خبرگزاری شبستان_گیلان، نوشین کریمی؛ جلوی آینه ایستاده‌ام، هنوز ۴۰ سالگی را پشت سر نگذاشته‌ام، اما تارهای سفید مویم روز به‌روز بیشتر می‌شوند، تقویم را نگاه می‌کنم و حالا ۸۵ روز است تمام دلتنگی‌هایم را با شنیدن صدای پدر و مادرم پر کرده‌ام، ۲ هفته‌ای است که خواهر و برادرانم با رعایت فاصله اجتماعی دیدارها را آغاز کرده‌اند.
از پشت پنجره به بیرون از خانه نگاه می‌اندازم، مردم زیادی در رفت و آمد هستند اما من هنوز می‌ترسم، ترس از نزدیک شدن به عزیزان و دوستانت آن‌هم با شرایط کامل بهداشتی شاید در نگاه اول تعجب‌آور باشد اما دلهره عجیبی از درون افکارم را درگیر کرده است.
اگر احساس می‌کردم، قرار است اینگونه فقط در چاردیواری خانه خودمان بنشینم و مراقب کودکانم باشم و از ترس به خودم بلرزم که فردا قرار است چه اتفاقی بیفتد، شاید از همان ابتدا طاقت نمی‌آوردم اما حالا ۸۵ روز گذشته است.
با هر کس که تماس می‌گیرم و از او شرایط بیرون از خانه و محیط کارش را می‌پرسم، خیلی‌ها آزادانه در رفت و آمدند و خیلی‌ها حتی حالا ماسک و دستکش هم نمی‌پوشند، خیلی از اماکن عمومی که بخاطر کرونا ۲ ماهی بسته بودند، حالا باز شده‌اند و مردم نیز گویا روال عادی زندگی را در پیش گرفته‌اند، اما من به همراه کودکانم همچنان می‌ترسیم که از خانه خارج شویم.
می‌ترسم، حالا که تمام این روزها را رعایت کرده‌ام، اگر بخواهم به بیرون از منزل بروم و خدای نکرده اتفاقی بیفتد چه کسی پاسخگو خواهد بود! آیا ما که رعایت کرده‌ایم یا آنان که رعایت نکرده‌اند مقصرند!؟ تا کی باید در خانه بنشینم و منتظر بمانم تا خبر بدهند وضعیت سفید سفید شده است....
ویروس نوظهور کرونا امروزه چنان جسم، روح و روان مردم را نشانه گرفته که اضطراب را جایگزین افکار جاری و راحت قبلی ما در ارتباط با دیگران کرده است.
«استرس و اضطراب ناشی از شیوع بیماری کرونا، واکنشی قابل درک در مقابل چیزی است که برایمان ناشناخته است» این مطلب را سروان «مرضیه عفتی» می‌گوید.
کارشناس ارشد روانشناسی مرکز مشاوره آرامش معاونت اجتماعی پلیس گیلان افزود: این ترس یک غریزه انسانی است که از ما در برابر تهدید محافظت کرده و ما را ملزم به رعایت نکات و توصیه‌های بهداشتی می‌کند، اما وحشت‌زدگی زمانی به وجود می‌آید که مردم تهدیدی را بیش از حد برآورد کرده و توانایی‌های مقابله با آن را دست کم می‌گیرند.
وی اضافه کرد: پیگیری مکرر اخبار مرتبط با شیوع سریع ویروس کرونا آغازگر اضطراب است.
گرچه این بیماری سراسر دنیا را تحت تاثیر خود قرار داده، اما واکنش مردم و دولت‌ها در مقابله با آن متفاوت بوده است، این را از اخبار رسانه‌ها دنبال می‌کنم.
ایرانی‌ها، مردمی اجتماعی و پر رفت و آمد هستند و گیلانی‌های مهمان‌نواز و خونگرم چندین برابر این احساس را بیشتر در تعامل با اقوام و خویشان خود دارند. وقتی کرونا آمد و همه چیز را تحت‌الشعاع خود قرار داد این ارتباط‌ها به‌خاطر حفظ سلامتی خانواده‌ها کم شد. اما حالا من و فرزندانم دچار این ترس هستیم که چه باید بکنیم!؟
«فریبا ملکی» در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری شبستان با بیان اینکه من و فرزندانم سعی کردیم زیاد فضای مجازی و خبرهای مرتبط با این بیماری را دنبال نکنیم، اظهار کرد: گاه‌گاهی خبرهای این روزهای سخت و دلهره‌آور را از اخبار تلویزیون آن‌هم تعداد بهبودیافتگان و موارد بهداشتی و ایمنی را رصد می‌کنیم.
این روانشناس و مددکار اجتماعی با اشاره به اینکه اعتماد به فضای مجازی و خبرهای ضد و نقیض آن در شروع هر بحرانی آسیب‌های جدی بر روح و روان آدم‌ها می‌گذارد، گفت: ترس امری طبیعی در واکنش به چیزهای ناشناخته است و بزرگترها بیشتر از همه وظیفه مراقبت از کودکان را دارند تا کمتر در معرض این آسیب‌ها قرار گیرند.
وی افزود: با شیوع کرونا در ایران و تعطیلی مدارس حساسیت بچه‌ها نیز به این بیماری شدت گرفت و خانواده‌ها به‌خاطر دنبال کردن این جریان مدام سرشان در گوشی بود که این امر فشار عصبی بیشتری را به همراه می‌آوررد.
ملکی با بیان اینکه کانون خانواده باید امن‌ترین مکان برای تمامی افراد باشد، تصریح کرد: در شرایط سخت باید بتوانیم به جای بزرگ‌نمایی موضوع تا حدودی نسبت به آن بیخیال باشیم و راه‌های جدیدی برای سرگرمی و پر کردن اوقات خود و خانواده فراهم کنیم.
وی اذعان کرد: وقتی باور کنیم که در این شرایط سخت کاری از دستمان بر نمی‌آید، پس فقط می‌توانیم خودمراقبتی را در اولویت قرار داده و به هشدارها توجه کنیم و کار را به متخصصین امر بسپاریم.
ملکی اضافه کرد: پیشگیری بهتر از درمان است پس باید سعی کنیم در اینگونه موارد بیشتر از همه بهداشت فردی را رعایت کرده و با آگاهی دادن به خانواده و اطرافیانمان شرایط را برای رسیدن به وضعیت مطلوب آماده کنیم.
وی خاطرنشان کرد: ابتدا باید سعی کنیم آرامش خود را حفظ کرده و این آرامش را به خانواده و دوستان خود منتقل کنیم و در ارتباط جدید با اطرافیان و به‌ویژه کودکان بیش از اندازه پیرامون اتفاق‌های بد و ناخوشایند گفتگو نکنیم.
ملکی بیان کرد: صحبت کردن بیش از حد در مورد اتفاق های ناخوشایند و تکرار منفی نگری‌ها موجب می‌شود به مرور شاهد آثار مخرب بر روی خود و اطرافیان باشیم.
وی با اشاره به اینکه وقتی ذهن پدر و یا مادر خانواده درگیر چیزی باشد بچه‌ها و سایر اعضای خانواده نیز به همان نسبت ناآرام و پریشان می‌شوند که این خود ترس و اضطراب را به وجود می‌آورد، گفت: وقتی در افراد استرس بالا برود متاسفانه هجوم بیماری‌ها به جسم نیز زیادتر می‌شود.
ملکی ادامه داد: ایجاد فضای شاد و روحیه‌بخشی به خود و اطرافیان استرس را کم و انرژی مثبت را بیشتر می‌کند و تاب‌آوری خانواده و به طبع آن تاب‌آوری جامعه را بالا می‌برد.
وی در ادامه با اشاره به اینکه گرچه هنوز مشخص نیست این بیماری تا کی مهمان کشورهاست، بهترین کار را در شرایط فعلی رعایت موازین اعلام شده از سوی مراکز درمانی و بهداشتی کشور دانست و تصریح کرد: در قدم اول یادمان باشد تا زنده‌ایم و حق زندگی داریم باید با دنیای اطرافمان ارتباط‌ها را حفظ کرده و انرژی مثبت را از خود دور نکنیم.
ملکی افزود: سعی کنیم در دیدارها به یکدیگر امیدواری داده و در مورد چیزهای منفی با هم صحبت نکنیم.
وی گفت: رعایت بهداشت ضروری است، اما می‌بینیم که در این بیماری بسیاری دچار وسواس فیزیکی و شست و شوهای مکرر دست و لباس و وسایل شخصی خود شده‌اند که بعد از گذشت مدتی آزار دهنده می‌شود از این رو باید بتوانیم با کنترل بر رفتار و اخلاق خود این وسواس‌ها را دور کرده تا ترس و اضطراب ناشی از آلودگی و انتقال این بیماری در ما مشکل ساز نشود.
ملکی همچنین مطالعه را برای انحراف و دوری ذهن از تمرکز بر روی بیماری موثر دانست و اضافه کرد: حذف کارهای غیرضروری، پر کردن اوقات خالی با مطالعه، آشپزی، کارهای دستی، بازی با کودکان و... می‌تواند بسیاری از مشکلات ترس و اضطراب درونی را در افراد کم کند و جایش را به امید و جریان زندگی بسپارد.
وی همچنین خاطر نشان کرد: برای آرامش خود بهترین تصمیم را بگیریم و به دنبال تقلید از رفتار مردمی نباشیم که این روزها بدون رعایت موارد بهداشتی و حفظ فاصله‌گذاری اجتماعی در کوچه و خیابان‌ها، در حال آمد و شد هستند.
ملکی گفت: وقتی آرامش فکری به دست بیاید ترس و اضطراب کم می شود و روال عادی زندگی خودش را نشان می دهد.
نظر شما