به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، «ابوالفضل جلیلی» کارگردان شناختهشده سینمای ایران در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر با «داد» در بخش مسابقه شرکت کرده است؛ فیلم «داد» درباره وفای به عهد و قسم خوردن است و همانند دیگر آثار ابوالفضل جلیلی می شود از منظر اخلاقی و تربیتی به آن نگاه کرد.
«ابوالفضل جلیلی»، کارگردان، فیلمنامهنویس و تدوینگر فیلم در گفتگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان درباره پرداختن به وفای به عهد در تازه ترین اثر سینمایی خود «داد» گفت: برخی چیزها همچون قسم خوردن در جامعه تقدس دارد، اما در جامعه امروز این تقدس از بین رفته و همه به راحتی قسم می خورند. من در این اثر خواستم بگویم قسم ارزشمند است و فردی که به خاطر محبتی که می بیند به قول و قسم خود وفادار می ماند و به بازداشتگاه خود برمی گردد.
این کارگردان سینما در پاسخ به این سئوال که در جامعه ای که اصول اخلاقی در آن کمرنگ شده چگونه «داد»می تواند تلنگری به افراد جامعه باشد که به وفای عهد و قسم خود پایبند باشند؟ اظهار کرد: من در «داد» بیش از آنکه این تلنگر را به مردم بزنم، بیشتر مخاطب مسئولان بودند؛ یعنی اگر در بعضی جاها یک مقدار کوتاه بیایم قطعا تاثیر اخلاقی خوبی بر جای می گذارد.
جلیلی در پاسخ به این سئوال که ساختار آثار شما خاص است و در نگاه اول مخاطب آن را مبتدی و سطحی می پندارد اما در ادامه با ابهام و سردرگمی مواجه می شود، در فیلم «داد» چگونه روایت خود را به تصویر کشیدید؟ توضیح داد: می گویند هر ظرفی مظروف خود را دارد و هر محتوایی فرم خود را دارد. ما زمانی به یک مدیر مراجعه می کنیم، ژست، فرم و لباس مان خاص آن دیدار است، وقتی به دیدار رییس جمهور برویم متعاقبا این فرم تفاوت می کند، وقتی با پدرمان صحبت می کنیم یک سری آداب را رعایت می کنیم و وقتی با دوستمان صحبت می کنیم یک سری آداب دیگر را رعایت می کنیم. در این فیلم وقتی بچه از زندان بیرون می آید، پدر و مادر خود را ندیده و اصلا نمی داند آنچه دیده و شنیده واقعی است یا آنچه خیال کرده، واقعیت دارد. خود سرنوشت این بچه سرگردان است و نمی داند یک ساعت بعد کجا است و قرار است چه اتفاقی در آنجا بیفتد؛ بنابراین این فیلم مونتاژ، صداگذاری و لباس فرم خود را می طلبد و نمی توان شیک و مرتب روی آن کار کرد.
این فیلمساز یادآور شد: در کانکسی که در گوشه ای افتاده نمی توان نورپردازی زیبا انجام داد اما فیلم های ایرانی معمولا این کار را انجام می دهند و سپس عنوان می کنند که چقدر فیلمبرداری فیلم خوب بوده در صورتی که داستان در یک قصر که اتفاق نیفتاده و تنها در یک کانکسی که با چهار توری بسته شده، رخ داده است؛ بنابراین نور و همه چیز باید در خدمت محتوا باشد. این فرمی است که من انتخاب کرده ام و این گونه نیست که بلد نباشم فرم زیبا ارایه دهم چرا که من بیش از ۴۰ سال است که در این حوزه فعالیت می کنم و کاملا به تمام فرم ها آشنا هستم.
وی در پاسخ به این سئوال که از لحاظ فنی ارزیابی شما از فیلم «داد» چیست و نقاط قوت و ضعف آن را چه می دانید؟ اظهار کرد: همین حالا که شما با من مصاحبه می کنید من از قبل نمی دانم که سوال شما از بنده چه خواهد بود و در لحظه جواب سوال شما را می دهم یا اینکه مدام به من زنگ می زنند و من می خواهم سریع صحبت خود را با شما به اتمام برسانم تا تلفن خود را جواب دهم. منظور من این است که من سینما را نمی سازم بلکه آن را زندگی می کنم و همه اینها تاثیرگذار هستند.
کارگردان فیلم «داد» ادامه داد: وقتی شما در یک خیابانی فیلمبرداری می کنید و گمان می کنید ممکن است شما را بگیرند که چکار می کنید و باید مجوز بیاورید. طبیعی است در چنین شرایطی نمی توانید تکنیک های آنچنانی و هالیوودی ارایه دهید چرا که شما ناچار هستید به سرعت در خیابان کار خود را بگیرید با این اوصاف هیچ وقت به این مسئله فکر نمی کنم که حتما تکنیک آنچنانی در کارم ارایه دهم و آن را به رخ بکشم زیرا من اگر بخواهم به رخ بکشم، فیلمم خراب شده است؛ همانند آوازه خوانی که در حال چهچهه زدن است اما وقتی می بیند مردم نشسته اند و به آواز او گوش می دهند، تصمیم می گیرد چهچهه اضافه بزند تا مردم کف بزنند اما صدایش می گیرد و همه چیز خراب می شود؛ بنابراین من همیشه در حد نرمال فعالیت کرده و به پیش رفته ام.
در خلاصه داستان فیلم «داد» آمده است: در کانون اصلاح و تربیت نوجوانان، بچههایی که پدر و مادر، یا وثیقه مالی یا ملکی ندارند، برای رفتن به مرخصی باید قسم یاد کنند که بعد از مرخصی به زندان برمیگردند. یکی از بچهها حاضر به قسمخوردن نیست. روز بعد قاضی با مسئولیت خودش به او مرخصی میدهد، با این شرط که بعد از اتمام مرخصی شرافتمندانه به زندان برگردد.
نظر شما