به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت خبرگزاری شبستان، تاریخ سازی و اثرگذاری پُردامنه واقعه عاشورای حسینی در حیات بشریت صرفاً به رشادت ها، اخلاص و حماسه سازی‌های مردانه محدود نبوده است بلکه بانوان نیز در این نقش زنده و پویای عاشورا تاثیری بی بدیل داشته اند. چنان که سیره کلامی و رفتاری حضرت زینب کبری(س) در منزل به منزل این واقعه به ویژه بعد از به شهادت رسیدن حضرت سیدالشهداء(ع) و یاران باوفایشان این حقیقت را به زیبایی تمام نشان می دهد.
از این رو، به مناسبت فرا رسیدن عاشورای حسینی که به نوعی آغاز قافله سالاری و مصائب حضرت زینب کبری(س) نیز است و در بررسی آموزه های عبارت «ما رَاَیْتُ اِلاّ جَمیلا» ایشان در مواجهه با آن همه مصیبت برای منتظران امام زمان(عج)، با حجت الاسلام «مهدی راستی‌فر»، کارشناس مرکز تخصصی مهدویت گفتگویی ترتیب داده ایم که در ادامه مشروح بخش دوم و پایانی آن تقدیم حضورتان می شود:
بخش نخست این گفتگو را اینجا بخوانید.
مواجهه حضرت زینب کبری سلام الله علیها با مصائب و فجایع عاشورا با عبارت «ما رَاَیْتُ اِلاّ جَمیلا» در کنار بُعد اعتقادی، در عمل چه آموزه های منتظرانه ای دارد؟
از نکات آموزنده در این عبارت حضرت زینب(س) آن است که ایشان بعد از شهادت امام حسین(ع) حرکتی را انجام دادند که مکمل شهادت حضرت سیدالشهداء(ع) بود یعنی اینطور نبود که بعد از شهادت برادر و امام زمانشان دچار ضعف شده و سستی و عجز بر ایشان چیزه شود، بلکه با آنکه به شدت تالم داشتند اما اجازه ندادند کوچکترین خللی در آن هدف ایجاد شود و کوشیدند تحقق هدف قیام حسینی و نهضت عاشورا پیش بیفتد.
به عبارت بهتر، آنچه عقیله بنی هاشم(س) در منزلگاه های اسارت انجام دادند پیروزی جبهه حق بر باطل را جلو انداخت و اجازه ندادند آن اقدام امام حسین(ع) به فراموشی سپرده شود.
در عصر غیبت امام مهدی(عج) باید در این باره به حضرت زینب(س) تاسی کنیم، یعنی مومنِ منتظر اگرچه از این غیبت می سوزد اما از تلاش نمی نشیند و دست روی دست نمی گذارد بلکه باید همه تلاش خود را بکند که همه اهداف در پس این پرده غیبت محقق شود.
اشاره داشتید که حضرت زینب(س) بعد از عاشورا در غم از دست دادن امام حسین(ع) محزون بودند آیا این اندوه مانع از تلاش برای شناساندن امام(ع) و هدفشان شد؟ در این باره چه درس هایی از سیره عقیله بنی هاشم(ع) می توان گرفت؟
مومن در عین حالی که از غیبت حجت خدا محزون است اما در ظاهر رفتار و زندگی شخصی و اجتماعی او نشاط و شادی وجود دارد و احیاگر یاد حجت خدا است چنان که حضرت زینب(س) در همه منزلگاه ها یاد امام حسین(ع) و مظلومیت و شهادت ایشان را یادآوری کردند و به مردم فهماندند که خود را از حجت الهی محروم کردید!
فعل و رفتار و گفتار و قلم انسان مومن باید مُعرف و یادآور حجت خدا و القاکننده این مسئله باشد که شما از ظهور حجت خدا محروم هستید و باید کاری کنید که از این گرفتاری رها شوید. لذا عمل منتظران باید همچون عمل حضرت زینب(ع) پس از عاشورای حسینی باشد.
با توجه به آنکه در روایات از انتظار به عمل تعبیر شده نه احساس صرف روحی و عاطفی، در این باره چه آموزه هایی می توان از حضرت زینب(س) گرفت؟
پیامبر اکرم(ص) فرمودند: انتظار برترین عبادات، افضل اعمال و برترین جهادهای امت اسلام است؛ این یعنی انتظار دست روی دست گذاشتن نیست بلکه تعبیر جهاد از آن یعنی تلاش و سعی با شدت و همه توان.
رفتار حضرت زینب(س) جهاد بود ایشان با همه آن مصائب و تالمات روحی، احساس‌شان را مدیریت کردند و اجازه ندادند ماجرا به نفع دشمن تمام شود و لحظه به لحظه کار را همچون امام زمانشان پیش بردند.
از دیگر خصوصیات حضرت زینب(س) برای چنین پرچمداری نهضت حسینی بعد از عاشورا، ایمان راسخ به نصرت الهی بود یعنی تردید نداشتند اگر انسان در مسیر حق باشد حتی اگر همه سلاح ها علیه او به کار رود خدا او را یاری می کند لذا در آن شرایط روحی و شکستگی هرگز ضعفی نداشتند چون دل و پشت شان به نصرت الهی گرم بود.
انسان مومن منتظر هم در دوران غیبت باید چنین باشد چنان که قرآن می فرماید: «... أَن تَقُومُوا لِلّهِ مَثنی وَ فُردی... » یعنی نگاه نکنید به عده و عُدهّ چون خدای متعال از انسان مومن دفاع و او را یاری می کند: «اِن تَنصُرُوا اللهَ یَنصُرکُم».
اگر منتظران امام مهدی(عج) همچون حضرت زینب(س) به این نصرت در عصر غیبت ایمان داشته باشند دیگر دست از تلاش نمی کِشند و در کار برای امام زمان(عج) به کمک و حمایت دیگران وابسته نمی شوند؛ ایمان به وعده های خدا از آموزه های زینبی مکتب عاشورا است.
بنابر نقل تاریخ حضرت زینب(س) در اسارت و علی رغم اختناق شدید دستگاه خلافت، مقاومت و ایستادگی داشتند و از بیان سخن حق ترسی نداشتند، این روحیه از کجا نشات می گرفت و چه رهاوردی برای منتظران دولت موعود می تواند داشته باشد؟
نکته مهم در سبک زندگی حضرت زینب(س)، استمداد از درگاه الهی برای عبور از سختی ها و رسیدن به اهداف است این سختی ها فقط به حزن و اندوه نبوده بلکه در اوج اسارت و رفتار دشمن با اهل بیت نبوی(ص) از خدای متعال استمداد داشتند و در همه منزلگاه ها نماز شب خواندند و شکرگذار بودند و مردم را در همه خطبه ها به خدا توجه می دادند.
انسان مومن در عصر غیبت امام مهدی(عج) نیز چنین است یعنی هم ایمان به یاری از سوی خدا دارد و هم ارتباط خود را با خدا کمرنگ نمی کند؛ توکل، توسل و عبادت در عصر غیبت باید در بالاترین سطح باشد تا بر سختی های این دوران فائق شویم.
در روایات متعدد، معصومان(ع) تصریح کرده اند عصر غیبت، دوران سختی است و برخی ایمان شان را از دست می دهند و فقط کسانی از بحران های آن عبور می کنند که خدا به آنها توفیق بندگی و دعا برای حجت خدا بدهد.
در عصر غیبت باید به این مهم در سبک زندگی حضرت زینب(س) تاسی و برنامه خود را به گونه ای تنظیم کنیم که با انتظار جهادگونه زمینه ساز ظهور امام مهدی(عج) باشیم. البته منتظر باید در کنار عمل مجاهدانه، به دعا و معنویت هم توجه داشته باشد.
سیره حضرت زینب(س) در معرفت دهی به اطرافیان و مهندسی جامعه بعد از عاشورا چه آموزه هایی برای منتظران امام عصر(عج) دارد؟
نکته بسیار مهمی که در سیره حضرت زینب(س) دیده می شود و بسیار مهم است توجه به توان دیگران و اطرافیان است ایشان که نه فقط جامعه آسیب دیده‌ی کاروان حسینی بلکه جامعه مومنان را بعد از شهادت امام حسین(ع) مهندسی کردند، با اینکه مشغله بسیار داشتند اما به زیبایی به توان تک تک افراد توجه داشتند و به تناسب توان و نیازشان با آنها ارتباط برقرار می کردند.
برای مثال در کاروان اسرای کربلا، یتیم و زن همسر از دست داده، بیمار و پسر و دختر خردسال و زنان کهنسال و ... حضور داشتند و حضرت زینب(س) با هر یک به شیوه ای که باید، برخورد می کردند و خصوصیات افراد را در نظر داشتند.
در عصر غیبت هم باید چنین باشیم و توجه کنیم جامعه متشکل از افراد مختلف به لحاظ سطح درک و آگاهی، پیشینه های مذهبی و ... است، انسان مومن نباید آنها را نادیده بگیرد و همه باید لحاظ شوند و نمی شود خوراک واحد را به همه آنها عرضه کرد به تناسب شرایط هر گروه باید رفتار کرد تا پیش بروند و سطح معرفت شان به امام مهدی(عج) و وظایف شان افزایش یابد.
انسان منتظر می کوشد حجت خدا را به گروه های مختلف معرفی کند و توسل به اهل بیت(ع) و توکل به خدا را در آنها افزایش دهد و وظایف منتظرانه‌شان را گوشزد کند.
نظر شما