«فواد توحیدی»، پژوهشگر موسیقی آیینی و دبیر هفدهمین جشنواره ملی موسیقی نواحی ایران در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان درباره تأثیر موسیقی نواحی در تقویت هویت ملی اظهار داشت: موسیقی نواحی، زبان زنده مردم در استان‌هاست و می‌تواند نقش بسزایی در حفظ هویت ملی ایفا کند. اما این وظیفه اصلی رسانه‌هاست، نه فقط جشنواره‌ها. رسانه‌ها، به ویژه صدا و سیما، اگر بخواهند وارد این حوزه شوند، می‌توانند تاثیر جدی در شناساندن موسیقی نواحی داشته باشند.
وی با انتقاد از بی‌توجهی رسانه‌های عمومی به سازهای ایرانی افزود: امروزه اغلب مردم گیتار و درام را می‌شناسند اما بسیاری حتی نام سازهای نواحی ما را نشنیده‌اند. چند روز پیش در یک فروشگاه لوازم موسیقی، کودکی به ساز تار اشاره کرد و از فروشنده پرسید: “آقا! قیمت این گیتار قدیمی چنده؟” این یعنی مردم ما حتی سازهای اصیل‌مان را نمی‌شناسند و این مسئله نگران‌کننده است.
توحیدی خاطرنشان کرد: صدا و سیما باید سیاست‌های خود را تغییر دهد. متاسفانه برنامه‌هایی مانند «دستان» در شبکه‌هایی پخش می‌شوند که بازدید بالایی ندارند. البته باید این واقعیت را هم بپذیریم که در یک دهه و نیم گذشته، مردم دیگر ارتباطی با صدا و سیما ندارند. اگر این رسانه با مردم صادق و شفاف بود، مخاطبان هم به آن اعتماد می‌کردند.
دبیر جشنواره ملی موسیقی نواحی ایران به اهمیت ثبت و حفظ سازهای بومی به عنوان میراث فرهنگی ناملموس اشاره کرد و گفت: «قرار شد در جشنواره‌هایی که برای معرفی ساز رَباب به عنوان میراث ایرانی برگزار می‌شود، اجرای میدانی این ساز در اولویت قرار گیرد.
این پژوهشگر موسیقی آیینی در پاسخ به این سوال که آیا ساز رَباب در جشنواره امسال حضور خواهد داشت، با توجه به مجاورت استان سیستان و بلوچستان با استان هرمزگان، گفت: بله، گروه «مستاک پَهره» از ایرانشهر با یک نوازنده رباب در این دوره از جشنواره شرکت دارند. چند سال پیش نیز ساز عود ثبت شد و جشنواره‌ای برای آن برگزار شد. ای کاش ما هم به همین سبک، برای رَباب بخشی ویژه در نظر می‌گرفتیم. به باور من، این اقدام می‌تواند به معرفی بهتر سازهای ثبت‌شده کمک کند.
توحیدی افزود: سازهایی چون چوقورو، جاری، سرنای گِلی، دُرَگ و بسیاری دیگر، قابلیت ثبت جهانی دارند و تنها در ایران یافت می‌شوند. پژوهشگران می‌توانند نقش مهمی در تهیه پرونده‌های ثبت این سازها داشته باشند و سازمان میراث فرهنگی باید در این زمینه با آنان همکاری و مشورت کند. متأسفانه بسیاری از پژوهشگران از روند تهیه این پرونده‌ها و ارائه آن‌ها به دفتر یونسکوی تهران اطلاعی ندارند.
نظر شما