خبرگزاری شبستان، گروه اجتماعی، معصومه بدخشان: اگر یک میلیارد داشتید با آن چه می‌کردید؟ به راستی پاسخ ما به این پرسش چیست. شاید به خرید یک خانه کوچک در فلان منطقه‌ی یا خرید زمینی در حاشیه شهر فکر کنید و شاید داشتن یک میلیارد با وجود درآمدهای پایین و تورم بالایِ این روزها رویایی دست نیافتنی باشد و اصلا به داشتن آن فکر هم نکنید.
بر کسی پوشیده نیست که درصدِ بالایی از مردم ما برای پاسخ دادن به این پرسش که «اگر یک میلیارد تومان پول داشتید با آن چه می‌کردید؟» قبل از هر چیز به رفعِ نیازهای ابتداییِ زندگی‌شان با این پول فکر می‌کنند. یعنی یا آن را خرج مسکن می‌کنند یا سرمایه‌ای می‌کنند برای کسب و کاری یا با آن در اندیشه‌ی ساختنِ آینده‌ی فرزندانشان خواهند بود.
در همین پایتخت اما هستند کسانی که با یک میلیارد تومان سرویس چینی می‌خرند. شاید در مخیله‌اتان هم نگنجد و همانند نگارنده بیشتر فکر کنید یک شوخی است اما با این پول می‌توان یک سرویس چینی 12 نفره غذاخوری خرید.
تاکید می کنم سرویسی چینی با آب کاری طلا که ساخت کشور ایتالیا است و برای خریدش باید 980 میلیون تومان پولِ رایج مملکت را پرداخت کنید.
اگر این قیمت را باور کردید حتما به این فکر می‌کنید که حتما برای افراد خاص سفارشی وارد می‌شود و خیلی عمومی نمی‌توان دید. تا حدودی درست فکر می‌کنید، ممکن است برای افراد خاص باشد اما این سرویس در یک مغازه لوکس در یکی از پاساژهای لاکچری پایتخت به راحتی در دسترس است.
فقط باید مراقب باشیم هنگام دیدن و دست زدن به این سرویس چینی، ظروفی از آن نشکند، چون با شکستن یک بشقاب حدود صد میلیون تومان باید خسارت پرداخت کنید. نکته جالب این است وهنگامیکه به سایت اصلی این برند سرویس چینی مراجعه می کنید جدیدترین نوع آن همانی است که در این پاساژ لاکچری دیده ایم.
راستی صد میلیون تومان حقوقِ چند ماهِ یک کارمند است؟
وقتی چنین سرویسی در این فروشگاه برای فروش گذاشته شده و البته انواع مختلفی هم دارد، یعنی خریدارانی هم داشته و دارد. سرویس چینی غذا خوری یک میلیاردی که باید پول سرویس چای و قهوه خوری آن را جدا پرداخت کنید، رنگی سبز آبی با دورهای طلایی با یک گل برجسته بر روی یک میز نهار خوری خودنمایی می‌کند. فروشنده مرد که ظاهری آراسته داشت درباره این سرویس چینی می‌گوید: ساخت کشور ایتالیا است و طلاکاری هم شده است.
980 میلیون تومان در ذهنم تکرار می‌شد پرسش‌هایی در ذهنم خطور می‌کرد؛ چه کسانی با چه درآمدی حاضرند این سرویس چینی را به خانه خود ببرند؟ اگر یکی از بشقاب‌های آن بشکند آیا ناراحت می‌شوند یا خیر؟ آیا تزیینی است یا مورد استفاده هم قرار می‌گیرد؟
این سطح از فاصله طبقاتی چگونه در جامعه شکل گرفته که در بالاشهر و در یک فروشگاه، سرویسی به قیمتِ حدود یک میلیارد تومان به فروش می‌رسد و چند محله پایین‌تر پولِ همان سرویسِ غذاخوری، رویایِ شبانه‌روزیِ بسیاری از آدمی‌زادگان است.
از نگرانی های یک کارگر با حقوق دومیلیون تومانی برای رهن خانه مستاجری که هر روز باید به ریال خرج کند اما اجناس، رهن و اجاره ها به نسبت قیمت نجومی دلار و یورو هر روز بالا می رود و کمر او شکسته تر به نظر می رسد، تا دلخوشی های میلیاردی انسان ها فکر می کنم مدام این سوالات در ذهنم رفت و آمد می کند.
جالب است بدانید که این پاساژهای لاکچری در شمال تهران، برای بسیاری از مردم جایی برای تفریح است. بسیاری از مردم با این علم که نمی توانند چیزی در این پاساژ‌ها بخرند(از جمله خودِ نگارنده) به آنجا می‌روند و در نهایت شاید پولشان به خوردن یک غذا در فود کورت این پاساژ برسد.
اما تنها این چنینی‌ها نیست که قیمت نجومی دارد، اجناس گران دیگری هم هستند که با حراج‌های 50 درصدی هم باز گران هستند.
به سراغ مغازه‌ی کیف فروشی می‌روم که کیف‌های کوچک و بزرگ رنگی در خود جای داده است. کیف های کوچک هشت میلیون تومان و کیف هایی که اندازه بزرگتری دارند 14 میلیون تومان هستند. این کیف ها هم از چرم گاو ایتالیا ساخته شده است. گویا گاوهای ایتالیا با گاوهای ما خیلی فرق می‌کنند.
در ادامه این پاساژگردی، مانتو بلند مشکی با آستین های چین دار در پشت ویترین یکی دیگر از این مغازه ها هم خودنمایی می کند، قیمت این مانتو 5 میلیون و 100 هزار تومان است در حراج حدود 4 میلیون و خورده‌ای شده است. تعداد زیادی مانتو با همین قیمت به چشم می خورد و یکی از مشتری های این مغازه وقتی قیمت را می شنود می گوید: این برند کدام کشور است؟
فروشنده هم پاسخ می دهد: برند ایرانی است اما پارچه اش فرانسویی است و از هر مانتو یک عدد دوخته شده است. مشتری باز قانع نمی شود و تاکید می کند حداقل کاش مانتو را از فرانسه می آوردید و به این قمیت می فروختید با قیمت دلار و یورو الان می توانستیم توجیه شویم.
گویا برای گران فروختنِ هر چیزی باید آن را به یکی از کشورهای اروپایی یا امریکایی نسبت داد.
در ادامه به مغازه لباس زنانه فروشی که اکثر جنس ها رنگ کهنگی به خود گرفته است سری می زنیم. یک شومیز معمولی 4 میلیون و 500 هزار تومان است. یک پیراهن ساده حدود 14 میلیون تومان قیمت خورده است.
یک مشتری این مغازه یکی از بلوزهای بافت را امتحان می کند و هنگام خرید وقتی قیمت را می پرسد با مبلغ 3 میلیون و 500 هزار تومان رو به رو می شود و لباس را پس می دهد و می گوید فکرمی کردم 350 هزارتومان است.
فروشنده هم می گوید این لباس ها از یک برند اسپانیایی است و تمامی قیمت ها به تومان است. مشتری با احساس خجالت زدگی زیاد که بر روی صورتش موج می زد بلوز را پس می دهد و از مغازه خارج می شود.
این پاساژ لاکچری که در منطقه یک تهران قرار دارد، اکثر اجناسش در این رنج قیمتی هستند و بسیاری از بازدید کنندگان تنها برای دیدن آمده اند و مشتری نیستند و با دست خالی از این پاساژ خارج می‌شوند و درنهایت مجبورند به دنبال روزمرگی‌های خود که با پول جیبشان همخوانی داشته باشد بروند
نظر شما