دست بوس آنی هستم که بذر علم و ادب را کاشت

خبرگزاری شبستان-هرمزگان: « غلامعباس شمس الدینی »، فرهنگی بازنشسته و پیشکسوت رسانه ای؛ سال ۱۳۵۶وارد دبستان ابومسلم شدم. آموزگاری بلند قد و مهربان به نام « امان الله کاوه » آغاز گر تعلیم و تربیتم بود. یادم نمی‌رود در همان روزهای اولیه املا داشتیم. کلمه« آب » را گفت و درباره آب صحبت کرد.

تنها دانش آموزی بودم که این کلمه را نوشتم. وقتی نگاهی به برگه ها کرد و همه را خالی دید، لبخندی زد و ۲۵ ریال جایزه گرفتم. جایزه ای که روزهای روشن زندگیم را ساخت، به معلمی علاقه مندم کرد، کلاس درس را برایم جذاب و زیبا کرد و نگاه مرا به ارزش علم و اخلاق عوض کرد.

سال ۱۳۷۵ در حالی که درب منزل ایستاده بودم، مردی از سواری پیکانش بیرون آمد و صدایم کرد: « جوان بیا اینجا ». ۲۰ سال سپری شده بود و تن صدایش در میان میلیون ها صدایی که شنیده بودم محو شده بود، ذهنم یاری نمی کرد. با کم اعتنایی و از روی بی حوصلگی گفتم: فرمایشی داشتید؟ با حالت تحکم و صدای بلند درخواستش را مطرح کرد. انگار این صدای آشنا را بارها شنیده ام به سمتش رفتم. لبخند زد و گفت: چطور معلم اول دبستانت را نمی شناسی؟

بغضم گرفت و در آغوشش گرفتم. باورم نمی شد بعد از ۲۰ سال معمار تعلیم و تربیتم را بیابم. تصویر لحظه لحظه های آموزش و پرورشش از ذهنم گذشت.

روز دیدارم، پنجسال بود که در کسوت معلمی فعالیت داشتم. اما به خودم اجازه ندادم به او بگویم من هم همکار شما هستم. گفتم طعم شیرین دانش آموزی کام هردویمان را شیرین کند. باز هم می خواستم در نگاهش من همان شاگرد سال ۱۳۵۶باشم.

میزبان یک روزه اش شدم و دیگر هرگز او را ندیدم. سال گذشته وقتی گذرم به بافت و شهربابک افتاد، جویای حال معلمانم شدم، اما کسی امان الله کاوه بافتی را نمی شناخت اما مجید سلیمانی آموزگار کلاس دومم را در شهربابک شناختند. سرطان سال ها پیش او را آسمانی کرد و حضور بر مزارش آرامشم شد.

امروز اولین سالی است که بازنشستگی را تجربه می کنم، نمی دانم دانش آموزان پایه اول دبستان ۲۲ بهمن مرا به خاطر دارند؟ نمی دانم اگر حالا امان الله کاوه را ببینم جرات خواهم کرد بگویم همکارتان هستم؟ نمی دانم من توانسته ام فقط یک نفر را در مسیر درست تعلیم و تربیت قرار دهم؟ نمی دانم آیا دانش آموزان دیروز من حاضرند روزی به دیدارم بیایند؟ و هزاران لا ادری دیگر .......

هفته معلم برای من یاد آور تلاش ۳۰ ساله خودم نیست، خاطره بازی با روزهایی است که از آموزگاران، دبیران، مدیران و اهالی تعلیم و تربیت آموختم.

هفته معلم برایم صحنه های امید به زندگی، طنین صدای مهر آموزگار و زنگ آغاز مدرسه را یاد آوری می کند.

اجازه می خواهم این هفته را خدمت همه کسانی که صادقانه و بی ادعا چراغ راه زندگی مان هستند، کسانی که بی ریا دریای علم و ادب را عرضه می کنند تبریک عرض نمایم.