همواره عکاسی از یک ایل را از سگ گله آغاز می کنم

حسن غفاری، عضو انجمن عکاسان میراث فرهنگی که سال هاست به عکاسی از ایلات و عشایر سرتاسر ایران مشغول است، درباره ویژگی عکاسی از کوچ نشینان به خبرنگار شبستان گفت: تلاش برای ارتباط صادقانه با عشایر از مهمترین عوامل نزدیک شدن به آن ها و عکاسی از سبک زندگی و آداب عشایری است و تا عکاس از سوی یک ایل پذیرفته نشود، نمی تواند از آن ها عکاسی کند.

غفاری ادامه داد: حریم زندگی عشایر، با حریم مردم شهر و روستا متفاوت است. میان زندگی شخصی و جمعی عشایر دیوار بلندی وجود ندارد و از این نظر عکاس باید ابتدا اعتماد عشایر را برای عکسبرداری جلب کند.

وی همچنین افزود: از آن جا که خود من عشایرزاده بویراحمدی هستم، تعاریف و فرهنگ موجود در عشایر را به خوبی می شناسم. به طور مثال همیشه عکاسی از یک ایل را از سگ گله آغاز می کنم؛ چراکه او اولین کسی است که باید از من استقبال کند. و یا این که عکاسی از زنان و دختران را در مرحله پایانی عکاسی قرار می دهم تا حساسیت کمتری برانگیزد. از سوی دیگر، پیش از عکاسی از یک ایل، به گفت و گو با آن ها می نشینم که در این زمینه وابستگی قومی (خویشامندی سببی) میان من و آن ها بسیار مؤثر است.

غفاری درباره نگرش خود به عکاسی از آداب و رسوم عشایر می گوید: بخش مهمی از فرهنگ و تمدن ایران درآیین های ایلات و عشایر ریشه دارد. از سوی دیگر، درگذشته اهمیت حضور ایلات و عشایر به سبب برخورداری از اسب و اسلحه برای حفظ مرزها دوچندان بوده است. اما این اقوام کوچ نشین که در زمان قاجار 20 درصد جمعیت کشور را تشکیل می داده اند، امروز به 2/1 درصد جمعیت کشور رسیده اند.

وی می افزاید: پدیده کوچ نشینی در نقاط مختلف دنیا مرسوم است اما در این میان، کوچ نشینان ایران تولیدگرانی پرمنفعت و کم هزینه برای کشور خود هستند که در مقایسه با مردم شهرها و روستاها، از امکانات بسیاری محروم مانده اند.

عضو انجمن عکاسان میراث فرهنگی، به نوع نگاه خود در ثبت سبک زندگی ایلاتی اشاره می کند و می گوید: برای من در عکاسی از ایلات، اولویت با نگرش فرهنگی است تا ارزش هنری؛ بنابراین برای نشان دادن زندگی طبیعی عشایر، تا آن جا که ممکن است از قاب بندی های ساده بهره می برم و هرگز از لنزهایی که ایجاد اغراق می کنند، استفاده نمی کنم.

غفاری در پایان خاطرنشان می کند: دوربین عکاسی خیلی زود جای خود را در میان مردم شناسان باز کرد؛ چراکه پیش از آن، مردم شناسان مجبور بودند از مشاهدات خود طراحی کنند. امروز که جهانی سازی همه نقاط دنیا را درمی نوردد، شاید نتوان در مقابل آن ایستادگی کرد، اما می توان میراث معنوی(سبک زندگی انسان ها، آداب و رسوم و ...) را با عکاسی ثبت کرد.

پایان پیام/