به گزارش خبرگزاری شبستان از اصفهان، این آیین پس از سخنان خطیب اصلی و مهمان ویژه مراسم به این صورت آغاز می شود که، یکی از ریش سفیدان یا روحانیان از منطقه فین کاشان، اعانه ای را که از فینی ها جمع کرده است به عنوان هدیه و شیرینی به متولی یا سرپرست اهالی خاوه ای در آستانه امامزاده می دهد و درخواست آوردن قالی مخصوص امامزاده شهید را از آستانه مبارک حضرت امامزاده سلطان علی (ع) طلب می کند.
خادمان بارگاه حضرت یک تخته قالی پیچیده شده را که رویش یک تکه پارچه سبز کشیده اند، از داخل حرم امامزاده بیرون می آورند و به بزرگان فینی می سپارند، جوانان فینی با دیدن قالی به شور و هیجان می آیند و با بانگ و فریاد «یا حسین ، یا حسین» برای به دست آوردن قالی(این قالی سمبل جنازه مطهر امامزاده است که در زمان شهادتش به رسم وادب احترام توسط اهالی فین در میان قالی پیچیده شده است) به سوی آن هجوم می آورند تا آن را از بزرگان فینی تحویل گرفته و به محل شستشوی نمادین آن انتقال دهند و در این زمان که قالی در طول مراسم میان انبوه جوانان چوبدست فینی ( چوبدستی نمادی از سلاح دفاعی رایج در آن زمان بوده است که در آن زمان اهالی فین با چوبدستی برای یاری این امامزاده و مقابله با دشمنانش به مشهد اردهال می آیند که متاسفانه پس از شهادت آن حضرت به این منطقه می رسند)حرکت داده می شود و هیچکس غیر از اهالی فین حق دست زدن به قالی و حمل آن را ندارد بلکه فقط می توانند با عزاداری و سینه زنی از کنار مراسم قالی شویان را همراهی کنند.
جوانان در پناه انبوه مردان چوب به دست که پیاپی چوب هایشان را در هوا تکان می دهند در حالیکه بانگ «الله اکبر» و «حسین، حسین» بر لب دارند قالی را گاهی بر روی دوش و گاهی بر روی دست دارند دوان دوان با هیاهو و ولوله با عبور از صحنها از میان جمعیت می گذرند تا قالی را به سرچشمه نهر شازده حسین، در میدان مقابل زیارتگاه ببرند.
گروهی از جوانان فینی نیز در تمام مسیر همگام و همراه با دسته حرکت می کنند و گذرگاه را برای گذر دسته از میان جمعیت انبوه عزادار و نظاره گر باز می کنند و در طول راه نیز، به فواصل کوتاه گوسفندان یا گوساله هایی را که صاحبان، گوشت یا ریختن خون آن را نذر کرده اند، پیش پای حاملان قالی ذبح و قربانی می کنند.
فینی ها بسان سپاه خشمگین می مانند که به قصد انتقام و خونخواهی به قلعه و دژ دشمن حمله کرده اند، گرد و غباری که از زیر گام های کوبنده و شتابان جوانان فینی به هوا بر می خیزد، افراد را در خود فرو می برد و جوانان با چوب های چرخان در آسمان، همچون امواجی در پس این پرده غبار ، خیزان و پویا پیش می روند و این دسته چون سیلی خروشان در گذرگاه دره هر بند و مانعی را به آسانی از پیش راه خود بر می کند و به کناری می افکند تا خود را به سرچشمه آب برساند.
حاملان قالی که بر سر چشمه واقع در بارگاه شاهزاده حسین که در مجاورت بارگاه سلطان علی قرار دارد رسیدند قالی را در کنار نهر روی زمین می گذارند و دور آب، حلقه می زنند و چوب هایشان را پیاپی در هوا تکان می دهند و در این هنگام، یعنی پیش از آداب شستن تمثیلی قالی امامزاده، مراسم لعن خوانی بر دشمنان حضرت انجام می گیرد و پس از پایان آداب شست و شو، قالی را دوباره به دوش می گذارند و از گذرگاهی در پای کوه اردهال که به در شرقی آستانه امامزاده منتهی می شود، به صحن سردار یا صحن فینی ها می برند.
در باز گرداندن قالی به آستانه، خاوه ای ها و شماری از فینی ها در دسته ای پیشاپیش حاملان قالی و فینی های چوب به دست، سینه می زنند و آرام و سنگین نوحه می خوانند و دم می گیرند تا دوباره به محل بارگاه سلطان علی ابن باقر می رسند، قالی را به بالای صفه در ایوان بقعه می برند در ایوان چند تن از بزرگان مردم فین و خاوه که انتظار قالی را می کشند به سوی حاملان قالی پیش می روند که قالی را بگیرند، لیکن جوانان از تحویل دادن قالی سر باز می زنند و با تکان دادن چوب هایشان بزرگان فینی و خاوه ای را از نزدیک شدن به قالی دور می کنند.
سرانجام در میان بانگ و فریاد «حسین، حسین» و «الله اکبر و الله اکبر» بزرگان فینی قالی را از جوانان می گیرند و به نمایندگان خاوه ای تحویل می دهند و خاوه ای ها قالی را با تشریفات و احترامی خاص به داخل حرم می برند و به خدام آستانه تسلیم می کنند و مراسم را با عزاداری و سینه زنی در ماتم شهید اردهال و مصائب جدغریبش اباعبداله به پایان می برند.
پایان پیام/
نظر شما