این مسجد ۲۰۰ ساله ریشه هارمونی میان اهالی هند و بنگلادش است

خبرگزاری شبستان،گروه جهان اسلام: ساکنان دو روستای مرزی در بنگلادش و هند اکنون ده ها سال است که در صلح با هم زندگی مشترک مسالمت آمیز دارند.آنها پیوندهای دیرینه و یک مکان مشترک برای عبادت دارند که به طور منظم برای برگزاری سنت ها و اعیاد مذهبی در آنجا جمع می شوند.

این مکان به گفته افراد محلی یک مسجد قدیمی است که ریشه این هماهنگی و هارمونی مثال زدنی بین مردم دو کشور هند و بنگلادش است.

این مسجد که دو قرن قدمت دارد در روستای «بانشجانی» در منطقه «کوریگرام» و در نزدیکی خط صفر مرز شمالی بنگلادش و هند واقع شده است.

ضلع شمالی این مسجد رو به روستای «Jhakuatari» در منطقه «کوچ بهار» واقع در بنگال غربی هند است.

مردم هر دو روستا نماز خود را در مسجد جامع «سیمانتا » که در منطقه مرزی دو کشور قرار گرفته است اقامه می کنند.

«نازرول میاه»  62 ساله ، ساکن بانشجانی و موذن این مسجد در این باره گفت: مسلمانان هر دو روستا هر روز در مسجد جمع می شوند و هر روز نماز می خوانند. پس از نماز  آنها با هم احوالپرسی می کنند و آنقدر صمیمی هستند که نمی توان فهمید شهروندان کشورهای مختلف هستند.

«جهانگیر عالم» 32 ساله ،یکی دیگر از اهالی روستای بانشجانی گفت: مردم از مناطق مختلف بنگلادش و هند به دیدن این مسجد می آیند تا پیوند بی نظیر ما را ببینند.

«ابوبکر صدیق»  45 ساله، یک روستایی دیگر  هم در این باره گفت : این مسجد به ویژه در روزهای جمعه پر جنب و جوش است ، زیرا تعداد زیادی از مردم هر دو روستا برای اقامه نماز جمعه به آنجا می آیند.

«خیبر علی » شهروند 79 ساله ،ساکن روستای «جاکواتاری» هند گفت: ما هیچ تفرقه و اختلافی نداریم .سال هاست در اینجا زندگی می کنیم ، شادی و غم خود را تقسیم می کنیم و به یکدیگر کمک می کنیم.

وی همچنین خواستار ابتکاراتی برای بازسازی این مسجد شد.

علی افزود: در حال حاضر پیچیدگی های قانونی برای ساخت هر گونه زیرساخت در مجاورت مرز وجود دارد اما اقدامات لازم برای بازسازی مسجد باید از طریق مقامات مربوطه هر دو کشور انجام شود.

«احمد علی» 67 ساله ، اهل هند  از روستای جاکواتاری  گفت: ما قوانین را نقض نمی کنیم و برای ورود به بنگلادش هرگز از سیم های خاردار عبور نمی کنیم.

وی افزود: ما فقط برای رفتن به مسجد از جاده مرزی استفاده می کنیم. پس از اقامه نماز و سلام و احوالپرسی با یکدیگر هم  به روستای خود در هند برمی گردیم.

«همایون کبیر میتو» ، رئیس اتحادیه «پاتوردوبی پاریشاد» در «بورونگاماری» نیز گفت: مردم هر دو روستا از اقوام یکدیگر هستند. پس از جداسازی در سال 1947 ، برخی از آنها اکنون شهروندان هند و برخی دیگر بنگلادشی هستند.

وی افزود: همه آنها از فرهنگ ، سنت و سبک زندگی هستند و حتی نیروهای مرزی هر دو کشور هرگز مشکلی در این زمینه ایجاد نکرده اند.