به گزارش خبرگزاری شبستان در همدان، یکی از دشوارترین روزگارها در عصر امامت، دوران امامت امام حسن عسکری(ع) بوده است. در آن زمان، فتنه‌های فراوانی رخ داد و شبهه‌های زیادی درباره امامت آن حضرت پدید آمد؛ به گونه‌ای که تنها عده‌ای اندک از دوستان و یاران خاص ایشان عقیده و ایمان خالص و ناب خود را از گردباد فتنه‌ها و توفان شبهه‌ها ایمن نگه داشتند و تا پایان عمر بر اعتقاد به امامت آن حضرت باقی ماندند.
تدبیرهای شگرفی که آن حضرت برای حفظ جایگاه امامت و راهنمایی امت و حفظ جان شیعیان به رغم آن همه وسوسه‌ها و دسیسه‌ها و دشمنی‌ها به کار برد، خواندنی و شگفتانگیز است. آگاهی از این تدبیرها، برگی است از دفتر امام شناسی و معرفت به چگونگی انجام رسالت آن حضرت در آن روزگار دشوار.
امام حسن عسگری(ع)، یازدهمین پیشوای شیعیان در سال 232 هجری قمری در مدینه متولد شدند و دوران عمر ایشان 29 سال می‌باشد که 13 سال اول را در مدینه،10 سال قبل از امامت و شش سال زمان امامت خود را در سامرا زندگی کرده‌اند.
امامت۶ ساله امام عسگری(ع)
امام(ع) سه سال از دوران امامت شش ساله خود را در زندان سپری کردند اما این طور نبود که ایشان سه سال به طور مداوم در زندان باشند بلکه به دفعات بخصوص توسط معتمد عباسی زندانی شدند؛ به طوری که هر جریانی که اتفاق می‌افتاد و موجب ترس عباسیان می‌شد، امام(ع) را دستگیر و زندانی می‌کردند با این حال ایشان در طول سه سال باقی مانده اقدامات اساسی زیادی را برای شیعیان و مسلمانان انجام دادند.
یکی از اقدامات مهم امام یازدهم(ع) ایجاد سازمان وکلا بود؛ یعنی ایشان افرادی را به عنوان وکیل به مناطق مختلف فرستاده بودند که هر کدام مستقل از سایرین فعالیت می‌کردند اما همه آنها به طور مستقیم با امام(ع) در ارتباط نبودند بلکه برخی نیز با واسطه با ایشان ارتباط برقرار می‌کردند و همچنین امام(ع) پیک واحدی داشتند که همه وکلا نامه امام عسگری(ع) را فقط از آن پیک می‌پذیرفتند نه فرد دیگر.
ارتباط غیرمستقیم، حرف‌های پشت پرده و اعمالی این چنین از جمله رویه‌های امام دهم و یازدهم(ع) بود که گویی ایشان می‌خواستند بدین طریق مردم را برای مواجهه با عصر غیبت آماده کنند مخصوصا اینکه امام یازدهم (ع) نیز مورد تهدید دشمنان و از نظر جانی در خطر بودند و امام هادی(ع) نیز همواره ایشان را از عموم مردم پنهان می‌کردند و فقط نزدیکان ایشان را امام بعد از امام هادی(ع) می‌شناختند.
این جریان موجب شد مردم پس از شهادت امام دهم(ع) امامت حضرت عسگری(ع) را انکار کنند اما ایشان به وسیله کرامات خاص خود به کرات امامت خود را اثبات کردند. آن حضرت(ع) و همچنین امام هادی(ع) در محیطی کاملا نظامی زندگی کردند و بر اساس شرایط سیاسی زمان لقب عسگری به ایشان دادند اما این ویژگی در وجود مبارک امام حسن عسگری(ع) نمود بیشتری داشت.
امام(ع) در پنج سال آخر عمر خود به شدت از وجود حضرت مهدی(عج) محافظت و صیانت می‌کردند و ترتیبی دادند که هیچ کس از وجود مبارکشان خبردار نشدند چرا که به اذن خداوند و در اثر تقوا و پاکدامنی خود نرجس خاتون، جسم مادر آن حضرت نیز در زمان بارداری به گونه‌ای نبود که کسی به وجود فرزندی در بطنش پی ببرد؛ تا جایی که هنگام شهادت امام حسن عسگری(ع) نیز معتمد عباسی کسانی را فرستاد تا حتی کنیز امام(ع) را معاینه کنند تا اگر باردار بودند فرزندش را به قتل برسانند غافل از اینکه امام زمان(عج) آن زمان پنج ساله شده بود.
شهادت امام حسن عسگری در 29 سالگی
امام حسن عسگری(ع) در سن 28 یا 29 سالگی و در هشتم ماه ربیع الاول سال 260 هجری قمری توسط معتمد عباسی مسموم شده و به شهادت رسیدند اما ایشان قبل از شهادت به مدت چند روز به بستر بیماری افتادند و در این مدت خلیفه عباسی پزشکانی را به بالین ایشان می‌فرستاد تا گواهی دهند آن حضرت در اثر مرگ طبیعی از دنیا رفته است در حالی که هیبت والای ایشان در اثر سم به قدری افول کرده بود که واضح روشن بود؛ با این حال شیعیان در پاسخ به این شبهه تاریخی که می‌گویند شاید امام حسن عسگری(ع) در اثر بیماری از دنیا رفته اند، به حدیث امام صادق(ع) استناد می‌کنند که فرمودند: ما اهل بیت(ع) از دنیا نمی‌رویم مگر اینکه یا مسموم می‌شویم و یا با شمشیر کشته می‌شویم.
امام دوازدهم (عج) تولدی مخفیانه داشتند از این جهت ولادت ایشان بی‌شباهت به ولادت حضرت موسی (ع) و حضرت ابراهیم (ع) نیست. با وجود تدابیر امنیتی شدیدی که جاسوسان و مأموران خلیفه عباسی برای کنترل منزل امام یازدهم (ع) اعمال کرده بودند، آقا امام زمان (عج) در پانزدهمین روز از ماه شعبان سال 255 در سامرا قدم به جهان هستی گذاشتند.
با شهادت امام حسن عسکری (ع)، امام زمان (عج) در سن ۵ سالگی عهده دار منصب امامت شیعیان شدند و براساس آنچه که در روایت‌ها به آنها اشاره شده، تا آن زمان هیچ فردی از وجود مبارک آن حضرت آگاهی نداشت.
دوران زندگی امام زمان (عج) به ۴ دوره تقسیم می‌شود که دوره نخست شامل تولد ایشان تا غیبتشان است و دوره دوم غیبت صغرا حضرت مهدی (عج) را شامل می‌شود، همچنین دوره‌های سوم و چهارم به ترتیب شامل دوره غیبت کبرا امام زمان (عج) و دوره حکومت این حضرت می‌شود.
فضلیت روز هشتم ربیع‌الاول
شیخ عباس قمی درمفاتیح الجنان درفضیلت این روز چنین می‌‌گوید
روز عید بزرگ و عید بقر است وازبرای آن شرح بزرگی است که درجای خود ذکر شده و روایتی نقل شده که هر که دراین روز چیزی انفاق کند گناهانش آمرزیده شود.و گفته‌اند که مستحب است دراین روز اطعام برادران مومن و خشنود گردانیدن ایشان و توسعه دادن درنفقه و پوشیدن جامه‌های نو و شکر و عبادت حقتعالی کردن.
و این روز، روز برطرف شدن غمها است و روز بسیار شریفی است و چون روزهشتم ماه وفات امام حسن عسکری (ع)بوده این روز، روزاول امامت حضرت صاحب الزمان (عج) و سبب مزید شرافتش خواهد بود.
برای این روز مبارک اعمال مخصوصی ذکر شده است:
اطعام مومنان و شادمانی :
مستحب است در اين روز اطعام برادران مؤمن و خوشنود گردانيدن ايشان و توسعه دادن در نفقه و پوشيدن جامههاى نو و شكر و عبادت حق تعالى كردن و اين روز روز برطرف شدن غمها است و روز بسيار شريفى است و چون روز هشتم ماه وفات امام حسن عسكرى عليه السلام بوده اين روز روز اول امامت حضرت صاحب الزمان ارواح العالمين فداه و سبب مزيد شرافتش خواهد بود
انفاق در روز 9 ماه ربیع‌الاول :
روز نهم روز عيد بزرگ و روز عيد بقر است و از براى آن شرح بزرگى است كه در جاى خود ذكر شده و روايتى نقل شده كه هر كه در اين روز چيزى انفاق كند گناهانش آمرزيده شود.
نظر شما