به گزارش خبرنگار شبستان، نوزدهمین اتاق رسانه سینمای ایران با حضور مسعود فراستی، جواد طوسی، امیر قادری و علی معلم برگزار شد.
مسعود فراستی منتقد دائم برنامه سینمایی هفت در تعریف نقد سینما گفت: نقد تحمل و تحمیل است به این معنی که نقد را باید به انسانهای بی تحمل تحمیل کرد. من فکر می کنم نقد آیینه و پنجره، تیغ دل و عقل است این تیغ را همچنان باید تیزتر کرد و نباید به کسی باج داد نقد باید دیدگاه شخصی منتقد را در معرض دید قرار بدهد. هرگاه اثر هنری به درگیری شخصی منتقد تبدیل نشود، نقد به وجود نمی آید.
وی ادامه داد: وقتی من فیلمی را نقد می کنم به عکس العمل منتقدین نگاه نکرده و حرف خودم را می زنم. امروز برای من تنها فیلم مساله بوده در حالی که در گذشته به ردپای مولف نگاه می کردند. من محتوا بلد نیستم و زمانی آن را می فهمم که فرمی به من داده شود و آن محتوا را بیان کند. وقتی فرمی وجود نداشته باشد، محتوایی وجود نخواهد داشت. معتقدم کسی که حرفش را نتواند به فرم تبدیل کند اصلاً آن حرف را بلد نیست.
علی معلم با اشاره به نقش نقد در فروش یک فیلم بیان کرد: مردم همواره به یک راهنما نیاز داشته و تنها کسی که می تواند در میان هزاران فیلم ساخته شده به آن کمک کند منتقد است نقد در جامعه ایرانی بسیار موثر بوده و البته بستگی به فیلم آن دارد برای فیلمی که جعلی است، نقد هم تاثیرگذار نخواهد بود. من تعجب می کنم که فراستی در هفت در مورد فیلمهایی حرف می زند که اصلاً وجود ندارد و جعلی است.
وی ادامه داد: قرار نیست همه مردم حرف منتقد را گوش کنند تاثیر نقد بر خواصی بوده که جامعه را می چرخاند. مشکل برنامه سینمایی هفت فراستی نیست بلکه تلویزیون دستگاه نقد را تعطیل کرده و نمی خواهد دیالوگی صورت بپذیرد اگرچه در این راه اشتباه می کند.
علی معلم با انتقاد از صحبت های ابراهیم حاتمی کیا در مورد موضوعات مختلف عنوان داشت: چه کسی به ابراهیم حاتمی کیا نمایندگی یک نسل را داده است و او از نسل جنگ به نمایندگی همه مردم حرف می زند؟! فراستی نیز هیچگاه خود را به عنوان نماینده جامعه منتقدان معرفی نکرده است او نظر شخصی خود را براساس دانش خود بیان میکند.
علی معلم در ادامه با اشاره به جایگاه جشنواره های کن و برلین در سینمای ایران و جهان گفت: جشنواره ها محلی است برای عرضه فیلمهای مختلف. جشنواره فضایی است که همه فیلمها در آن عرضه شده و کارگردانان می توانند پیش داوری در مورد اثر خود داشته باشند. اگر یک جشنواره سعی کند که یک فیلم جهان سومی را با یک رویکرد سیاسی خاص علم کند، شکست خواهد خورد چرا که یک فیلم سینمایی با جایزه یک فستیوال خوب و بد نمی شود؛ فیلم باید جایگاه خود را در تاریخ پیدا کند.
جواد طوسی در پایان صحبت های خود در پاسخ به پرسش یکی از حاضرین مبنی بر فیلمهای ایرانی کارگردانانی چون بهمن قبادی، محمدرسولف و جعفر پناهی که مورد حمایت جشنواره های خارجی قرار می گیرند، گفت: اگر برخی از فیلمسازانی که بیش از حد مورد حمایت غرب قرار می گیرند تا حدی به دلیل سیاستهای اپوزیسیون پرور کشور ماست. سینمای مستقل در کشور ما جایگاهی نداشته و این کارگردانان هیچ فضای نمایشی برای عرضه آثار خود ندارند.
پایان پیام/
نظر شما