آیا طرف غربی به دنبال رویای بغداد سازی تهران است؟

به گزارش خبرنگار سیاسی شبستان، بغداد سازی اصطلاحی است که آمریکا در سال های پس از 2003 میلادی به دنبال آن است که بتواند دیگر کشورهای منطقه خاورمیانه را نیز مانند عراق در چنگال خود بگیرد.
این سیاست آمریکا بسته به قدرت هر کشوری متغیر است. کشورهایی مانند عربستان و بحرین و دیگر کشورهای منطقه که خودشان تمام اختیاراتشان را براحتی در اختیار آمریکا قرار می دهند احتیاجی به چیدن مشاهداتی ازجمله تاکید بر روی مسائل هسته ای ندارند اما ایران کشوری قدرتمند است که 34 سال با تمام قوا از بطن جامعه اش در برابر آمریکا قد علم کرده و مبارزه با چنین کشوری نیازمند برنامه های کلان استراتژیک است.
مساله هسته ای ایران و ایجاد مناقشات بسیار بر روی آن مساله تازه ای نیست و آمریکا این برنامه را هم برای ایران و هم برای عراق طراحی کرده بود که در بغداد این طرح پاسخ داد و در ایران هر روز بیش از گذشته با مشکل روبرو می شود.
انرژی هسته ای و غنی سازی اورانیوم و ساخت بمب اتم بهانه ای بود که واشنگتن توانست تمام قدرت خود و اعضای دیگر ناتو را برای از بین بردن صدام و در اختیار گرفتن بغداد به کار گرفت و تا مدتی توانست با موفقیت عمل کند و سال 2011 نیز این مردم عراق بودند که با انتخاباتشان نشان دادند که آمریکا دیگر جایی در این کشور ندارد.
اما رویای بغداد سازی در خصوص تهران هم در ذهن آمریکا گل کرده بود. این کشور از همان سال ها فناوری هسته ای در ایران را هم زیر سوال برد و هم پیمانان غربی اش هم به او کمک می کردند تا بتواند ایران را محکوم به ساخت بمب هسته ای کند غافل از این که نه تهران بغداد است و نه جمهوری اسلامی ایران حزب بعث عراق.
جمهوری اسلامی ایران از آنجایی که حمایت مردم را در تمام مراحل به دنبال دارد و همواره برای احقاق حقوق یک ملت تلاش می کند نه برای دست یافتن به قدرت جهانی و دیکتاتوری پس می تواند در مقابل چنین بهانه جویی هایی از موضع قدرت برخورد کرده و هیچگاه ضعفی ندارد که بخواهد به راحتی مواضعش را در برابر چنین اقدامات دشمنانش سست و بی عنصر جلوه دهد. از این رو کشورمان تا جایی که فشار غرب و آمریکا را احساس کند با آنان با قدرت بیشتری مقابله خواهد کرد و طرف مقابل نیز با دانستن چنین موضوعی راه حل را برگزاری نشست ها و مذاکرات اعلام کرد و از چندین سال گذشته در غالب های مختلف اصرار بر مذاکره با ایران داشته است.
مواضع غربی در هر نشست رنگ و بویی متفاوت دارد
تاکنون سه دور مذاکره بین ایران و گروه 1+5 در ژنو و دو دور نیز در استانبول برگزار شده است. تیر ماه 1387، مهر ماه 1388، آذر ماه 1389 به ترتیب مذاکرات ژنو یک، دو و سه برگزار و استانبول بهمن 1389 و همچنین 26 فروردین ماه 1391 میزبان دور بعدی گفت‌وگوها بود. پس از آن نیز ایران و این گروه در بغداد در یک نشست به ادامه اعلام مواضع خود پرداختند.
مواضع طرف غربی در هر یک از این نشست ها متفاوت بوده است. در دور اول مذاکرات ابتدا گروه 1+5 با تاکید بر کوتاه آمدن در مقابل خواسته های مردم ایران پا به نشست گذاشت اما در مذاکرات بعد باز هم بر طبل بی عدالتی کوبید و باعث شد که ایران هم با ادامه چنین نشست هایی مخالفت کند.
دور دوم مذاکرات نیز با اعلام صلح گروه 1+5 شروع شد تا جایی که غنی سازی اورانیوم ایران را تا هر درصدی مجاز خواندند اما در چند نشست بعد بالکل نظرشان تغییر کرده و باز به مواضع آمریکایی و اسرائیلی در مقابل ایران دست یافتند.
اما در دور سوم که هر دو طرف با امیدواری به برگزاری نشست پرداختند این غربی ها بودند که کوتاه آمدنشان را با انتخاب کشور ثالث از سوی ایران نشان دادند و در ابتدا بر موافقت با غنی سازی اورانیوم از سوی ایران تاکید داشتند تا جایی که مذاکرات بغداد آغاز شد و در این مذاکرات بود که تعلیق همه فعالیت‌های غنی‌سازی اورانیوم ایران، انتقال اورانیوم غنی شده با غلظت 20 درصد به کشور ثالث و تعطیلی تاسیسات هسته‌ای فردو از سوی غرب بیان شد و این یعنی نبود هیچ پیشرفتی در روند مذاکرات .
با این حال ایران با ارایه بسته پیشنهادی با ادامه مذاکرات موافقت کرد و حال تمام این تصمیمات به مذاکرات فردا در مسکو بستگی دارد. اگر طرف غربی باز هم بر مواضع خصمانه خود تاکید کند به نظر می رسد برای ایران هیچ گونه امیدواری نسبت به ادامه مذاکرات وجود ندارد و این نقطه ای است که کشورمان می بایست به هر گونه نشست با طرف های غربی پایان دهد اما اگر 1+5 باز هم از خودشان نرمش نشان دادند تا حدی می توان به ادامه گفتگوها و حتی کاهش و یا قطع تحریم ها امیدوار بود.
پایان پیام/