران شروع شد اما کم کم با گذشت زمان فضا ها تغییر کردند و فیگورها نیزبه آن راه یافتند.
فیگورها در آثار آدم بکان مخدوش شده اند و چهره مشخصی ندارند و به نوعی بدنبال هویت گمشده خود هستند، او در این رابطه گفت: وقتی ساختار معماری تغییر می کند، همین اتفاق در شخصیت انسانها رخ می دهد. ساختمان یک معنای کلی است ، برای مثال زندگی در خانه قدیمی حیاط دار با زندگی در آپارتمانی با ویترین شیشه ای یا فلزی متفاوت است نه از لحاظ معنای زندگی بلکه از نظر کیفیت و کمیت آن که مربوط به ساختار زندگی می شود.
او معتقد است نوع نگاه افراد با توجه به نوع زندگیشان متفاوت است و اتفاقات اجتماعی، اقتصادی و نوع معماری شهری و مذهبی می تواند این فرآیند را تغییر دهد و باعث می شود که انسان با آن همزاد پنداری کند و یا تضاد پیدا کرده که در هر صورت کنشی با آن ایجاد می کند.
با آنکه هنرمند در فضای آثارش از رنگ های تند و شاد بهره گرفته است اما فضای حاکم بر آثارش شاد نیست و استفاده از رنگ های تند و شاد دلیل بر اکسپرسیو بودن کار است، در واقع در این آثار رنگ ها خود مفهوم پیدا کرده و معنا گرا شده اند و گاه خود رنگ المان اصلی کار شده است.
مریم مجد استاد دانشگاه و مدیر گالری اثر در یادداشتی در بروشور نمایشگاه «شمایل های من شماره 3» آورده است: علیرضا آدم بکان نقاشی می کند. طبیعت می کشد، شهر می کشد و حکایت های هفتاد و دو تن و پنج تن را می کشد.همه را با ضربات تند و رنگ های شدید و خطوط پر هیجان می کشد. همه را با حس به قلیان آمده در دل طبیعت، در دل شهر و در دل خود می کشد. هیجان دارد از آنچه در شهر می گذرد. از آنچه در کودکی دیده و شنیده و به جان گرفته و امروز زندگیشان می کند. از دغدغه های کودکیش که در بافت اجتماعی و شهری سنتی قدیم و مراسم مذهبی شکل گرفته و در بافت اجتماعی و شهری جدید و نسخه امروزین زندگی تجلی یافته است.
کشیدن شهر هفده سال پیش آغاز شد. کوچه های قدیمی تهران بدون مردمانش. پس از مدتی شهر متوقف ماند. چند سال بعد وارد فضای مردمان شهر شد. وارد خانه ها، رفتار و زندگیشان، پس از چندی کشیدن مردمان هم متوقف ماند. تا هشت سال پیش که این بار مردمان به شهرهای او آمدند و شهر تغییر کرده بود و همچنان تغییر می کرد. عمارت هایی بدون ارتباط با هم مصالح و وقایعی بی ارتباط با هم . هویت چند تکه محله ها و هیجانات وقایع شهر. شهر تهران. با همه شمایل هایش، برج میلاد، برج آزادی، میدان انقلاب. تاکید بر اینکه اینجا تهران است. پایتخت. پایتخت در حال تغییر. تغییر در شکل معماری و تغییر در بافت اجتماعی ، سیاسی،فرهنگی و مذهبی شهر.
«شمایل های من شماره 3 » هشتمین نمایش انفرادی این نقاش جوان به حساب می آید .
آدم بکان در بالغ بر 40 نمایشگاه گروهی حضور موثر داشته است که در میان آنها نمایشگاه 1001 رنگ هنر معاصر ایران در نیویورک امریکا در سال 1388 و آرت اسپیس لندن 1386 دیده می شود در سال های اخیر در آرت فرهای بین المللی معتبری در اروپا و منطقه خاورمیانه درخشیده است . آثار وی در آرت فر بین المللی استامبول در دو سال پیاپی 1389 و 1390 دریچه ای تازه از نقاشی معاصر ایران را به تماشا گذاشته است .
این نمایشگاه تا چهارم دی ماه در گالری اثر واقع در خیابان ایرانشهر ،خیابان بر فروشان ،پلاک 16دایر است . علاقمندان می توانند روزهای یکشنبه تا پنجشنبه از ساعت 11 تا 20 و جمعه ها از ساعت 16 تا 20 از این آثار دیدن نمایند، گالری شنبه ها تعطیل می باشد.
پایان پیام/
نظر شما