به گزارش خبرگزاری شبستان : انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا در سال 2012 را می توان پس از بیماری هوگو چاوز مهم ترین رویداد این کشور مهم در آمریکای جنوبی دانست. انتخاباتی که به تقابل میان دو جریان اصلی حمایت از مستضعفین و پشتیبانی از سرمایه داری متجاوز انجامید و در نهایت حامیان چاوز نشان دادند اجازه نخواهند داد سمفونی ضد سرمایه داری به رهبری این مرد نیرومند متوقف شود.دوران حاکمیت چاوز را می توان به عرصه سوسالیسم قرن 21 نیز تشبیه کرد مساله که به همکاری میان کشورهای در حال توسعه برای غلبه بر فشارهای قدرت های سرمایه دار مانند آمریکا انجامید. در میان دوستان چاوز در عرصه بین المللی تهران همواره جایگاه ویژه ای داشته است. الگو برداری رئیس جمهور ونزوئلا از تحولات پس از انقلاب ایران و همچنین استفاده از فن آوری متوسط ایرانی در به حرکت در آوردن چرخ های توسعه از جمله مواردی بودند که در مناسبات کاراکاس و تهران نقش آفرینی مهم داشته و با پیروزی اخیر نیز تدوام خواهند یافت .
در بررسی مباحث داخلی ونزوئلا باید این نکته را در نظر گرفت که طرح های سوسیالیستی رئیس جمهور در حقیقت دو هدف را دنبال می کند که یکی از آنها افزایش قدرت در سطح منطقه ای و هدف دیگر مردم گرایی است .
بر اساس آنچه سنگ بنای سوسیالیسم بر آن نهاده شده است یک جامعه سوسیالیت باید بر قدرت دادن به طبق کارگر و جامعه مدنی تمرکز کند و این همان کاری است که مخافان چاوز از ابتدای به قدرت رسیدن او با آن مخالفت کردند.
طرح سوسیالیستی چاوز که بر اساس اندیشه ها و رویکردهای ضدغربی وی ا دارای ویژگی های ضد آمریکایی،ضد صهیونیستی است.به همین دلیل است که برنارد هنری لوی، نویسنده کتاب «ایستادگی در برابر بربریسم نوین» این نوع سوسیالیسم را موجب فساد و هرج و مرج می داند!
ترس از گسترده تر شدن افکار چاوز در سیاست های داخلی و سیاست های خارجی ضد غربی او موجب شد تا گروه های مخالف او که در انتخابات پارلمانی سال 2010 میلادی نتوانستند اکثریت آرا را به دست آوردند تلاش های گسترده ای برای بازسازی وجهه خود و پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری سال 2012 آغاز کنند.
آن ها با معرفی انریکه کاپریلس، که یک نامزد یهودی تبار است به عنوان نماینده سی حزب مخالف سعی کردند تا گامی در جهت تغییر روندهای سیاسی ونزوئلا بردارند.
کاپریلس در سخنرانی های پیش از انتخابات با اعلام اینکه کاملا مخالف با سیاست های خارجی و روابط او با برخی کشورها است،گفت:اگر من رییس جمهور ونزوئلا شوم اتحادی را که او با کشورهایی مانند ایران و بلاروس دارد،بر هم خواهم زد.
وی در این باره با مطرح کردن این پرسش که ما به غیر از تولید نفت چه اشتراک دیگری با ایران یا بلاروس داریم، مدعی شده بود که ونزوئلاباید روابط خود را با کشورهای مستقل قطع کند .اما با وجود تمام تبلیغاتی که گروه مخالف غرب گرای چاوز علیه او انجام داد، رییس جمهوری ونزوئلا که از زمان قدرت گیری برای مردم به ویژه فقرا و مستضعفین کشورش تلاش کرد و سیاست های ضد امپریالیستی و ضد آمریکایی را در پیش گرفت بار دیگر از سوی مردم انتخاب شد تا شش سال دیگر با روندی که مردم مافق آن هستند بر آنها حکومت کند.در همین حال طرح های توسعه ای به سود چاوز در حالی به نقاط حساس خود نزدیک می شوند که نیروهای سیاسی و اجتماعی با حمایت های حداکثر و تمایل به ادامه این تحولات بار دیگر به وی و جریان حامی اش اعتماد کرده اند. تغییر در روش های زندگی و کسب درآمد ، مبارزه با فساد اقتصادی و ایجاد اتحاد های منطقه ای و بین المللی از جمله پیروزهای چاوز در طول 14 سال حاکمیت بر ونزوئلا بوده است .چاوز در دوره شش ساله جدید باید سیاست مدارانی که به آرمان های بولیواری پایبند هستند را یافته و آنها را برای ادامه دادن نهضت آزادی از بند سرمایه داری آماده کند.
نظر شما