خبرگزاری شبستان، گروه بین الملل: زهران ممدانی پس از یک انتخابات استثنایی، اولین شهردار مسلمان شهر نیویورک، قطب مالی ایالات متحده آمریکا شد.
این نامزد جوان دموکرات، «اندرو کومو» که او نیز دموکرات است و به مدت ۱۱ سال فرماندار سابق نیویورک بود و به عنوان یک نامزد مستقل در انتخابات شرکت کرده بود، را شکست داد. اندرو کومو از حمایت گسترده لابیهای مالی و تجاری شهر و همچنین حمایت سیاسی اعلام شده دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، بهره میبرد.
باید گفت که این تنها جنبه استثنایی این انتخابات نبود، بلکه این اولین باری بود که شهر نیویورک یک شهردار مسلمان دارد و این اتفاق در انتخاباتی رخ داد که بیش از دو میلیون نفر از ۴.۷ میلیون رأیدهنده ثبت نام شده رأی خود را به صندوق انداختند - مشارکتی که از سال ۱۹۶۹ تاکنون دیده نشده بود.
ممدانی در سخنان خود قول داده بود که مالیات بر ثروتمندترین ساکنان شهر را افزایش میدهد تا بودجهای برای بهبود خدمات برای طبقه متوسط ایجاد کند، به ویژه رایگان کردن اتوبوسهای عمومی و افزایش سرعت آنها، با توجه به اینکه از هر پنج نیویورکی، یک نفر برای پرداخت کرایههای روزافزون مشکل دارد.
ممدانی همچنین قول داد که اجارهها را که بخش قابل توجهی از درآمد کارگران شهر را مصرف میکند، ثابت نگه دارد و متعهد شد که تا سال ۲۰۳۰ به تدریج حداقل دستمزد را به ۳۰ دلار در ساعت افزایش دهد.
طبق گفته موسسه سیاست اقتصادی آمریکا، حداقل دستمزد فعلی در شهر نیویورک تنها ۱۶.۵۰ دلار است که با «معیار معقول زندگی در شهر» رقم پایینی است.
علاوه بر این، ممدانی متعهد شد که فروشگاههای تحت مدیریت شهر را تأسیس کند که امنیت غذایی را برای ساکنان شهر و همچنین مراقبتهای جامع از کودکان فراهم کند. بلافاصله پس از اعلام پیروزیاش، ممدانی اعلام کرد که این پیروزی نشان دهنده یک دستور برای اجرای نوع جدیدی از سیاست و ایجاد تغییر مورد نظر رأیدهندگان است.
اط طرفی دیگر، پیروزی ممدانی، ممکن است منعکسکننده این واقعیت باشد که مردم در جهان غرب اکنون دیدگاههایی دارند که بهطور قابلتوجهی با دیدگاه برخی دیگر در مورد مسئله فلسطین و اشغال اسرائیل متفاوت باشد. در واقع، مواضع طرفدار فلسطین و ضد اشغالگری ممدانی در سالهای گذشته مانعی غیرقابل عبور برای پیروزی او بود، اما این بار، این موضع یکی از مهمترین دلایل موفقیت ممدانی در شهری بود که بزرگترین دژ یهودیان در جهان خارج از اسرائیل محسوب میشود. به گفته روزنامه عبری «تایمز اسرائیل»، حمایت از اسرائیل همیشه شرط پیروزی در آمریکا محسوب میشد، «اما ممدانی این سنت را شکست، زیرا او اتحادی را تشکیل داد که شامل جنبش اصلی یهودیان نمیشد و از خشم دموکراتها نسبت به اسرائیل به دلیل جنگ غزه استفاده کرد و در آن موفق شد، موفقیتی که دولت اشغالگر را به شدت نگران کرد، همانطور که دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا و ثروتمندان شهر نیویورک را نگران کرده است.
صهیونیستهای خشمگین
بنابراین جای تعجب نیست که پس از پیروزی ممدانی، اظهارات و مواضع خشمگینانهای از سوی اسرائیل، چه از سوی مقامات و چه در مطبوعات عبری، منتشر شده است.
به گزارش «جروزالم پست»، سیاستمداران اسرائیلی از طیفهای مختلف سیاسی، ناامیدی عمیق خود را از پیروزی زهران ممدانی در انتخابات شهرداری نیویورک ابراز کردند. به عنوان مثال، دنی دانون، سفیر اسرائیل در سازمان ملل متحد، اظهار داشت که «انتخاب زهران ممدانی، نامزد ضد اسرائیلی، به عنوان شهردار شهر نیویورک، باعث عقب نشینی ما نخواهد شد و اظهارات تحریکآمیز او نیز ما را منصرف نخواهد کرد. جامعه یهودیان در نیویورک و سراسر ایالات متحده شایسته امنیت و احترام هستند و ما به تقویت روابط خود با رهبران جامعه یهودیان برای تضمین امنیت و رفاه آنها ادامه خواهیم داد.
در همین حال، شارن هاسکل، معاون وزیر امور خارجه، اظهار داشت که انتخاب ممدانی با توجه به سابقه لفاظیهای ضد اسرائیلی و ضد یهودی او، عمیقاً نگرانکننده است و جامعه یهودیان در نیویورک «سزاوار رهبرانی هستند که از آن محافظت میکنند، نه رهبرانی که آن را هدف قرار میدهند.»
در همین راستا، ایتامار بن گویر، وزیر افراطی امنیت ملی رژیم صهیونیستی اعلام کرد که انتخاب ممدانی «برای همیشه ما را به یاد شرمساری خواهد انداخت»، زیرا پیروزی او به این معنی است که «یهودیستیزی بر عقل سلیم پیروز شده است». وی ممدانی را «یک حامی حماس، یک متنفر از اسرائیل و یک یهودستیز آشکار» توصیف کرد.
بیانیه بن گویر تقریباً مشابه اظهارات آویگدور لیبرمن، وزیر سابق و رئیس حزب اسرائیل بیتنو بود که ادعا کرد: نیویورک «مردی نژادپرست و اسلامگرا را انتخاب کرده است که از حماس حمایت میکند، به اسرائیل حمله میکند و غرب را به خاطر همه بحرانهای جهان سرزنش میکند».
علاوه بر این، لیبرمن نیویورک را به عنوان «نمادی از جهاد خاموش» انتخاب کرد و حتی تا آنجا پیش رفت که از یهودیان نیویورک خواست تا به «وطن واقعی» خود در اسرائیل مهاجرت کنند.
در همین حال، اوحد تال، عضو کنست و رئیس کمیته روابط اسرائیل و آمریکا در کنست، اعلام کرد: نیویورک «یک رهبر کمونیست، یهودستیز و اسلامگرا» را انتخاب کرده است. همین لحن در پوشش مطبوعات عبری نیز غالب بود، تا جایی که در مقالهای در روزنامه برجسته اسرائیلی هاآرتص، نحوه برخورد رسانههای اسرائیلی با پیروزی زهران ممدانی مورد تمسخر قرار گرفت و گفته شد که این پیروزی «ممدانی را به عنوان بزرگترین تهدید برای موجودیت ما به تصویر کشیده است» و «استودیوهای خبری و همچنین رسانههای اجتماعی در اسرائیل پس از پخش یک آگهی انتخاباتی که در آن ممدانی به زبان عربی، زبان یحیی سنوار، رهبر حماس، صحبت میکرد، وحشت گستردهای را تجربه کردند.
حتی پس از اعلام حمایت باراک اوباما از ممدانی، تمام برنامههای گفتگو در کانال ۱۲ اسرائیل، یک کانال غیردولتی، ناگهان شروع به اشاره به او به عنوان «باراک حسین اوباما» به جای باراک اوباما کردند و بر کلمه «حسین» که دارای بار معنایی اسلامی است، تأکید کردند.
در مقاله دیگری در تایمز اسرائیل، ممدانی به عنوان کسی توصیف شد که هیچ شکی باقی نمیگذارد که «حمایت او از فلسطینیان و امتناع او از به رسمیت شناختن مشروعیت اسرائیل به عنوان یک دولت یهودی، هسته اصلی هویت و هدف سیاسی او را تشکیل میدهد.»
چرا اسرائیل میترسد؟
زهران ممدانی هویت یا مواضع خود را پنهان نکرده است و شاید همین امر باعث تأثیرگذاری سخنرانی او شده است. به گفته ممدانی، ایالات متحده آمریکا، شریک اصلی اشغال فلسطین توسط اسرائیل است و مسئله فلسطین از اهمیت بالایی برخوردار است.
باید گفت که ممدانی حمایت بیدریغ خود را از مسئله فلسطین از دوران دانشگاه به صورت شفاهی ابراز کرده است.
طبق گزارشی مطول در نیویورک تایمز، دوستانش در دانشگاه تأیید کردهاند که او به مسئله فلسطین بسیار اهمیت میداده است.
حتی در دوران دانشجویی، ممدانی به راحتی نمادهای فلسطینی را پذیرفت، از جمله پوشیدن چفیه و نصب برچسبی روی لپتاپ خود که روی آن نوشته شده بود «به آپارتاید اسرائیل پایان دهید».
به گفته برایان برنل، استادی که بر پروژه نهایی دانشگاهی ممدانی نظارت داشت - که نظریه قرارداد اجتماعی ژان ژاک روسو را با ایدههای فیلسوف مشهور ضد نژادپرستی، فرانتس فانون، مرتبط میکرد - ممدانی پیوسته سوالات و مباحثی را در مورد مبارزه علیه استعمار، به ویژه در چارچوب مبارزه فلسطینیان علیه اشغال اسرائیل، مطرح کرده است.
در ماه می ۲۰۲۳، ممدانی به عنوان عضوی از مجلس ایالتی نیویورک (قوه مقننه ایالت)، لایحهای با عنوان «نه به هزینه ما» ارائه کرد که هدف آن قطع بودجه ایالت نیویورک بود که برای شهرکنشینان اسرائیلی اختصاص داده بودند.
در سال ۲۰۲۵، ممدانی همچنین اعلام کرد که در صورت انتخاب به عنوان شهردار، شورای پیشرفت روابط اقتصادی ایالات متحده و اسرائیل را که توسط اریک آدامز، تأسیس شده بود، منحل خواهد کرد.
از اکتبر ۲۰۲۳، ممدانی آشکارا اعلام کرده است که اسرائیل جنگ نسلکشی علیه نوار غزه را آغاز کرده است و مردم با وجدان باید «خواستار پایان دادن به بودجه نظامی ایالات متحده برای اسرائیل» شوند.
شاید یکی از جسورانهترین اظهارات ممدانی، ادعای مکرر او مبنی بر قصد دستگیری بنیامین نتانیاهو، نخستوزیر اسرائیل، در صورت بازدید از نیویورک باشد، با این استدلال که ارزشهای این شهر باید با قوانین بینالمللی همسو باشد.
وی همچنین اظهار داشت که ایده اسرائیل مبنی بر دین برتر را نمیپذیرد و تنها در صورتی میتواند آن را بپذیرد و حمایت کند که به یک دولت شهروندی تبدیل شود که به همه حقوق برابر اعطا کند.
با این حال، واقعیت این است که خشم و رنجش رژیم صهیونیستی از پیروزی ممدانی صرفاً به دلیل دیدگاههای صریح او علیه اسرائیل یا حمایت او از حقوق فلسطینیان نیست. به هر حال، منصب ممدانی در حال حاضر او را واجد شرایط ایفای نقش برجسته در تغییر مسیر سیاست آمریکا نسبت به دولت اشغالگر نمیکند، اما زنگ خطری در آینده برای اسرائیل است.
بر اساس گزارش شبکه «بولیتیکس تودی»، پیروزی ممدانی، با وجود میلیونها دلاری که میلیاردرهای طرفدار صهیونیست برای جلوگیری از آن خرج کردند، همچنین نشان دهنده پیروزی بر اسرائیل است. این نشان دهنده یک تغییر قابل توجه و بیسابقه است که از آغاز جنگ اسرائیل علیه غزه در جامعه آمریکا در حال رخ دادن است.
از سوی دیگر، افکار عمومی آمریکا، به ویژه در میان جوانان، نسبت به اسرائیل نظر خوبی ندارند. مسیحیان آمریکایی حتی کلیساها را ترک میکنند و از کشیشهایی که به آنها دستور دفاع از اسرائیل را میدهند، انتقاد میکنند. بخش بزرگی از جمعیت آمریکا اکنون بدون ترس دلایل واقعی حمایت ایالات متحده از دولت اشغالگر و آنچه ایالات متحده از اتحاد خود با رژیمی که مرتکب تخلفات وحشتناک میشود، زیر سوال میبرند.
انتخاب ممدانی به وضوح نشان دهنده این تغییر اساسی است. نیویورک تایمز نیز به همین نکته اشاره میکند و میگوید که نیویورکیها در واقع شروع به گرایش به سمت موضع ممدانی در مورد اسرائیل کردهاند، حتی اگر این موضع قبل از جنگ اخیر با احساسات جریان اصلی آمریکا بسیار فاصله داشته باشد.
طبق نظرسنجی دانشگاه کوینیپیاک که در اوایل اکتبر انجام شد، ۴۱ درصد از رأیدهندگان احتمالی در شهر نیویورک گفتند که دیدگاههای ممدانی در مورد اسرائیل به دیدگاههای آنها نزدیکتر است، در حالی که ۲۶ درصد گفتند که دیدگاههای رقیب او به دیدگاههای آنها نزدیکتر است.
خبرگزاری آسوشیتدپرس این نظر را اینگونه توصیف کرد: «حمایت از اسرائیل عملاً برای هر کسی که میخواست در نیویورک سیاستمدار شود، تا قبل از ظهور زهران ممدانی، یک ضرورت بود» و این چرخه شکسته شد.
نگرانی عمیق رژیم صهیونیستی از پیروزی ممدانی ناشی از آینده است. توانایی ممدانی برای پیروزی در چنین شهر مهمی، در کشوری که از زمان تأسیس اسرائیل، مهمترین متحد آن بوده است، با وجود حمایت آشکار او از مسئله فلسطین و بیاعتناییاش به اسرائیل، نشان دهنده تغییر عمیقی در افکار عمومی غرب است، تغییری که احتمالاً تشدید خواهد شد.
آنچه قبل از وقایع طوفان الاقصی و جنگ فرسایشی اسرائیل غیرقابل تصور بود، اکنون به واقعیت تبدیل شده است. در سالهای آینده، سیاستمداران کشورهای غربی ممکن است قبل از حمایت آشکار از اسرائیل، دوباره فکر کنند.
این تغییر عمیق، علاوه بر پیامدهای سیاسی مرتبط با پیروزی زهران ممدانی، همان چیزی است که رژیم صهیونیستی را از آن نگران میکند، به ویژه ترس شدید از اینکه حزب دموکرات آمریکا در سالهای آینده به یک حزب ضد اسرائیلی تبدیل شود.
نظر شما