به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، در هوای خنکِ آخرین روزهای پاییز، درست همان ساعتهایی که شهر آرامآرام آماده یک شب فرهنگی میشود، «هنرشهر آفتاب» حالوهوایی دیگر داشت؛ گویی ساختمان پنجرنگِ آن—بنفش، زرد، سبز، نارنجی و قرمز—از پیش میدانست قرار است میزبان قصههایی از دورترین نقطههای جهان باشد. نورهای سالنها یکییکی روشن میشدند و صدای پای میهمانانی از فرهنگهای مختلف، روی سنگفرش محوطه میپیچید؛ میهمانانی که هرکدام، با زبان و تاریخ خود، بخشی از جهان سینما را با خود آورده بودند.
در لابی، جمعیت آرام و پیوسته در رفتوآمد بود؛ مسئولان فرهنگی، هنرمندان داخلی، سینماگران خارجی و جوانانی که دوربین به دست، لحظهها را شکار میکردند. بعضیها برای نخستینبار قدم در شیراز گذاشته بودند و با کنجکاوی، آویزهای بنفشرنگ جشنواره را نگاه میکردند؛ بعضی دیگر اما با لبخند و آشنایی از کوچهپسکوچههای این شهر شعر میگفتند.
کمی آنسوتر، جایگاه افتتاحیه آماده شده بود؛ صندلیها مرتب، نورها تنظیم، و نگاهها همه رو به سن. لحظهای بعد، با آغاز مراسم، سکوت کوتاهی در سالن نشست؛ سکوتی که نه از احترام به چیزی بود که قرار بود آغاز شود: نخستین میزبانی شیراز از جشنواره جهانی فیلم فجر.
شیراز آغازگر فصل تازهای در سینمای بینالملل
وقتی روحالله حسینی، دبیر جشنواره، پشت تریبون قرار گرفت، جملهای گفت که هوای سالن را تغییر داد: «سینمای شاعرانه راهیست برای ایستادن مقابل هیاهوی جهان». آنجا بود که بسیاری از نگاهها از چهره او گذشت و به پوسترهای اطراف سالن خیره شد؛ به تصاویر فیلمهایی که قرار بود در روزهای آینده، از دل پردههای بنفش و زرد و نارنجی، جهان دیگری بسازند.
نخستین دوره میزبانی شیراز از جشنواره جهانی فیلم فجر، در حالی آغاز شد که سالنهای رنگارنگ مجموعه «هنرشهر آفتاب» از همان ساعات ابتدایی، حالوهوایی متفاوت به خود گرفتند؛ فضایی که انگار قرار بود هشت روز تمام، تپش قلب سینمای جهان در آن شنیده شود.
در همان لحظات، شاید هیچکس متوجه نشد اما هنرشهر آفتاب، آرامآرام تبدیل شد به محل تلاقی دو ریتم متفاوت: ریتم تند سفرِ سینما از مرزها و فرهنگها، و ریتم آرام شیراز؛ شهری که با حافظ و سعدیاش، همیشه مردم را دعوت کرده به دیدن جهان و البته به درنگ کردن در آن.
و اینگونه، جشنوارهای آغاز شد که قرار بود هشت روز تمام، مثل یک فیلم بلند، با حرکت نور از یک سالن به سالن دیگر، با صدای قدمها، با مکث تماشاگران پیش از خروج از سالنها و با تبادل نگاهها در راهروهای طولانیاش، قصه خود را روایت کند؛ قصه شهری که نخستینبار، میزبان جهانِ سینما شده بود.
هنرشهر آفتاب بهسان پردهای بزرگ روشن شد
نخستین دوره میزبانی شیراز از جشنواره جهانی فیلم فجر، در حالی آغاز شد که سالنهای رنگارنگ مجموعه «هنرشهر آفتاب» از همان ساعات ابتدایی، حالوهوایی متفاوت به خود گرفتند؛ فضایی که انگار قرار بود هشت روز تمام، تپش قلب سینمای جهان در آن شنیده شود. از همان دقایق نخست، سالنها یکییکی روشن شدند و افتتاحیه، شروع فصل تازهای از میزبانی فرهنگی برای شهری بود که خود را «خانه شعر و تامل» میداند.
در ورودی سالن، مسئولان و هنرمندان در کنار سینماگران خارجی قدم گذاشتند؛ چهرههایی از پرتغال و آلمان تا ژاپن و کره جنوبی. حضور آنان، به جشنواره جلوهای جهانیبخشید و به گفته برگزارکنندگان، نشانهای بود از اینکه شیراز میتواند بیش از یک میزبان معمولی باشد.
پنج سالن، پنج رنگ، یک جشنواره
از امروز، اکرانها در پنج سالن همزمان آغاز میشود؛ سالنهای بنفش، زرد، نارنجی، سبز و قرمز که هرکدام قصهای متفاوت روایت میکنند. سالن بنفش میزبان فیلمهای بخش مسابقه بینالمللی است؛ از «او نمیخواهد» تا «وقتی دوباره شکوفه میزنیم». سالن زرد پذیرای آثاری از اروپا و شرق آسیاست و سالن نارنجی هم فیلمهایی درباره مرز، زمان و زیست انسانی را روی پرده میبرد. سالن سبز نیز، با ۲۴ فیلم «سینمای شاعرانه»، قرار است آرامترین و اندیشمندانهترین تجربه جشنواره باشد.
حسینی با اشاره به بیش از ۵۰ فیلم حاضر در بخشهای مختلف، تاکید کرد بسیاری از این آثار، بهجای جلوههای ویژه و هیاهو، با یک سکوت، یک مکث یا یک حرکت آرام دوربین، جهانی تازه میآفرینند؛ جهانی که «در آن میتوان دوباره یاد گرفت چگونه دید و چگونه فهمید».
در مراسم افتتاحیه، روحالله حسینی دبیر جشنواره، سخنانش را با یک نگاه دوباره به مفهوم «سینمای شاعرانه» آغاز کرد؛ سینمایی که از نظر او «نه تفنن است و نه ژست هنری»، راهی است برای ایستادن در برابر سرعت و مصرفزدگی. او گفت این نوع سینما بیصدا اما عمیق پیش میرود؛ درست مانند خود شیراز که «سدههاست به ما یاد داده فقط نگاه نکنیم، بلکه درنگ کنیم».
حسینی با اشاره به بیش از ۵۰ فیلم حاضر در بخشهای مختلف، تاکید کرد بسیاری از این آثار، بهجای جلوههای ویژه و هیاهو، با یک سکوت، یک مکث یا یک حرکت آرام دوربین، جهانی تازه میآفرینند؛ جهانی که «در آن میتوان دوباره یاد گرفت چگونه دید و چگونه فهمید».
نخستین اکران جهان در شهر صلح
از سوی دیگر، استاندار فارس نیز در حاشیه مراسم، شیراز را «خاستگاه هنر» و «شهر جهانی صلح» نامید. او از توافق اولیه برای استقرار دائمی دبیرخانه جشنواره در شیراز خبر داد و گفت این شهر، با پشتوانه فرهنگی و تاریخی خود، ظرفیت میزبانی رویدادهای بزرگ بینالمللی—مذاکرات صلح—را دارد.
امیری با تاکید بر اینکه «ایران فقط تهران نیست»، دلیل اصلی این میزبانی را شایستگیهای فرهنگی شیراز دانست؛ شهری که به گفته او، مردمش «میهماننواز، صلحجو و علاقهمند به فرهنگ» هستند و میتوانند میزبان رویدادهایی حتی فراتر از سینما باشند.
به این ترتیب، شیراز تا ۱۲ آذر، صحنه رفتوآمد فیلمها، هنرمندان و تماشاگرانی خواهد بود که آمدهاند جهان را از زاویهای آرامتر و انسانیتر ببینند. جشنواره با نمایش «زیر درختان زیتون» آغاز شد؛ روایتی ساده و شاعرانه از زندگی، درست همان چیزی که دبیر جشنواره میگوید جهان امروز بیش از هر زمان دیگری به آن احتیاج دارد.
نظر شما